Όταν συζητώ μαζί με φίλους για εμπειρίες που έχω περάσει στη ζωή μου, συνήθως αναπολώ τις πιο αστείες, τις πιο κωμικοτραγικές εμπειρίες. Πάντα αφήνω πίσω εκείνες που σχετίζονται με τον ανθρώπινο πόνο και την θλίψη, ή κάτι που με πλήγωσε.. Δεν ξέρω ίσως να μην θέλω να τις μοιράζομαι και απλά να τις θάβω μέσα μου, κρατώντας τις για μένα. Στην περίπτωση όμως μιας απώλειας ενός κοντινού σου ανθρώπου τα πράγματα αλλάζουν, όσο δυνατός κι αν είσαι, όσο κι αν το περιμένεις… λυγίζεις.

Δεν μπορείς να φανταστείς πως αυτό το αγαπημένο σου άτομο που περάσατε τόσα μαζί δεν θα το ξανά δεις, ειδικά όταν αυτό το άτομο είναι ο παππούς σου… και πίστεψε με, πονάει! Όλα στη ζωή έρχονται τόσο αναπάντεχα από’ κει που δεν το περιμένεις και απλά τι μένει; Μόνο στιγμές..

Για εμένα η χειρότερη εμπειρία που έζησα ήταν όταν έχασα τον παππού μου έτσι ξαφνικά.. και όταν λέω ξαφνικά τι εννοώ; Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή για να καταλάβεις. Τον Δεκέμβριο του 2016 ήρθα στη Κύπρο για τις διακοπές των Χριστουγέννων, οι γιορτές κύλησαν όμορφα μαζί με αγαπημένα πρόσωπα, σε οικογενειακά τραπέζια και έφτασε πάλι ο καιρός να φύγω.. όπως όλοι οι φοιτητές έτσι και εγώ πήγα να αποχαιρετήσω την γιαγιά και τον παππού, δύο ανεκτίμητες αξίες, θησαυροί για εμένα.

Ήτανε Πέμπτη, κρατά το αυτό, και η γιαγιά μου δεν ήτανε σπίτι ήτανε μόνο ο παππούς μου και ήμασταν μόνοι. Δεν ξέρω το λόγο αλλά σίγουρα δεν ήτανε τυχαίο. Ίσως έπρεπε να γίνει. Κάτσαμε, μιλούσαμε με τις ώρες, μαγειρέψαμε, περάσαμε χρόνο μαζί, ώσπου κάποια στιγμή επέστρεψε και η γιαγιά μου στο σπίτι, τους αποχαιρέτησα, τους φίλησα και έφυγα…

Επιστρέφοντας στη βάση μου, αρρώστησα με ίωση και ήμουνα στο κρεβάτι για μια εβδομάδα. Όπως καταλαβαίνεις έχασα την εξεταστική. Μετά από μια εβδομάδα περίπου, Τετάρτη ήτανε, ένιωθα όλο και καλύτερα και είπα πως την επόμενη ημέρα θα δώσω κανονικά τα υπόλοιπα μαθήματα που μου είχαν απομείνει.

Ξημερώνει Πέμπτη, το τηλέφωνο μου χτυπάει στις 8:20.. λέω κάτι κακό θα συνέβηκε, το ένστικτο μου δυστυχώς δεν με διάψευσε, είχα παγώσει.. Ο παππούς μου, που μεγάλωσα μαζί του, που έκανα πλάι του τα πρώτα μου βήματα, είχε φύγει για το μακρινό ταξίδι και εγώ δεν ήμουνα εκεί.. Δύσκολο πίστεψε, αλλά όλοι μέσα μας έχουμε μια μαγική δύναμη που μας κάνει να σταθούμε στα πόδια μας και να το αντιμετωπίσουμε.. Γιατί πρέπει να το αντιμετωπίσεις, γιατί ο θάνατος δεν ξεπερνιέται ποτέ, απλά πρέπει να χωνέψεις μέσα σου ότι δεν θα τον ξανά δεις, δεν θα του μιλήσεις και δεν θα τον αγκαλιάσεις ξανά! Βάρβαρο, το ξέρω αλλά έτσι είναι…

Πήρα το αεροπλάνο ήρθα πάλι πίσω στη Κύπρο, μετά από μια εβδομάδα ακριβώς και τον αποχαιρέτησα για πάντα. Ξέρεις όμως; Ένιωθα γεμάτη, γιατί έζησα μαζί του τόσα πολλά, έμαθα από αυτόν τόσα πολλά, ήμουνα ευλογημένη και περήφανη που τον είχα για παππού. 

Να προσέχεις και θα Σ’ αγαπώ για πάντα..

Να έρχεσαι τα βράδια στα όνειρα μου..

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com