Όχι φίλοι αναγνώστες το σημερινό άρθρο δεν έχει να κάνει με την Κατερίνα Στανίση. Απλά έψαχνα έναν πιασάρικο τίτλο που να ‘χει σχέση με το θέμα μου και σκέφτηκα αυτό. Τέλειο; Σήμερα αποφάσισα να σας πω την ιστορία της ζωής μου, όχι ολόκληρη μη μας βρει και το ξημέρωμα, απλά θα σας μιλήσω για τα 3 τελευταία χρόνια που ταλαιπωρήθηκα με μια ασθένεια που ονομάζεται αιφνίδια πτώση ακοής.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή… Ήμουν στη Θεσσαλονίκη για σπουδές όταν κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την ακοή μου, είχα συνέχεια ένα βουητό στο αριστερό αυτί, ιλίγγους, ζαλάδες κτλπ. Στην αρχή δεν έδινα και πολύ σημασία ωσπού μια μέρα εκεί που είχα τα ακουστικά μου και άκουγα μουσική ξαφνικά το αριστερό αυτί δεν άκουγε τίποτα…ντιπ για ντιπ..νέκρα.. Νόμιζα πως είχε χαλάσει το ακουστικό, έλα όμως που χάλασε το αυτί μου. Πανικοβλήθηκα, δεν άκουγα σχεδόν τίποτα μόνο κάτι ψιθύρους, τους κοιτούσα όλους με ένα ύφος λες και έβλεπα εξωγηίνους. Ετσι αποφάσισα να πάω στο γιατρό να δω τι γίνεται.. Θα ζήσω; Θα πεθάνω; Σε πιο τρελοκομείο θα με κλείσουν;

«Οξεία πτώση ακοής κοινώς.. αιφνίδια κώφωση..» Ο γιατρός μου είπε ότι σιγά σιγά το πήγαινα για πλήρη κώφωση.. Αυτολεξεί μου είπε “Μην πηγαίνεις σε συναυλίες, σε club, γάμους, πανηγύρια και γενικά σε χώρους με πολύ δυνατή μουσική” και του λέω “Την άλλη Παρασκευή έρχεται ο Μίλτος Πασχαλίδης να μην πάω;” με κοίταξε ο άνθρωπος με ένα βλέμμα «χάνει λάδια το κορίτσι!!»

Προσπαθούσα να διαβάζω το στόμα του συνομιλητή μου σαν αυτά τα παιχνίδια που κάνει ο Αρναούτογλου στον late night show.. Κούναγα το κεφάλι καταφατικά σαν να τους λέω «ναι καλέ δίκιο έχετε» και ανάθεμα αν καταλαβαίνα τίποτα.. Στο μάθημα τίποτα…Μεθανόλη λέγανε οι καθηγητές, Αιθανόλη άκουγα εγώ.. Πώς δεν ανατίναξα το εργαστήριο στον αέρα πάλι καλά να λέτε.. Δυσκολεύτηκα πολύ… Θυμάμαι μια φορά στο μάθημα με ρώτησε μια κοπέλα 3-4 φορές “τι ώρα είναι;” και στο τέλος της απάντησα “Είναι εκτός ύλης!!”… Συνεννόηση κλαρίνο… Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι κάποια κορίτσια με βλέπανε με ενα ύφος “Αχ μωρέ την καημένη” σαν αυτές τις κοπέλες απο περασμένες δεκαετίες που είχανε ένα κουσούρι και το χωριό είχε την έγνοια ποιος θα βρεθεί να τις πάρει.. Εγώ ήμουνα σε φάση “Μην ανησυχείτε κορίτσια θα τους τάξω προίκα!!!”

Μια φορά πήγα να δω στο θέατρο κωμωδία δεν άκουγα τίποτα και γέλαγα όποτε γελούσαν και οι υπόλοιποι.. «Κάτι καλό πρέπει να είπαν τώρα».. Μα τι να’ κανα; Να έφευγα στη μέση της παράστασης; (Να μην πήγαινες καθόλου μαντάμ ας καθόσουν στα αυγά σου!) Τζάμπα πλήρωσα το εισιτήριο…

Το είχα αποδεχτεί κι ας μην μπορούσα να βγαίνω όπως οι άλλοι.. Αν και να σας πω την αλήθεια έβγαινα μερικές φορές. Όχι πολύ συχνά βέβαια γιατί είχα την έγνοια μη μείνω κι εντελώς κουφάλογο, αλλά επειδή ήταν σαν βασανιστήριο για μένα ο θόρυβος..

Αυτό όμως που μου στοίχισε περισσότερο απ’ όλα ήταν η απομάκρυνση μου από τη μουσική. Για μένα αυτό ήταν πλήγμα.. Το να μην μπορώ να ακούσω τον ήχο της κιθάρας μου, τη φωνή μου (αυτήν καλύτερα που δεν την άκουγα!!), τα τραγούδια που αγαπάω.. Αυτό ναι! Μου στοίχισε πολύ… Οι φίλοι μου δεν καταλάβαιναν ότι με επηρέαζε γιατί τις περισσότερες φορές αυτοσαρκαζόμουν, γενικά είμαι ένα ευδιάθετο παιδί (Παιδί; ολόκληρη γομάρα!). Αλλά όταν έμενα μόνη με έπιαναν κάτι σκέψεις «Αυτή θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα; Κι αν δεν επανέλθει ποτέ η ακοή μου; ΓΙΑΤΙ;» Εκεί ήταν η πρώτη φορα που έσπασα, έκλαψα…

Καθε βράδυ προσευχόμουν να γίνω καλά ώσπου συνέβει το εξής περιστατικό. Ήμουν στο λεωφορείο για την Άνω Τούμπα και στεναχωριόμουν -το γνωστό μελόδραμα- γιατί να μου συμβαίνει εμένα αυτό κλπ και ξαφνικά βλέπω ενα παιδάκι στη στάση καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι με τρύπια ρούχα να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια.. Τότε είπα στον εαυτό μου «ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ! ΣΚΑΣΕ.. Έχεις ένα πιάτο φαΐ να φας, έχεις ένα κρεβάτι να κοιμηθείς, ρούχα να φορέσεις, μια οικογένεια που σ’ αγαπάει και μια στέγη να σε φυλάει απο το κρύο.. Έχεις τα πάντα.. Μην παραπονιέσαι.. Δεν έχεις το δικαίωμα να παραπονιέσαι.. υπάρχουν και χειρότερα..».. Από τότε σταμάτησα να προσεύχομαι για μένα και προσευχόμουν γι αυτά τα παιδιά που υποφέρουν, γι’ αυτούς που πονάνε πραγματικά.. εγώ δεν πόναγα.. ήμουν καλά…. Είχα απλά μια ιδιαιτερότητα.. So what?

Το ξεπέρασα μετά απο πολλές αποτυχημένες προσπάθειες και πολλές επεμβάσεις, αλλά δεν παραπονέθηκα ποτέ ξανά και όποτε μπορούσα βοηθούσα παιδιά που είχαν ανάγκη.. Όχι για να το παίξω καλό κορίτσι και να πάω στο παράδεισο αυτό είναι αλλουνού αρμοδιότητα, αλλά γιατί αν δεν υπάρχει και λίγη ανθρωπιά ο κόσμος θα χαθεί. Τώρα είμαι καλά, ακούω.. Όχι τέλεια, αλλά ακούω.. Αυτή η περίοδος της ζωής μου, μου έμαθε να λέω Δόξα τω Θεό γι αυτά που έχω και όχι να κλαίω γι αυτά που δεν έχω.. Κι αν καμιά φορά μας συμβαίνουν αναποδιές και κλαίμε, πάντα να σκεφτόμαστε ότι μετά τη βροχή βγαίνει ένα ουράνιο τόξο.. Γιατί παιδιά αυτή είναι η ζωή μια πάνω μία κάτω, στην υγειά μας άιντε και άσπρο πάτο…??

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com