Προτού προλάβεις να απαντήσεις μια πρόταση ενός ταξιδιού σε ένα προορισμό στον οποίο έχεις ξανά βρεθεί κάποια στιγμή της ζωής σου, συμβουλή μου μην τρέξεις να την απορρίψεις. Πόσο σίγουρος είσαι ότι έχεις εξαντλήσει κάθε στενό και κάθε γωνιά του προορισμού αυτού; Πόσο σίγουρος είσαι ότι έχεις καταφέρει εκείνη την πρώτη φορά να τα δεις ΌΛΑ και να τα ευχαριστηθείς όλα; Αχ, αυτή η ευχαρίστηση είναι συνήθως που χάνεται τις πλείστες των περιπτώσεων λόγω αυτού του υπερβολικού προγραμματισμού και αυτού του τρόπου σκέψεις του «να φτάσω να τα κάνω ΌΛΑ». Πόσο σίγουρος είσαι, λοιπόν, πως δεν έχεις κάτι να κερδίσεις με μια δεύτερη επίσκεψη στον τόπο αυτό;

Τα δεύτερα ταξίδια είναι σαν να λέμε μια δεύτερη ευκαιρία που σου δίνει η χώρα, η πόλη, το χωριό η περιοχή αυτή που επιλέγεις να ταξιδέψεις, να εξερευνήσεις, να ζήσεις και να δεις. Το ταξίδι μου πριν λίγες μέρες στη Ρώμη ήταν από αυτά τα δεύτερα ταξίδια, ήταν από αυτά τα πιο άνετα θα έλεγα και πιο σίγουρα ταξίδια. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα σκεφτεί καθόλου το σενάριο του «μα πάλι εκεί». Όταν μου έγινε η πρόταση αυτό που σκέφτηκα ήταν «ωραία (σχήμα συνειδητοποίησης) η Ρώμη με μια άλλη ματιά».  Και όντως ήταν!

Επισκέφτηκα τα ίδια αξιοθέατα που είχα πάει και την πρώτη φορά. Η διαφορά; Πρώτη φορά περπατούσα επί μια ολόκληρη ώρα γύρω στις μια τα ξημερώματα από την περιοχή Trastevere προς το Κολοσσαίο με βραδινό φορεματάκι και το ψηλό το παπουτσάκι για να βγάλω μια φωτογραφία έξω από το επιβλητικό αυτό κτήριο (εγώ και η σταχτοπούτα τρομάρα μου!). Εννοείται ότι τέτοια ώρα οι μόνοι επισκέπτες ήταν δυο τρελές με τα τακούνια, τα μηχανοκίνητα των Carabinieri και τα σκουπιδιάρικα της πόλης. Σε κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να τους φωνάξω και για μια ομαδική αλλά είπα άστο καλύτερα ας μην παίξω άλλο με την τύχη μου. Επομένως, η διαφορά ήταν οι νέες εμπειρίες που επέλεξα να έχω σε ένα σημείο που την προηγούμενη φορά εγώ, η ίδια ύπαρξη, κυνηγούσα τον μικρό μου αδερφό και τον ενοχλούσα κάνοντας τον να τσιρίζει. Τότε, είχα καταφέρει να προσελκύσω την προσοχή της ασφάλειας του κτηρίου σε βαθμό που τα άτομα εκεί να βρίσκονταν ένα βήμα πριν το ξεμάλλιασμα μου. Τίποτα δεν αλλάζω, κανένα από τα δύο (καλά το part με το τακούνι ίσως και να το άλλαζα) αφού και τα δύο κρύβουν μια άλλη εκδοχή του εαυτού μου στον χώρο αυτό.

Επισκέφτηκα διαφορετικά αξιοθέατα και περιοχές. Βρέθηκα για πρώτη-πρώτη φορά στη villa Borghese. Έμαθα την ιστορία πίσω από αυτό το μεγάλο πάρκο ενώ ταυτόχρονα έκανα βαρκάδα και κουπί (εγώ το έκανα το κουπί, το αναφέρω ως προς διαπίστωση και επιβεβαίωση του γεγονότος αυτού αφού τις επόμενες δυο μέρες τα χέρια μου περιορίστηκα σε ορισμένες κινήσεις). Για χάρη της εγκυκλοπαιδικής μας γνώσης να πω ότι η Villa Borghese είναι ένα μεγάλο πάρκο στην καρδιά της Ρώμης το οποίο ανήκε στην πλούσια οικογένεια Μποργκέζε, η οποία σταδιακά και με το πέρασμα των αιώνων το επέκτεινε και το καλλώπισε. Ο χώρος ήταν ήδη γνωστός από την αρχαιότητα, με την ονομασία Horti Luculliani κήποι του Λούκουλου. Καθ’ όλη την διάρκεια του 19ου αιώνα οι κήποι άνοιγαν για εκδηλώσεις και περίπατους κατά τις αργίες και φιλοξενούσαν λαϊκές γιορτές με τραγούδια και χορούς. Το συγκρότημα αγοράστηκε από το ιταλικό κράτος και δωρίσθηκε στο Δήμο της Ρώμης το 1903. Από τότε είναι μήνυμα ανοικτό για το κοινό. Επιπρόσθετα, κάτι ακόμα, σε αυτό το ταξίδι έγινε και μια πρώτη γνωριμία με την περιοχή Trastevere, γνωστή για τα μπαράκια, τα καφενεδάκια και τα εστιατόρια της. 

Άξιο αναφοράς είναι και ο πρωτότυπος τρόπος σερβιρίσματος του παγωμένου τους καφέ (ΦΡΑΠΕ και μόνο φραπέ). Ένα ηλιόλουστο απογευματάκι, λοιπόν, που έψαχνα απεγνωσμένα ένα παγωμένο καφέ, αφού ρωτήσαμε σε αρκετά καφενεδάκια, τελικά βρήκαμε κάπου που τουλάχιστον φραπέ μπορούσαν να μας κάνουν. Όταν ηρέμησα από την πρώτη πρεμούρα του να βρω καφέ, δεν άργησα να βρω τον εαυτό μου στην ίδια κατάσταση αλλά αυτή τη φορά από τα γέλια απελπισίας που με πλημμύρισαν. Πρώτη φορά έπινα ΦΡΑΠΕ σε ποτήρι του κρασιού. Ήταν εκπληκτικό! Ήταν φοβερό! Από δω και πέρα για να καταλάβετε, εγώ έτσι θα πίνω τον καφέ μου. Φοβερό;

Αυτά, λοιπόν, είναι από τα πιο πικάντικα αυτού του δεύτερου ταξιδιού και ας ήταν «δεύτερο». Εν τέλει, είναι όλα θέμα οπτικής και ερμηνείας.  

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: Γεωργία Παπα