Υπάρχουν μέρες που ο πόνος κατακλύζει το σώμα μας! Που νομίζουμε ότι η καρδιά μας είναι έτοιμη να χιμήξει προς τα έξω και να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Που η ψυχή μας σαν αθλήτρια παλεύει να βγει νικήτρια στον αγώνα της ζωής και ας ξέρει ότι έχει βγει προκαταρκτικά χαμένη.

Και τα βάζουμε με τον εαυτό μας γι’ αυτά τα τόσα πολλά που δώσαμε ξεγυμνώνοντας την ψυχή μας. Για τα όνειρα που είδαμε με τα μάτια της καρδιάς μας και που πρέπει να σβήσουμε μέσα μας μια για πάντα. Βλέπουμε τη ζωή μας να σκάει σαν μπαλόνι και την ευτυχία μας να ξεφουσκώνει, παλεύουμε με τους εφιάλτες μας και οι απορίες πλημμυρίζουν την σκέψη μας γιατί σε μένα, γιατί…

Στην αγάπη πρέπει να δίνεις και να παίρνεις. Σαν μια συναλλαγή, λένε.

Να δίνουμε και να ομορφαίνει η ψυχή μας, να παίρνουμε και να γεμίζει η καρδιά μας. 

Να γινόμαστε ένα με τον άλλο σαν μια γροθιά, να πορευόμαστε μαζί σ’ αυτό το δύσκολο ταξίδι της ζωής και να βρίσκουμε καθημερινά λόγους για να μένουμε, να παλεύουμε, να δίνουμε, να ελπίζουμε!

Αν δίνουμε μόνο χωρίς να παίρνουμε, τότε η ψυχή μας θα μαυρίσει και οι μπαταρίες της αντοχής μας κάποια στιγμή θα τελειώσουν, η εμπιστοσύνη μας θα κλονιστεί και η αγάπη μας θα φθαρεί. 

Κάποιες σχέσεις είναι ευλογία ενώ κάποιες άλλες είναι μαθήματα ζωής. Κάποιοι άνθρωποι είναι δίπλα μας και μας στηρίζουν και άλλοι μας γεμίζουν με πόνο και πληγές.

Ξέρουμε καλά ότι η αγάπη πρέπει να είναι πλημμυρισμένη με χρώματα και αρώματα με χαμόγελα και ευτυχία αλλά κάποιες φορές το σενάριο της δικής μας ζωής δυστυχώς  γράφετε αλλιώς και το δικό μας παραμύθι δεν είναι στολισμένο με αστερόσκονη αλλά είναι ντυμένο με πίκρα, πόνο, λύπη, απογοήτευση. 

Και τότε προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας να βρει λόγους για να μείνει μα η λογική ζητωκραυγάζει μέσα μας την φυγή… Σκεφτόμαστε μεγαλόφωνα και τα πιο κάτω λόγια κατακλύζουν σαν θεριά θυμωμένα τη σκέψη μας…

Για μένα τα λεπτά τα δευτερόλεπτα έχουν άλλη αξία τα μετρούσα μέχρι να’ ρθω στην αγκαλιά σου, εσύ τα μετράς για να μου πεις πως έφτασε η ώρα να φύγεις.

Για μένα οι στιγμές μας, είναι αυτές που μου έδιναν τον αέρα για να ζω και να υπάρχω, για σένα είναι απλά δεδομένες.

Για μένα το χαμόγελο σου ήταν αυτό που με έκανε να ονειρεύομαι, να έχω δύναμη να παλεύω, εσύ ούτε προσπάθησες να σχηματίσεις το δικό μου.

Για μένα η καλημέρα σου ήταν ο λόγος να αρχίζω με φώς την ημέρα μου, για σένα ήταν απλώς μια τυπική έκφραση.

Για μένα η καληνύχτα σου ήταν ο λόγος για να κοιμάμαι ήρεμα σαν μικρό παιδί και να σ’ ονειρεύομαι, για σένα είναι κάτι ασήμαντο που πολλές φορές απλά το προσπερνούσες.

Για μένα η αγκαλιά σου ήταν ο παράδεισος που μπορούσα να χωθώ μέσα χωρίς να θέλω να βγω, για σένα ήταν….

Για μένα, για μένα… τόσα πολλά για μένα, μα για σένα τίποτα…

Αυτά τα «για μένα» με οδήγησαν εδώ που βρίσκομαι. Κι αυτά τα «για σένα» δεν μου δωσαν ποτέ το λόγο για να μείνω. Δεν βρήκα ένα λόγο για να μείνω. Κι έτσι, έφυγα «για μένα».

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com