Ομολογώ πως δε νιώθω οικεία μαζί σου, όσο κι αν μου ψελλίζουν φωνές συνέχεια τ’ όνομά σου.

Καθημερινά έβγαζα πρόγραμμα. Ρουτίνα, ένα προσχέδιο ημέρας, καλά τηρημένο. Να ξυπνήσω. Να δουλέψω. Να φάω. Να διαβάσω. Να αναλωθώ. Να κοιμηθώ. Ήρθες εσύ κορωνοϊέ, με τόση ευκολία και μου απέδειξες πως δεν είμαι κύριος της ζωής μου. Είμαι έρμαιό της και υπόλογος δυνάμεων ανωτέρας βίας. Και ενώ προηγουμένως είχα έγνοια τι θα κάνω μετά που θα ξυπνούσα μέχρι να κοιμηθώ, τώρα πια έχω έγνοια να ξυπνήσω και να ξυπνήσω και την επόμενη μέρα.

Μπορείς να καταλάβεις πόσο με σόκαρες που μου κατέρριψες το πρόγραμμά μου; Από την άλλη, ξέρεις τι; Σ’ ευχαριστώ, γιατί είχα ξεχάσει πως είναι να ζεις χωρίς πρόγραμμα. Και κορωνοϊέ, σ’ ευχαριστώ που μου θύμισες ότι τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή, δεν είναι πράγματα, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Και πως αυτά τα κλισέ έχουν και τη γλυκάδα τους, τελικά…

Όλα κυλούσαν γρήγορα πριν έρθεις. Είχα μάθει να ζω σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς, σ’ ένα περιτύλιγμα του άγχους. Τώρα, πρέπει να μάθω να ζω αργά. Να ζυγίζω. Να πλουτίζω το χρόνο μου, με μεγάλες στιγμές. Σ’ ευχαριστώ κορωνοϊέ, που μου’ δωσες το χρόνο μου πίσω.

Και όλα εκείνα τα πρόσωπα, που χάθηκαν πίσω απ’ τα σύννεφα, τα είδα ξανά. Κι εσύ ευθύνεσαι γι’ αυτό κορωνοϊέ. Φίλοι, παππούδες και γιαγιάδες, αδέλφια, συγγενείς που ξέχασα, όλους τους πήρα έναν έναν για να τους μιλήσω. Κι όλους τους υπολόγισα πιο σοβαρά πια. Ξέρεις πόση αγαλλίαση νιώθω που χάθηκαν οι τύψεις; Σ’ ευχαριστώ λοιπόν που μου υπενθύμισες πως στη γενική δυστυχία υπάρχουν και εξαίρετες ευκαιρίες, όπως αυτή της ανιδιοτελούς αγάπης.

Πριν έρθεις, δεν είχα μείνει ποτέ ξανά μόνος. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως ένιωθα κοινωνικός με το έξω, μα απόμακρος με το μέσα. Τώρα ήρθες εσύ και πρέπει να γίνω κοινωνικός προς τα μέσα, να γνωρίσω όλες τις πτυχές του εαυτού μου, που χαράμιζα τόσο διάστημα για χάρη μιας ματαιόδοξης κοινωνικότητας. Σ΄ ευχαριστώ κορωνοϊέ, που με έκανες να ΜΕ γνωρίσω περισσότερο.

Και ξέρεις σε τι υπόληψη είχα το χρήμα, πριν έρθεις; Ξέρεις τι υπολογισμούς έκανα για να πλουτίσω; Και να που μια μέρα, εσύ, έφερες τα πάνω κάτω. Και πάνε μέρες τώρα που έχει να σπαταλήσω. Μου φαίνεται δεν έχει τόση αξία πια. Με μια πιτζάμα τριγυρίζω σε 150 τετραγωνικά εμβαδό, εδώ και μέρες. Τα έχω μετρήσει όλα. Και ξέρεις, κορωνοϊέ, τι καλό μου έχεις κάνει; Που είδα πως η αντίσταση στο θάνατο είναι η πιο ακραία πράξη ζωής. Και πως η ματαιοδοξία του χρήματος και των υλικών αγαθών, είναι μόνο μια ψευδαίσθηση; Δε θα ζω πια για το εφήμερο. Σε ευχαριστώ λοιπόν, που σε μια μέρα μηδένισες όλα όσα εγώ, ο άνθρωπος, πίστευα για χρόνια και μου ξύπνησες την ανάγκη να στραφώ, ξανά, σε κάτι πιο υψηλό.

Κι όσο αφορά τη δουλειά, αχ, κορωνοϊέ μου, ειδικά γι’ αυτό σε ευχαριστώ. Γιατί υπήρχα για να δουλεύω κι εκείνη μου έτρωγε τα σωθικά λίγο λίγο. Για δες τώρα, που με έκλεισες σπίτι πόσο ωραία νιώθω, που έχω την ευκαιρία να κάνω ότι εκείνη μου στέρησε. Να τρέξω απ’ τη μια γωνιά του σπιτιού με τα παιδιά μου, να ζωγραφίσω μικρά καραβάκια, να γράψω εκείνο το ποίημα που είχα κάποτε παρατήσει. Να ξεθάψω απ’ το ερμάρι παλιές φωτογραφίες και να κάνω τρέλες μιλώντας με φίλους στα chat. Να ζωντανέψω που λες κάθε γωνιά του σπιτιού και των αναμνήσεων μου.  Ξέρεις πόσο μακριά βρισκόμουν απ’ όλα αυτά κορωνοϊέ, πριν έρθεις στη ζωή μου…;

Μα και τα chat τα σιχάθηκα κορωνοϊε, και την κοινωνική δικτύωση και το χέρι μου που έπαθε αγκύλωση απ’ τα 10ωρα που σπατάλησα γι’ αυτήν και τα μάτια μου μοιάζουν με πυγολαμπίδες πια. Μα ξέρω γιατί ήρθες κορωνοϊέ, ξέρω καλά, δε με γελάς. Ήθελες να μου πεις «φτάνει πια με την τεχνολογία, ζήσε!» και μου το έδειξες με τον πιο βίαιο τρόπο. Ούτε να την πιάσω ξανά στο χέρι μου δε θέλω, τώρα πια στην 10^η μέρα καραντίνας. Μου φτάνει που βλέπω ήλιο, μου φτάνει που βλέπω φως.

Κι όλοι εκείνοι οι μίζεροι άνθρωποι που συνάντησα στην υπεραγορά; Κι έκαναν λέει πως δε με έβλεπαν για να μην τους πλησιάσω. Κι μου έλεγαν ένα ψυχρό «γεια» και απομακρύνονταν; Κι εκείνοι όλοι οι ειδικοί που έκριναν, επειδή έβηξα; Κι όλοι εκείνοι που με βλέπουν πια ως κρούσμα, απόκληρο ζωής, σαν μίασμα της κοινωνίας; Κάποτε εγώ αυτούς τους στάθηκα, τους συμπαραστάθηκα. Ήμουν δίπλα τους. Ξέρω όμως γιατί τους έφερες μπρος μου. Για να τους δω και να γίνω καλύτερος. Και να δώσω αγάπη και συγχώρεση. Και να παλέψω να μην είμαι σαν αυτούς.

Και έπειτα ήρθαν και οι αριθμοί. Και τ’ άγρια συνάφια. Κι ήρθαν κι εκείνοι όλοι οι εραστές των καιρών, να σε παρουσιάσουν κακό. Να σε προσομοιάσουν με τον Χάρο. Διαγγέλματα, απειλές, φρούδες ελπίδες, ανέλπιδα μέτρα. Όλα αυτά ήταν «δοκιμασία συνεργασίας»; Και λένε πως σπέρνεις το θάνατο και καθημερινά μου μεταγγίζουν λίγη από τη δόση σου. Ξέρεις πόσο τους σιχάθηκα; Είσαι αλήθεια τόσο άβυσσος, όσο λένε; Και μετράνε τα θύματα και τα ξαναμετράνε. Μα εγώ ξέρω κορωνοϊέ, μας δοκιμάζεις. Δοκιμάζεται η υπομονή μας. Πρέπει να σου αποδείξουμε ότι μπορούμε, ότι μετράμε σαν άνθρωποι. Μέχρι τότε, θα μας παίρνεις ζωές. Μέχρι να πάρουμε το μάθημά μας.

Μα εγώ δε σε φοβάμαι. Κι ας είσαι πιο κοντά μου από ποτέ. Κι ας ξυπνώ κάθε μέρα με το φόβο μήπως σε αντικρίσω.

Κορωνοϊέ, στάσου. Μην φεύγεις! Μείνε για να μας δώσεις για λίγο ακόμη «ζωή», πριν επιστρέψουμε και πάλι στο «θάνατο».

Σ’ ευχαριστώ που με άφησες να δω κατά πρόσωπο την κοινωνία μου.

Σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες πως είναι οι άνθρωποι στις δύσκολες στιγμές.

Σ’ ευχαριστώ που με υποχρέωσες να κοιτάξω κατάματα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Σ’ ευχαριστώ κορωνοϊέ και δε σε φοβάμαι.

Απελευθέρωσέ με. Είμαι έτοιμος για μιαν άλλη ζωή. Για την άλλη ζωή…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com