Πέρασαν σχεδόν 3 μήνες απ’ όταν και ξεκίνησε το πρωτόγνωρο πρόβλημα που κανείς δεν έμεινε ανεπηρέαστος, ίσως και ανέπαφος. Ένας ζωντανός οργανισμός μεγέθους 50nm (0,000005cm), βρέθηκε ικανός να ρίξει μια ολόκληρη κυβέρνηση (Βέλγιο) και να προσγειώσει το 80% των αεροπλάνων παγκοσμίως. Ιδιαιτερότητα όμως αποκαλεί η πρωτοφανής αλλαγή στην συμπεριφορά των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Η πανδημία με βρήκε στην Ολλανδία όπου ανακοίνωσαν partially lockdown από τις 13 Μαρτίου. Μερικοί, στα πρώτα στάδια της πανδημίας, άρχισαν να γίνονται καχύποπτοι όταν βρίσκονταν σε δημόσιους χώρους. Θυμάμαι να περπατάω στο δάσος και άτομα να κρύβονται σε θάμνους ή πίσω από δέντρα μη τυχόν και φέρεις τον ιό. Στις υπεραγορές και τα καταστήματα, η υποχρεωτική χρήση των καροτσιών φάνταζε σκηνικό από bumper cars, αφού δημιουργούσες μέσα στο μυαλό σου τη στρατηγική για το πως να αποφύγεις τυχόν ‘σύγκρουση’.

Μην ξεχάσω να αναφέρω και τα τρένα. Αν και το lockdown δεν προέβλεπε να μείνεις μέσα στο σπίτι, τα πλείστα άτομα αυτοπεριορίστηκαν. Αισθητή ήταν η διαφορά στα τρένα, αφού τα δρομολόγια όχι μόνο μειώθηκαν στο ήμισυ, αλλά δύσκολα έβρισκες βαγόνι με πάνω από 2 άτομα.

Εκεί που όλα έδειχναν να οδεύουν προς το τέλος με τη δραστική μείωση των κρουσμάτων, ξαφνικά όλα άλλαξαν. Η ευσυνειδησία εκμηδενίστηκε και αυτή απ’ όσο φαίνεται. Άνθρωποι να αγκαλιάζονται στις στάσεις, οι όχθες του ποταμού να ξεχειλίζουν από λουόμενους και οι αποστάσεις σιγά σιγά να εξαϋλώνονται.  

Το αποκορύφωμα το έζησα απροσδόκητα μέσα στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ. Οι οθόνες που πάντοτε ήταν πλήρης με πτήσεις αναχωρήσεων, τώρα ατενίζουν ένα αεροδρόμιο ‘φάντασμα’ με ένα μονότονο μπλε χρώμα. Ως το 3^ο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο, περίμενα μια σχολαστική διαδικασία μέχρι να φτάσω στο αεροπλάνο.

Αστυνομικοί χωρίς μάσκες και γάντια να ψαχουλεύουν τα προσωπικά σου αντικείμενα και να κάνουν διάφορους ελέγχους. Κορδέλες να βρίσκονται παντού και να σε οδηγούν σε ένα περιορισμένο χώρο με αποτέλεσμα να προκαλείται συνωστισμός.

Αντιθέτως, η αντιμετώπιση από τις Κυπριακές αρχές των επαναπατρισθέντων και η οργάνωση ήταν μακράν ανώτερη. Στο αεροπλάνο καθίσαμε όπως προϋπόθεταν οι οδηγίες και μας δόθηκαν δύο φόρμες τις οποίες έπρεπε να έχουμε συμπληρωμένες πριν κατεβούμε από το αεροπλάνο. Άπαντες στο αεροπλάνο φορούσαν αδιάκοπα την προσωπική τους μάσκα. Προσγειωθήκαμε δίπλα στο παλιό αεροδρόμιο όπου στελέχη του στρατού, αστυνομίας, νοσηλευτών και πολιτικής άμυνας βρίσκονταν επιτόπου.

Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο σε ομάδες των 25 ατόμων και μας δόθηκαν συνοπτικές οδηγίες για τα επόμενα βήματα. Σε λιγότερο από 15 λεπτά μας είχε γίνει η θερμομέτρηση, το τεστ για τον κορωνοϊό και η παράδοση των στοιχείων μας. Και πάλι σε ομάδες των 25 με λεωφορεία, προχωρήσαμε στον έλεγχο διαβατηρίου και παραλαβή αποσκευών. Όλο το προσωπικό εξοπλισμένο με μάσκες αλλά και γάντια (όπου ήταν απαραίτητο). Στα επόμενα 5 λεπτά με συνοδεία εξήλθαμε του αεροδρομίου και με λεωφορεία μας πήραν στο ξενοδοχείο όπου προβλεπόταν να παραμείνουμε μέχρι τα αποτελέσματα του τεστ να είναι έτοιμα. Η όλη διαδικασία ήταν συνοπτική, οργανωμένη και με τον καθένα να γνωρίζει το ρόλο του.

Έτσι, ο επαναπατρισμός συνοδεύτηκε από ένα αίσθημα ασφάλειας για τον τρόπο διαχείρισης του ζητήματος. Ευτυχώς ολόκληρο το αεροπλάνο βρέθηκε αρνητικό και δόθηκαν οδηγίες για περαιτέρω αυτοπεριορισμό στο σπίτι.

Όλη αυτή η διαδικασία όμως έδειξε, πως σε δύσκολες συνθήκες ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει απότομα συμπεριφορά και νοοτροπία, τόσο για αυτά που τον αφορούν αποκλειστικά, όσο και για τις σχέσεις του με τους γύρω του.  Αν αυτή η αλλαγή θα είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, είναι κάτι που θα εξαρτηθεί από τον καθένα μας.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: ft.com