Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Στάλω Λίλη προκάλεσε τον Δημήτρη Βερέη να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Χωριστά» από την Άλκηστις Πρωτοψάλτη και τον Γιάννη Χαρούλη.

Για να δούμε Δημήτρη, can you bee a story writer?

Ήμασταν όλη η παρέα και τα πίναμε. Θυμόμασταν παλιότερες αναμνήσεις, γελούσαμε, περνούσαμε ωραία…

Αυτόν όμως κάτι τον βασάνιζε. Το ανήσυχό του βλέμμα τον πρόδωσε. Τον ρωτήσαμε τι έχει, τι σκέφτεται, τι τον προβληματίζει. Αυτός έλεγε το κλασικό “Τίποτα, τίποτα δεν έχω κάτι αφηρημένες σκέψεις είναι”. Αυτός όμως ποτέ δεν ήταν έτσι. Και αφού επιμέναμε καταφέραμε να τον πείσουμε να μας πει τι τον βασανίζει. “Ήταν ένα καλοκαιρινό δειλινό σε μια παραλία”, το θυμάται σαν τώρα και αναπολεί της στιγμές. Η τελευταία τους κοινή ανάμνηση. Θυμάται κάθε συλλαβή εκείνου του τελευταίου διαλόγου. Όχι ότι λέγανε και κάτι σημαντικό. “Εξ άλλου αυτή ήταν η σημαντική”, συμπλήρωσε. Αλλά δεν πήγε όπως έπρεπε να πάει. Πέρασε σαν αστραπή. Και από κει και πέρα χωριστά… Να τους χωρίζουν αποστάσεις, χιλιόμετρα.

ant1.com.cy

Αλλά μόνο σωματικά νιώθει χωριστά. Αλήθεια. Στις σκέψεις νομίζει ότι είναι πιο δίπλα του από ποτέ. Τον ρωτάμε γιατί να νιώθει ένα τόσο έντονο συναίσθημα για μια τόσο σύντομη ανάμνηση. Τι να σας πω, λέει εκείνος… Ήταν κάτι το ξεχωριστό. Και μετά αρχίζει να μονολογεί. Εμείς αποσβολωμένοι ακούμε κάθε του λέξη:

“Θα νιώθει και αυτή το ίδιο; Ή μόνος μου κάνω παραλογισμούς; Ίσως έπρεπε να κάνω ένα βήμα. Και αν έλεγε όχι; Τότε τι; Τελικά καλύτερα έτσι, δεν ένιωσα ούτε την απόρριψη. Αλλά δεν είπαμε ούτε αντίο. Μόνο ένα ‘θα τα ξαναπούμε’. Και από τότε τα λέω μόνος μου”.

“Σαν έφυγε εκείνη έφυγε ένα κομμάτι απ’ την καρδιά του”, λέει. Μετά ξανασκέφτεται και διορθώνει: “Δεν έφυγε ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μου. Ολόκληρη έφυγε. Μου την “έκλεψε” από την πρώτη στιγμή έτσι και αλλιώς”. Εμείς με απορία τον ρωτάμε: “Καλά ρε, τι σου έκανε και σε “κέρδισε” όπως μας λες;”. Αυτός με εκείνο το έντονο ύφος του, αυτό το σκεπτικό που πάντα υιοθετεί όταν μας μιλά για εκείνη απαντάει νοσταλγώντας: “Τίποτα δεν έκανε, κι όμως έκανε τα πάντα”.

encrypted-tbn0.gstatic.com

Προσπαθώντας να τον συνεφέρουμε, να τον κάνουμε να νιώσει καλύτερα του λέμε ότι πρέπει να προχωρήσει, έχει όλη την ζωή μπροστά του, θα έρθουν άλλα καλύτερα. Αυτός όμως δεν φαινόταν να αλλάζει άποψη.

Και τότε ψελλίζει μια κουβέντα: “Τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι εκείνα που δεν πλησίασες ποτέ, είναι αυτά που πήρες μια μικρή γεύση, μια απόκρυφη ελπίδα”. Μας έμεινε στο μυαλό η κουβέντα του. Συμφωνήσαμε και εμείς. Του άρεσε αυτό. Ένιωσε καλύτερα και συνεχίσαμε να τα πίνουμε  Ίσως να είχε δίκαιο. Τι ίσως; Είχε δίκαιο!

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: healingeffect.gr, p0.piqsels.com