Αυτές τις τελευταίες τρεις μέρες έχουν αλλάξει πολλά. Μπορεί εσείς να μην μπορείτε να το δείτε, όσο κοντά μου κι αν είστε, μα στ’ αλήθεια σας το λέω, έχουν αλλάξει. Κι αν δεν μπορείτε να το δείτε θα το νιώσετε σύντομα πως είμαι πια πιο χαρούμενη, πιο ήρεμη, πιο… ελεύθερη;

Υπήρξε ένα δίλλημα, μια απόφαση που έπρεπε να πάρω μα δεν μπορούσα να αποφασίσω. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε αυτή την θέση, μα αυτή την φορά, ήταν διαφορετικό. Αυτή τη φορά στο μυαλό μου δεν πάλευα μονάχα με την αμφιβολία της άποψης μου, της θέλησής μου. Πάλευα ταυτόχρονα και με την άποψη όλων όσων με περιέβαλλαν. Και μπορώ με σιγουριά πια να πω πως δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα για έναν άνθρωπο.

Αν κάτι καθορίζει έναν άνθρωπο, αυτό είναι οι επιλογές του. Επιλογή. Μεγάλη κουβέντα. Μεγάλη ευθύνη. Μεγάλη, μα κυρίως αποκλειστική. Και αυτό είναι που την καθιστά τόσο τρομακτική. Εσύ κάνεις την επιλογή, εσύ ευθύνεσαι για τις συνέπειες. Η επιλογή σου σε καθορίζει, σε χαρακτηρίζει. Αυτή κι αν είναι μεγάλη κουβέντα. Το να χαρακτηρίζεσαι. Εσύ κάνεις την επιλογή και οι υπόλοιποι αναλαμβάνουν το επόμενο κομμάτι, τον χαρακτηρισμό.  Τρομακτικό δεν είναι;

Δεν χρειάζομαι απάντηση. Άνθρωπος είμαι, το ξέρω κι εγώ. Ναι μας τρομάζει. Μας τρομάζει η ταμπέλα, μας τρομάζει ο χαρακτηρισμός, η άποψη τα λόγια του καθενός. Μας τρομάζει και είναι εντάξει. Τολμώ να πω πως γι’ αυτό δε φέρουμε εμείς τόση ευθύνη. Είναι η κοινωνία, η δομημένη με τέτοιο τρόπο κοινωνία που μας μεγάλωσε μικρούς, δειλούς , που δεν νοιάστηκε παρά μονάχα για την εικόνα, που δεν κατάφερε να μας μεγαλώσει.. ελεύθερους.

Ελευθερία. Η μεγαλύτερη ίσως κουβέντα. Και θα σε συμβούλευα να είναι αυτή η πρώτη σου επιλογή.

Η απογοήτευση που ένιωσα όταν αντιλήφθηκα πως η γνώμη μου άλλαζε κάθε φορά που σκεφτόμουν την άποψη κοντινών μου ανθρώπων ήταν μεγάλη. Συνειδητοποίησα ξαφνικά πως παρόλη την ελευθερία που πάσχιζα να παρέχω στον εαυτό μου, υπήρχε ένα σημαντικό κομμάτι του μυαλού μου που παρέμενε ντροπιαστικά σκλαβωμένο. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τον εαυτό μου να έχει την ανάγκη να παίξει έναν ρόλο. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν βασίζεις τις επιλογές σου στην έγκριση των άλλων, παύεις να είσαι αυθεντικός. Πράγμα που για εμένα ήταν ασυγχώρητο.

Εκείνο το βράδυ κάθισα ήσυχα στον καναπέ μου και άρχισα να σκέφτομαι τις στιγμές τις ζωής μου που υπήρξα πιο αυθεντική, πιο ελεύθερη, σε μια προσπάθεια να βρω μια άκρη. Και θυμήθηκα τον εαυτό μου να γελάει ελεύθερα, δίχως να χρειάζεται να φιλτράρει πρώτα λόγια και συμπεριφορές όσο βρισκόταν ανάμεσα σε πολύ λίγα και συγκεκριμένα άτομα. Τα άτομα τα οποία είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή μου, άτομα που δεν ήταν απλώς.. θεατές. Και εδώ βρίσκεται το κλειδί.

miro.medium.com

Οι στιγμές που αξίζουν περισσότερο, οι στιγμές που ζυγίζουν μέσα τους τι έχει αξία και τι όχι είναι εκείνες, οι χωρίς θεατές. Αν σε αυτούς τους ανθρώπους επέλεξες για τον οποιοδήποτε λόγο να τους μοιράσεις τον ρόλο των θεατών και να τους στερήσεις την πιο ελεύθερη και αυθεντική εκδοχή του εαυτού σου, γιατί σκέφτεσαι να τους δώσεις το δικαίωμα να ορίσουν τις επιλογές σου;

Αυτή ήταν η πιο σημαντική επιλογή που έκανα εγώ μέχρι τώρα στην ζωή μου. Να είμαι βαθιά ελεύθερη και όχι μονάχα στους τύπους, μονάχα στην επιφάνεια. Να ζήσω την ζωή μου όσο γίνεται χωρίς θεατές ή καλύτερα χωρίς την έγνοια τους. Δεν μπορώ να τους εμποδίσω να κρίνουν, να χαρακτηρίσουν, μα μπορώ να μην τους αφήσω να ορίσουν.

Αυτή είναι η επιλογή μου.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: scarymommy.com