Είναι κάποιες σειρές που όταν τις ξεκινάς έχεις δεχτεί τόση πλύση εγκεφάλου απ’ τα ΜΜΕ και απ’ τον περίγυρό σου, που νιώθεις κι ένα άγχος να σ’ αρέσουν ντε και καλά. Κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με τη σειρά που σάρωσε τα ΕΜΜΥ, το Breaking Bad, το οποίο λόγω καραντίνας, είχα λίγο περισσότερο χρόνο για να το δω… «Επική», «Συγκλονιστική», «Σοκαριστική» και άλλα παρόμοια ήταν τα διακοσμητικά επίθετα που άκουσα πριν την ξεκινήσω. Για να δούμε όμως, τι τελικά ισχύει απ’ αυτά; Είναι όντως το Breaking Bad ένα έπος ή μας την «έχει σπάσει άσχημα», όπως λέει και τ’ όνομά της;

images.complex.com

Περίληψη:

Η σειρά αφορά την ιστορία του Καθηγητή Χημείας, οικογενειάρχη Γουόλτερ Γουάιτ, ο οποίος σταδιακά μετατρέπεται σε βαρόνο ναρκωτικών με το παρατσούκλι «Χάιζενμπεργκ». Πρόκειται για ένα άνθρωπο της διπλανής πόρτας, απ’ εκείνους που κανείς και ποτέ δεν τόλμησε να πει κακή κουβέντα γι’ αυτούς. Ο Γουόλτερ Γουάιτ στην πορεία της σειράς διαγνώστηκε από καρκίνο του πνεύμονα και οι γιατροί του δίνουν μόνο λίγο διάστημα για να ζήσει. Αυτό αποτελεί και την αιτία της ολικής μεταστροφής του, αφού αποφασίζει να παρασκευάζει παράνομα μεθ, με τη βοήθεια ενός πρώην μαθητή του, του Τζέσι Πίνκμαν, για να διασφαλίσει οικονομικά την οικογένειά του.

Χονδρικά η ιστορία αυτή είναι και βλέπουμε ως θεατές πως εκτυλίσσεται η κατάσταση και όλα τα απροσδόκητα που συμβαίνουν, αφού επί 5 σεζόν ο Γουόλτερ Γουάιτ ΔΕΝ τα βρίσκει όλα ρόδινα, αλλά ευτυχώς καταφέρνει να είναι ένα βήμα πριν την αστυνομία και συγκεκριμένα από τον κουνιάδο του Χανκ, ο οποίος έχει ορκιστεί να βρει εκείνον που πουλά την μπλε μεθαμφεταμίνη στην περιοχή τους. Βέβαια αρκετές από τις προσπάθειες του διδύμου Γουάιτ και Πίνκμαν, οδηγούν με μαθητική ακρίβεια στην αποτυχία.

amazon.com

Κριτική:

Το ξέρω πως ενδέχεται οι σκληροπυρηνικοί φανς της σειράς να με φάτε, αλλά εγώ θα τα πω όπως ακριβώς τα νιώθω.

Αρχικά η σειρά, παρά τους προιδεασμούς του τύπου «άφησε εποχή», ήταν πιο αργή και από το θάνατο. Ειδικά η πρώτη σεζόν, δεν είχε εκρήξεις, ούτε αυτό που λέμε σασπένς, ώστε να με καθηλώσει. Έβλεπα απλώς ένα άνδρα μεσήλικα που δεν έχει συνείδηση του τι κάνει και επειδή πρόκειται να πεθάνει, παίρνει μια λάθος απόφαση, που στη συνέχεια την ψιλομετανιώνει κιόλας. Αναρωτήθηκα συχνά γιατί λένε ότι λένε όλοι αυτοί και αποφάσισα να τη συνεχίσω, παρά τις επιφυλάξεις που είχα.

vignette.wikia.nocookie.net

Βέβαια, στο τέλος καλά έκανα γιατί η σειρά άρχισε απ’ τον 2^ο κύκλο και εξής να «βράζει» και να δίνει αρκετά καλές στιγμές, με πιο γρήγορη δράση. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την αλλαγή στη ψυχοσύνθεση του Γουόλτερ Γουάιτ, το πως μετατρέπεται σταδιακά από ένα φιλήσυχο οικογενειάρχη σε αδίστακτο εγκληματία καθώς και το πώς παρουσιάζει στον εαυτό του την όλη κατάσταση προσπαθώντας να την εκλογικεύσει. Με προβλημάτισε για παράδειγμα που συχνά λέγονταν φράσεις «Δεν θα σκοτώσουμε κανένα», ενώ στην πραγματικότητα παραγνωριζόταν το γεγονός πως με αυτό που παρασκεύαζαν έσπερναν το θάνατο σε χιλιάδες χρήστες ναρκωτικών.

Αναμφίβολα ο πρωταγωνιστής Bryan Cranston είναι εξαιρετικός στο ρόλο του Γουόλτερ Γουάιτ, επάξια κέρδισε το ΕΜΜΥ, αφού κατάφερε με μαεστρία κατά μήκος όλων των σεζόν να ξεδιπλώσει έναν χαρακτήρα βαθύτερα και να τον απογειώσει στα τελευταία επεισόδια. Ο πράος, αδιάφορος Χημικός Γουόλτερ, ο ανασφαλής, χάρη στον Μπράιαν, τελικά μετατρέπεται σε ένα άνδρα υπολογίσιμο, χειραγωγό των άλλων, μανιακό, γεμάτο αυτοπεποίθηση και σκοτεινά μυστικά. Μεγάλης σημασίας είναι και το μήνυμα ίσως που θέλουν να περάσουν οι σεναριογράφοι για την κοινωνική καταπίεση και το μοίρασμα των κοινωνικών ρόλων. Ένα μέσο μυαλό αδυνατεί να φανταστεί πως ένας ευυπόληπτος Καθηγητής Χημείας μπορεί να έχει και μια σκοτεινή πλευρά.

Από την άλλη, η γυναίκα του Γουόλτερ, η Σκάιλερ, δε με ικανοποίησε τόσο ούτε ως ερμηνεία, ούτε ως χαρακτήρας. Προφανώς και την επηρέασε όλο αυτό, ειδικότερα όταν έφτασε στην αποκάλυψη και στην κατάρριψη κάθε μύθου που είχε χτίσει για τον άνδρα της, ΑΛΛΑ υπάρχει ένα ΑΛΛΑ. Βρήκα τις κινήσεις τις συχνά αντιφατικές και ευμετάβλητες, τόσο πολύ που δεν μπόρεσα να αποφασίσω τι πραγματικά ένιωθε για τον άνδρα της. Τη μια τη βλέπουμε να τον στηρίζει, να του κάνει ξέπλυμα χρήματος, ενώ την άλλη να βρίσκει τρόπους να τον ξεκάνει.

Γενικότερα όμως, πιστεύω ότι οι περισσότεροι ρόλοι είναι ιδιαίτερα καλογραμμένοι και για μενα εκείνο που πέτυχαν στο 100% οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης, είναι να μας εντυπωθούν. Φυσικά και δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει τον παρορμητικό -για μενα αντιπαθή- Τζέισι Πίνκμαν που ούτε κι ο ίδιος ξέρει τι θέλει, το σούργελο δικηγόρο Σολ, τον βλοσσυρό αστυνομικό Χάνκ, την κλεπτομανή Μαρί, τον κοτοπουλά Γκουστάβο που τελικά αποδεικνύει ο ιθύνων νους του μεγαλύτερου δίκτυου ναρκωτικών, τον ευαίσθητο γιο Γουόλτερ Τζούνιορ, τον πληρωμένο δολοφόνο της διπλανής πόρτας Μάικ και άλλους πολλούς.

cdn.vox-cdn.com

Σαν συν είναι επίσης και κάποιες σκηνές που άξιζαν Όσκαρ εικόνας, σκηνοθεσίας, ερμηνείας, πρωτοτυπίας και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, γιατί μας έκαναν να αναθεωρήσουμε τις αρχικές μας σκέψεις για τη σειρά. Η σκηνή της απόλυτης παραφροσύνης των δύο πρωταγωνιστών που κυνηγούν μια μύγα στο εργαστήριο της μεθ, που σκοπό έχει να μας προσγειώσει για λίγο πριν το μεγάλο μπουμ. Η σκηνή με που ο Γουόλτερ σώζει τον Τζέισι που είχε πάλι κυλήσει στα σκληρά ναρκωτικά και τον κουβαλά πάνω του, καθώς και η σκηνή που τον σώζει από την αιχμαλωσία στο τελευταίο επειδόσιο. Η σκηνή που σκοτώνεται ο Γκουστάβο Φρίνκ. Η σκηνή που μόλις είχαν αποκαλυφθεί όλα, ο Γουόλτερ τρέχει για να μαζέψει τα χρήματα για να φυγαδεύσει την οικογένεια του και ανακαλύπτει πως δεν υπάρχουν πια, γιατί τα έδωσε η γυναίκα του στον Τεντ (γκόμενος) και καταλήγει να ξεσπά σε χάχανα στο υπόγειο αντί να τρέχει να σωθεί. Και φυσικά και η σκηνή που ο Γουόλτερ επιστρέφει ξανά πίσω στην οικογένεια του στα τελευταία επεισόδια για να την αποχαιρετίσει μια για πάντα.

Τι δε μου άρεσε στη σειρά; Εκτός από την ΑΡΓΗ ροή κάποιες φορές στον πρώτο κύκλο, βρήκα και κάποια αδικαιολόγητα  -μικρολεπτομέρειες βέβαια- στην ιστορία. Για παράδειγμα, πώς η γυναίκα του καταλαβαίνει συχνά, ότι καταλαβαίνει, χωρίς να έχουν προηγηθεί ενδείξεις, ποτέ δε μάθαμε. Επίσης στα πλην είναι και το ότι δεν ένιωσα έντονα πως η σειρά ήθελε να περάσει ισχυρό μήνυμα κατά των ναρκωτικών, αφού για παράδειγμα ο Τζέισι Πίνκμαν, που ήταν χρήστης ισχυρών ναρκωτικών, δε μου φαινόταν για τέτοιος και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σαν να «ωραιοποιούσαν» λίγο το πρόβλημα. Βέβαια, ένας νοήμων άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη μυθοπλασία και πως ο σκοπός ήταν η αλλαγή ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου και όχι αυτό, αλλά κουβέντα να γίνεται. Τέλος στα πλην συγκαταλέγω και το ότι τελειώνοντας τη σειρά, δεν ένιωσα να συμπαθώ κάποιον από τους χαρακτήρες, ούτε καν τον πρωταγωνιστή. Τον κατάλαβα μεν, τον συμπόνησα, αλλά δεν τον συμπάθησα υπό την έννοια να μην με νοιάξει αν πεθάνει -τόσο απλά!, κάτι που επιβεβαίωσα όταν τελικά πέθανε στην τελευταία σκηνή. Μιας και μιλώ για την τελευταία σκηνή, θα καταλήξω στο τελευταίο αρνητικό, το ότι συχνά ότι ακολουθούσε ήταν αναμενόμενο για τον θεατή, όπως για παράδειγμα, ο θάνατός του.

Για να κλείσω αυτή την κριτική, θα ήθελα να οδηγηθώ στο συμπέρασμα, που ισοδυναμεί με ομολογία του λάθους μου -γιατί βιάστηκα να την καταδικάσω-. Η σειρά Breaking Bad, μπορεί να μην έχει τη γρήγορη δράση του Prison Break ας πούμε, αλλά έχει έναν πρωταγωνιστή διαμάντι καθώς και πολύ δυνατούς ρόλους. Αυτό είναι πιστεύω που με έκανε εν τέλει να αλλάξω άποψη -σε σχέση με την άποψη που είχα αρχικά, στην πρώτη σεζόν- και να την παρακολουθήσω φανατικά μέχρι το τέλος. Θα το παραδεχθώ λοιπόν, είδα και το El Camino τελικά και άρχισα τώρα να βλέπω και την σχετική σειρά για τον You better call Sol! Και αν το Breaking Bad και ο Γουόλτερ Γουάιτ επιστρέψουν ποτέ στις οθόνες μας, θα είμαι απ’ τους πρώτους που θα τις δουν.

Βαθμολογία: 8,5/10

Τρέιλερ:

P.S. Sorry παιδιά για τον παραπλανητικό τίτλο, clickbaits! Don’t hate me. ?

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: c4.wallpaperflare.com