Πριν καν λαλήσει ο κόκορας ξεκίνησα για την στάση της Τουλούζης όπου και πήρα το πρώτο λεωφορείο για Bordeaux. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την ανυπομονησία μου όπως βλέπεις. Νοέμβριος και τα φύλλα είχαν αρχίσει να πέφτουν δίνοντας μια υπέροχη εικόνα όπου το κίτρινο συμμαχούσε με το πορτοκαλί να εκθρονίσουν το πράσινο καθ’ όλη την διαδρομή.

 Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τόσο έντονα το φθινόπωρο.

 Ύστερα από περίπου 3 ώρες είχα φθάσει. Η πόλη ένα ανοιχτό μουσείο με κτήρια από τον 17^ο αιώνα να σε καθηλώνουν με την υπέροχη αρχιτεκτονική τους.  Δικαιολογημένα λοιπόν είναι το μεγαλύτερο αστικό  μνημείο πολιτισμικής κληρονομιάς (UNESCO), καλύπτοντας το ¼ της πόλης.

Στο δρόμο για το Hostel πέρασα από την τοπική αγορά. Εκεί καταλάβεις τι πάει να πει γαλλική κουζίνα. Μπορούσες να βρεις φυσικά όλων των ειδών στρείδια και τυριά και όλα τα υλικά που χρειάζεσαι για ένα νοστιμότατο Ratatouille.

Λίγο πιο κάτω αντίκρισα 2 μπρούντζινες χελώνες να μασάνε….σταφύλια. Συμβολίζουν την αργή διαδικασία της οινοποίησης.

Ποιος είπε πως το φθινόπωρο έχει μόνο κίτρινα χρώματα; Πανδαιμόνιο χρωμάτων ολόκληρη η πόλη. Λες και αντί για γκράφιτι στους τοίχους χρωμάτισαν την πόλη χρησιμοποιώντας δέντρα.

Έπειτα από μια μικρή περιήγηση στην πόλη έφτασε η ώρα για το αποκορύφωμα του ταξιδιού. Το λέει και το όνομα ‘La Cité du Vin’ (η πόλη του κρασιού). Με μια πρώτη ματιά βλέπεις πως το μουσείο έχει το σχήμα καράφας. Αν νομίζεις πως θα τα δεις όλα μέσα στο μουσείο στο πι και φι σκέψου διπλά, ειδικότερα αν είσαι λάτρης του κρασιού. Αφιέρωσε τουλάχιστο 3 ώρες και αν έχεις αρκετή ώρα μπορείς να κλείσεις από πριν εργαστήρι γευσιγνωσίας.

 Τα πρώτα σου βήματα μοιάζουν με περιήγηση σε αμπελώνα. Όλα τα εκθέματα είναι διαδραστικά, ξεκινώντας με μια περιήγηση σε αμπελώνες από τις κυριότερες χώρες παραγωγής, όπου οι αμπελουργοί θα σε κατευνάσουν με πληθώρα πληροφοριών.

Βιολογία της αμπέλου, στάδια παραγωγής του κρασιού, διάφορες ποικιλίες και τύποι κρασιών είναι μερικά από όσα θα δεις μέχρι να φθάσεις στο πιο σημαντικό κατά την γνώμη μου έκθεμα.

Ένα τραπέζι γεμάτο βαζάκια όπου μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τα αρώματα και χρώματα του κρασιού.

Από σοκολάτα, βατόμουρα μέχρι και παπούτσι, παλιά βιβλία ή λαγό.

Στο τέλος ένα δωμάτιο με διαγράμματα όπου καθόσουν στο τραπέζι παρακολουθώντας μια συζήτηση με κρασί στο τραπέζι, ένα σερβιτόρο να προτείνει κρασί και το ‘Εις υγεία’ σε όλες τις γλώσσες.

Φυσικά δεν γίνεται να τελειώσεις ένα ταξίδι στον κόσμο του κρασιού και να μην πιείς ένα ποτήρι στο τέλος. Στον τελευταίο όροφο του μουσείου η θέα μαγευτική αγναντεύοντας τον ποταμό Garonne  με τον ήλιο να κείτεται στο ποτήρι μου. Στην επιστροφή περπάτησα κατά μήκος του ποταμού όπου απόλαυσα τα χρώματα που ανάδυε η δύση του ήλιου.

Αν και ήταν Black Friday η πόλη είχε τόσα πράγματα να δώσει που ούτε καν μπήκα στο πειρασμό. Τη νύχτα, μαζί με ένα Ιάπωνα και Αυστριακό ήπιαμε επίλεκτο κρασί από την περιοχή St. Emilion.

Το πρωί έκανα μια τελευταία βόλτα για να δω όσα απέμειναν στη λίστα πριν επιστρέψω Τουλούζη.

«Μπορεί να μην έγινα sommelier, όμως έμαθα την σοφία

του κρασιού σε τόνους φθινοπώρου»

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com