Αυτή η πόλη είναι αδιαμφησβήτητα ο ορισμός του έρωτα. Ένα κεραυνοβόλο συναίσθημα σε χτυπά στο αντίκρισμα της που όμοιο του δεν έχει. Η ομορφιά της σε παρασέρνει και σ ’αφήνει να χαθείς μέσα της. Περίπλοκοι δρόμοι όπως και οι σχέσεις, άλλοτε δύο δρομάκια διασταυρώνονται, μερικές φορές συγκλίνουν και κάποιες άλλες δυστυχώς χάνονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Πολλά ζευγάρια επιλέγουν την Βενετία για μια απόδραση ή ακόμη και για το honeymoon. Δεν ήταν αυτή η περίπτωση εδώ όμως αφού το ταξίδι το έκανα εγώ και ο εαυτός μου. Προσγειώθηκα στην Βενετία την ημέρα των γενεθλίων μου. Ήθελα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου για όσα πέτυχε τον τελευταίο χρόνο και ίσως να βρίσκαμε κάποιες απαντήσεις για το μέλλον. Αποσυνδέθηκα από τον έξω κόσμο, κινητό στο αθόρυβο και άφησα την πόλη να με γοητεύσει.

Δεκέμβριος καιρός και το Saint Marks Square σχεδόν άδειο με τα κανάλια σιγά σιγά να γίνονται πιο διαυγές τώρα που είναι low-season. Πλανεύτηκα στα σοκάκια και φλέρταρα με την αρχιτεκτονική της. Ο ήλιος άρχισε να δει και με βρήκε στην άλλη άκρη της πόλης χωρίς να το καταλάβω. Το αμυδρό φως από τα λιγοστά φωτιστικά και η νεκρική ησυχία φάνταζαν σαν από ταινία. Μακριά από την βαβούρα των αυτοκινήτων τα κορναρίσματα και το άγχος της πόλης. Εδώ ο χρόνος είναι σαν να σταματά.

Τα δρομάκια σιγά σιγά με έφεραν στην γνωστή γέφυρα Ριάλτο, η πιο παλιά κατά μήκος του καναλιού. Κάθισα λίγο πιο κάτω να απολαύσω τον απόλυτο ιταλικό γευστικό συνδυασμό, πάστα και λευκό κρασί. Δοκίμασα spaghetti alla vongole, ένα πιάτο must για όσους λατρεύουν και τα θαλασσινά. Γενέθλια χωρίς επιδόρπιο δεν γίνεται, έτσι to γιόρτασα με ένα κέικ Saint Honore, με ένα ποτηράκι limoncelo να το συνοδεύει. Χορτάτος πήρα το δρόμο για το ξενοδοχείο.

Εκεί που νόμιζα πως η μέρα ερχόταν προς το τέλος της, ο δρόμος μου με έφερε πίσω στην γέφυρα.  Ατενίζοντας τα φώτα που αντανακλούσαν στο μεγάλο κανάλι, βρέθηκα να μιλάω με μια μοναχική επίσης ταξιδιώτισσα. Ακόμη δεν κατάλαβα τι έγινε και αμέσως την επόμενη στιγμή βρεθήκαμε να εξερευνάμε μαζί την Βενετία. Εντελώς τυχαία βρήκαμε και το στενότερο δρομάκι. Μόνο με κλειστούς τους ώμους μπορεί κάποιος να περάσει από εκεί.

Αναχωρούσαμε και οι δύο την επόμενη μέρα, έτσι ξαναβρεθήκαμε το πρωί για μια τελευταία περιήγηση. Οι βιτρίνες στα καταστήματα ήταν στολισμένες με τα γνωστά αριστουργήματα από γυαλί μουράνο και τις βενετσιάνικες μάσκες.

Τυχαία βρεθήκαμε μέσα σε ένα κατάστημα κεντημάτων. Η ιδιοκτήτρια είχε επισκεφθεί τα Λεύκαρα, όπου και έζησε εκεί για 2 χρόνια πριν επιστρέψει πίσω. Ήταν συναρπασμένη με τους θησαυρούς της Κύπρου.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας και μετά από λίγο φθάσαμε στο σταθμό όπου αποχαιρετιστήκαμε. Δεν θα ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα, αφού η μοίρα τα έφερε να μένει 20 λεπτά μακριά από το πανεπιστήμιο μου.

Είχα λίγες ώρες ακόμη στη διάθεση μου πριν πάρω το waterbus για την επιστροφή. Ανέβηκα στο St Mark’s Campanile να θαυμάσω για μια τελευταία φορά την Βενετία. Από ψηλά φαίνεται σαν ένας υδάτινος λαβύρινθος χωρίς αρχή και τέλος. Ο ήλιος άρχισε να χάνεται όμως και ήταν ώρα μου να φύγω.

Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να κρατήσουν το συναίσθημα της στιγμής. Η πόλη με έκανε να δω την ζωή με άλλα μάτια. Μου χάρισε την καλύτερη μέρα των γενεθλίων μου και δύο αξέχαστες γνωριμίες.

“Αν ποτέ και συ βρεθείς στην Βενετιά, μια συμβουλή έχω να σου δώσω. Να πας εκεί και να χαθείς…γιατί δεν ξέρεις τι θα βρεις ή ίσως και να μην την ξαναβρείς.”

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com