Κι ενώ ο χρόνος κυλά, ξυπνάς μια μέρα και σκέφτεσαι: «πότε έφτασες στα 30»; 

30, σκέφτεσαι και το μυαλό σου κάνει στροφές, γυρνά πίσω στα 10, στα 17, στα 25 … Προσπαθείς να δεις τι έχεις κάνει στη ζωή σου μέχρι εκείνη τη στιγμή και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν θυμάσαι τη παιδική σου ηλικία, δεν θυμάσαι πως είναι να είσαι παιδί, έφηβος ακόμα και φοιτητής που ήταν κάτι σχετικά πρόσφατο. 

Το μόνο που θυμάσαι είναι να προσπαθείς να φροντίσεις τα αδέλφια σου μιας και έπρεπε να είσαι μάνα ή πατέρας γι’ αυτά από τη στιγμή που εκείνοι έφυγαν για το μακρινό τους ταξίδι.

Είσαι βέβαια κι εσύ που μπορεί να μην σε κτύπησε ο θάνατος, αλλά μια καταραμένη ασθένεια που κι αυτή έκανε τη ζωή σου να αλλάξει για πάντα.  Έπρεπε να ξεχάσεις τις βόλτες και τα παιχνίδια στην αυλή, έπρεπε να μείνεις στη καλύτερη περίπτωση περιορισμένος στο σπίτι ή να μπαινοβγαίνεις στο νοσοκομείο και αυτό να γίνεται για μήνες για να προστατέψεις τον εαυτό σου και να κρατηθείς στη ζωή.

Ακόμα και το σχολείο, που παλιά το έπαιζες άρρωστος/η για το αποφύγεις και να κάτσεις στο σπίτι τώρα το ξέχασες κι αυτό, ούτε που φανταζόσουν πόσο πολύ θα σου έλειπε.

Εσύ, που είδες τα πάντα να γκρεμίζονται γύρω σου.. Όλες αυτές οι διαδικασίες και όλες αυτές οι προσπάθειες που έκανες για να γίνεις καλά σε ανάγκασαν να δεις τη ζωή με άλλο μάτι, σε ωρίμασαν και σε ανάγκασαν να προσπεράσεις τα παιδικά ή τα εφηβικά σου χρόνια λες και δεν υπήρξαν ποτέ.

Κάποτε συνάντησα και σένα που έζησες ανέμελα τα παιδικά σου χρόνια, που μόνο καλές αναμνήσεις είχες και που νόμιζες ότι πάντα έτσι θα είναι όλα μιας και κατάφερες να μπεις στο πανεπιστήμιο και να γνωρίσεις το αγόρι που πίστευες ότι θα έμενε για πάντα δίπλα σου.

Τι λες όμως τώρα που πολύ σύντομα εσύ έφερες στο κόσμο το παιδί του κι αυτός μετά σε εγκατέλειψε; 

Έλεγες θα γίνεις μάνα στα 35 και αυτό έγινε στα 20 και εκεί που όλα ήταν εντάξει από 20 έγινες 35, γιατί σε έχει ρίξει τόσο πολύ αυτός ο χωρισμός, σε υποχρέωσε να αλλάξεις τόσα πολλά στη ζωή σου και να αναλάβεις όλες τις ευθύνες του παιδιού μόνη σου.

Ξέρω πόσο δύσκολα πέρασες κι εσύ που έπρεπε να δουλέψεις απ’ τα 15 γιατί η οικογένειά σου δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα.  Που άφησες πίσω τα όνειρά σου για πανεπιστήμια και για ταξίδια, για να σταθείς δίπλα στους δικούς σου ώστε να έχετε τα απαραίτητα.

Εσύ όμως που δεν έζησες τίποτα από όλα αυτά, μην βιαστείς να μεγαλώσεις! Ζήσε τη ζωή σου και απόλαυσε την κάθε της στιγμή, γιατί όλα μπορούν να ανατραπούν!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com