Κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ καθώς ο θόρυβος των φωνών από τα γύρω διαμερίσματα με αποσυντονίζει. Ακόμη και με τα παράθυρα κλειστά ακούω τους γείτονες σαν να βρίσκονται στο δίπλα δωμάτιο του διαμερίσματός μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ πάλι. Τώρα ακούω χτυπήματα στους τοίχους μαζί με τις φωνές, καθώς οι ήχοι από τα αυτοκίνητα συνεχίζουν να μου τριβελίζουν τ’ αυτιά ακάθεκτοι. Βρίσκομαι σε μια busy γειτονιά της Αθήνας σε ένα διαμέρισμα airbnb που νοίκιασα για μια βδομάδα.

Μέχρι στιγμής, δεν χάρηκα ούτε ένα λεπτό ηρεμίας μετά από τρεις ημέρες που κατέφθασα στην πολυσύχναστη πρωτεύουσα. Ίσως διάλεξα λάθος περιοχή να μείνω,  λάθος εποχή ή λάθος πόλη. Ήταν Οκτώβρης και υπέθεσα ότι δεν θα υπήρχε πολύς τουρισμός. Δεν είχα υπολογίσει σωστά. Οι δρόμοι στο Μοναστηράκι ήταν πλημμυρισμένοι από ενθουσιασμένους επισκέπτες που γυρόφερναν τον Παρθενώνα βγάζοντας φωτογραφίες το μεγαλείο του αρχαιότερου πολιτισμού. Don’t get me wrong, δεν είμαι (τόσο) αντικοινωνική, αγαπώ τους ανθρώπους. Έχω όμως ανάγκη να περνώ κάποιες στιγμές γαλήνης κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Μόλις είχα αποφασίσει να παραιτηθώ από τη δουλειά του γραφείου που είχα σιχαθεί και να αφοσιωθώ στο καινούριο (σχετικά καινούριο) πάθος μου, τη συγγραφή. Εφόσον δεν είχα περιορισμούς τοποθεσίας, αφού δούλευα από το σπίτι, αποφάσισα να επισκεφτώ για λίγο τον φίλο μου στην Αθήνα και μετά να ταξιδέψω κάπου αλλού. Είχα ανάγκη να ηρεμήσω και να επαναπροσδιορίσω την πορεία της ζωής μου. Λίγο δύσκολο να γίνει αυτό όταν ακούς τη φωνή του γείτονα πιο δυνατά απ’ ότι ακούς τη δική σου.

Αφού δεν κατάφερα να βρω συγκέντρωση μέσα στο χάος του σπιτιού που έμενα, αποφάσισα να πάω μια βόλτα και να συνεχίσω το γράψιμο αργότερα – όταν θα έφευγα από την Αθήνα, για παράδειγμα. Ο φίλος μου είχε πάει για δουλειά και σκέφτηκα να τον περιμένω στο Σύνταγμα όταν τελείωνα τη βόλτα μου. Υπήρχαν μιλιούνια άνθρωποι στο κέντρο του Συντάγματος. Πολλοί είχαν περικυκλώσει τους φύλακες και περίμεναν τη στιγμή που θα γινόταν η αλλαγή βάρδιας για να αποθανατίσουν την τελετουργία στις φωτογραφικές μηχανές τους. Άλλοι πάλι, κάθονταν λίγο πιο κάτω στα σκαλιά και θαύμαζαν την βαβούρα που επικρατούσε.

Καθώς περπατούσα γύρω από το κτίριο του Συντάγματος, μακριά από την πολυκοσμία, πρόσεξα ένα πάρκο και έτρεξα μέσα. Είχα ανακαλύψει το Εθνικό Πάρκο Αθήνας. Επιτέλους, μία πράσινη όαση στη μέση της πολύβουης γκρίζας πόλης. Το θέαμα ήταν υπέροχο, ένιωθα την ηρεμία που χρειαζόμουν. Οι θόρυβοι του αυτοκινητόδρομου είχαν εξαφανιστεί ως δια μαγείας, και θέση πήραν κελαηδήματα πουλιών, νερό να τρέχει από τις μικρές λίμνες, ήρεμες συζητήσεις ανθρώπων και ήχοι άλλων ζώων που φιλοξενούσε το πάρκο. Περπατούσα σε ένα χωματένιο μονοπάτι με πολλές κατευθύνσεις, περιτριγυρισμένο από ψηλά δέντρα, πολύχρωμα λουλούδια και διάφορα άλλα πράσινα φυτά. Προχωρούσα μέσα στο πάρκο χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα που θα καταλήξω. Σημασία είχε ότι βρισκόμουν εκεί, και ήθελα να το εξερευνήσω. Πέρασα ανάμεσα σε μικρές λίμνες, η μία μάλιστα ήταν σπίτι σε κάμποσες χαριτωμένες χελώνες που κάθονταν στα βράχια ή κολυμπούσαν νωχελικά, και απολάμβαναν το τοπίο όσο κι εγώ. Μία κάπως μεγαλύτερη λίμνη φιλοξενούσε πάπιες και κύκνους, που κολυμπούσαν ζωηρά πέρα δώθε, παρατηρώντας παραξενεμένοι τους περαστικούς που ενθουσιάζονταν με το θέαμα.

Βλέποντας μεγάλες εκτάσεις γρασιδιού να απλώνονται μπροστά μου δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό· ξάπλωσα πάνω στο γρασίδι για να νιώσω πιο κοντά στη γη. Θα πρέπει να κάθισα εκεί για 40 λεπτά, εισπνέοντας τη ζωντάνια και την γαλήνη της φύσης. Στο δρόμο για την έξοδο, συνάντηση μια μικρή χελωνίτσα που περπατούσε αργά προς άγνωστη κατεύθυνση. Μη μπορώντας να την αφήσω στο έλεος του άγνωστου, την πήρα αγκαλιά και την πήγα στη λίμνη με τις υπόλοιπες χελώνες.

Η Αθήνα είναι ένας από τους πιο δημοφιλής προορισμός για διακοπές ή για εκπαιδευτικές εκδρομές, και όχι αδίκως. Φιλοξενεί το πιο ιστορικό μνημείο της αρχαιοελληνικής ιστορίας και άλλα μουσεία, και ταυτόχρονα προσφέρει απεριόριστες επιλογές για διασκέδαση και ξεκούραση. Υπάρχει, όμως, και μία πιο ήρεμη και φυσική πλευρά, κρυμμένη μέσα στο κέντρο της. Ίσως οι περισσότεροι Αθηναίοι αγνοούν την ύπαρξη του Εθνικού Πάρκου ή απλά το έχουν ξεχάσει ανάμεσα στο σημαντικό καθημερινό τους πολυάσχολο πρόγραμμα. Εν πάσει περιπτώσει, χαίρομαι που το ανακάλυψα και κατάφερα να περάσω κάποιες στιγμές γαλήνης κοντά στη φύση.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com