Αγαπητό ημερολόγιο,

Πάει καιρός.

Από που να πρωτοξεκινήσω; Είναι τόσα πολλά, που θα μπορούσα να γράφω για μέρες! My solo journey to the U.S.A και το όνειρο της Αμερικής, που έχει όποιος απολαμβάνει να περιπλανιέται για χρόνια με μια βαλίτσα στο χέρι, έγινε επιτέλους πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι, πως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα ένα άσβεστο πάθος για ταξίδια, για νέα μέρη και νέες κουλτούρες. Έτσι λοιπόν, ως γέννημα θρέμμα Δερυνειώτικο που “νιώθηκε” αντικρίζοντας καθημερινά μία και μόνο πλατεία (Αγίου Μοδέστου – κεντρική πλατεία Δερύνειας), είχα την ανάγκη να δώσω τροφή σε αυτό το πάθος και να επισκεφτώ κι άλλα μέρη, νέους τόπους, και νέες πλατείες! (Καλή ώρα την πλατεία Times Square).

Στα 19 μου λοιπόν, με συνεργασία μέσω του πανεπιστημίου μου, αποφασίζω να φύγω για 3 μήνες στην Αμερική, δουλεύοντας σε ένα Summer School (βέβαια καμία σχέση με τα Summer School της Κύπρου – χωρίς καμία υποτήμηση, απλώς είναι άκρως διαφορετικές οι δραστηριότητες), ως “Outdoor Programmer and Training Specialist”.

Το όλο δράμα και το βασανιστήριο της γραφειοκρατίας μέχρι να γίνουν οι διαδικασίες και οι αιτήσεις είναι μια ολόκληρη άλλη ιστορία.

Και βέβαια, ακόμη μία άλλη ιστορία άξια αναφοράς ήταν και το «πως να ανακοινώσει κανείς στα 19 του στους γονείς του πως φεύγει – ναι έκανε ήδη τις αιτήσεις και τον δέχτηκαν αλλά δεν το ξεστόμισε – για Αμερική» και πόσο μάλλον σε γονείς του τύπου:

-Παπά πάω στο περίπτερο τζαι έρκουμαι χχ
-Εντάξει! Μην αργήσεις γιατί θα μου λείψεις! ❤️ 

Νομίζω καταλαβαίνεις…

Κάπως έτσι λοιπόν, και ως γνωστός κάχτος που είμαι, μετά από 18 ώρες καθυστέρησης στις αλλαγές των πτήσεων που είχα, φτάνω στη Νέα Υόρκη. Από εκεί, αρχές Ιουνίου παίρνω το πρώτο αεροπλάνο για Charlotte (Βόρεια Καρολίνα) όπου και θα δούλευα.

Γενικά ο ρόλος μου στον οργανισμό αυτό, ήταν να διδάσκω σε παιδιά, διάφορες δραστηριότητες αναλόγως ηλικίας, όπως zip lining, tubing, τοξοβολία, ορειβασία, high ropes & low ropes, canoe, kayak, paddle boarding και άλλες διάφορες δραστηριότητες αδρεναλίνης!

Αφότου έχουν περάσει κιόλας 2 μήνες δουλειάς εκεί, μία ηλιόλουστη μέρα, στο meeting με τα άλλα μέλη του προγράμματος, μου αναθέτει το αφεντικό, η Mrs Pippa (Ναι έτσι την λένε – Ναι το ξέρω..), μια νέα δραστηριότητα που θα έπρεπε να αναλάβω για την ομάδα μου.

Ο λόγος, για το ίσως γνωστό σε όλους (εκτός από μένα), caving sport!!

Το πρόγραμμα είχε ως εξής. Μετά από μερικές βδομάδες θα πήγαινα την ομάδα μου για Caving (μία εκτός προγράμματος δραστηριότητα) κάπου στο Tennessee.

Σε αυτήν την δραστηριότητα δεν είχα ευθύνες του να πραγματοποίησω το λεγόμενο caving επειδή θα είχαμε μαζί μας εξωτερικούς εξειδικευμένους καθοδηγητές, ή αλλιώς αποκαλούμενοι, τον Cave Man και την Cave Woman.

Οι ευθύνες όμως 15 παιδιών που είχα στις πλάτες μου, μου ήταν ήδη υπερ αρκετές (επαναλαμβάνω – στα 19 μου!!).

Ένα πρωί λοιπόν, ξεκινάμε με την ομάδα μου το ταξίδι. Στο μεταξύ εγώ ως λάτρης των extreme δραστηριοτήτων και της αδρεναλίνης, δεν ήμουνα ιδιαίτερα ενθουσιασμένη για το Caving, καθώς σκεφτόμουν «Α καλά, θα περπατάμε πάνω κάτω σε μία σπηλιά, ή ίσως και να καθόμαστε σε μια βάρκα όπου θα μας μιλούν για τον κάθε σταλακτίτη».

Πού να ήξερα…

Ξεκινάμε λοιπόν! All set, Ready! Go!

Προορισμός: Teneessee ✅ 
Όλα τα παιδιά ασφαλή: ✅ 
Ψυχολογική κατάσταση: ✅ 
Καλές σχέσεις με το αφεντικό: ✅ 

Φτάνουμε λοιπόν και ετοιμαζόμαστε για την εξόρμηση στη σπηλιά. Στην είσοδο, μετά από ώρες προετοιμασίας και μελέτης κάθε κανόνα για αποφυγή κινδύνων, μας παρέχουν επιγονατίδες, γάντια και κράνοι με φως.

Και κάπου εκεί καταλαβαίνω πως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα φαντάστηκα…

Ξεκινάμε, μπαίνουμε στην σπηλιά μαζί με τον Cave Man και την Cave Woman και στα πρώτα 5 λεπτά το επιβεβαιώνω! Δεν ήταν καθόλου αυτό που περίμενα!!!!

Σκαρφαλώνουμε σε πέτρες, γλιστράμε στα νερά, πηδάμε από βράχο σε βράχο, αποφεύγουμε λακκούβες και γινόμαστε ένα με τη λάσπη. Ακούγεται βρώμικο ναι; Ήταν ακόμη χειρότερο απ’  όσο ακούγεται!

Ωστόσο, παρά τα δαιδαλώδη μονοπάτια της και την απαραίτητη ορειβασία που απαιτούσαν οι βράχοι της, μπορούσες απ’την πρώτη στιγμή να καταλάβεις πως ήταν μια σπηλιά ξεχωριστής ομορφιάς, που πραγματικά σε γοήτευε το μυστήριο που έκρυβε στο εσωτερικό της.

Η διαδρομή θα πήγαινε για 4 ώρες αν ήμασταν τυχεροί και δεν είχαν κλείσει κάποια δρομάκια λόγω της κακοκαιρίας των προηγούμενων ημερών. (Ναι εκεί βρέχει και τα καλοκαίρια! Συγκεκριμένα, η Βόρεια Καρολίνα και οι γύρω περιοχές χαρακτηρίζονται για τις θύελλες και τις καταιγίδες που την καταδιώκουν συνεχώςτα τελευταία χρόνια).

Σε μια στιγμή, φτάνουμε σε ένα διχάλι, όπου η Cave Woman προτείνει να ακολουθήσουμε τον εύκολο δρόμο λόγω ασφάλειας, αλλά ο Cave Man πιστεύει πως είναι εντάξει να πάμε απ’ τον δύσκολο δρόμο… Και εννοείται μόλις άκουσαν  μια τέτοια συζήτηση ανασφάλειας τα παιδιά, τα μισά άρχισαν να κλαίνε και τα άλλα μισά πήραν υφάκι τύπου «Εγώ κυρία θα πάω μαζί σου απ’τον δύσκολο δρόμο».

(Υ.Γ.* Την κυρία την ρώτησε κανείς;;;)

Τα πράγματα είχαν πάρει άλλες στροφές! Η Cave Woman επέμενε να μην πάμε και ο Cave Man επέμενε πως δεν κάνει να φοβόμαστε! «Οι σπηλιές είναι για να τις ανακαλύπτεις» έλεγε. Η συζήτηση μεταξύ τους γινόταν ολοένα και πιο έντονη (ήταν και ανδρόγυνο – καταλαβαίνετε..)

Σκέψη no.1 στιγμής: Τι τραγωδία να μαλώνουν μπροστά μας!

Μετά από ώρα συζήτησης λοιπόν, αποφασίστηκε με λίγα λόγια το εξής: Τα κλαμένα μωρά με την Cave Woman θα έπαιρναν τον εύκολο δρόμο, και ο Cave Man, εγώ, και τα θαρραλέα μιξιάρικα μου, θα παίρναμε τον δύσκολο δρόμο.

Σκέψη no.1 στιγμής: Τι τραγωδία που δεν με ρώτησε κανείς!!!!

Ξεκινάμε λοιπόν! Ο Cave Man γίνεται ξεκάθαρος πως τα παιδιά που θα έρθουν μαζί μας δεν κάνει να κλάψουν και πως δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. (Για την δασκάλα ούτε λόγος! Λες και εμείς δεν έχουμε συναισθήματα).

All set. Ready. Go!

Παίρνουμε το δύσκολο δρόμο! Σκαρφαλώνουμε και περνάμε από κατασκότεινα μέρη, που το μόνο που άκουγες ήταν οι ήχοι της σπηλιάς! Και όταν λέω ήχοι.. ας μην ξεχνάμε πως στις σπηλιές υπάρχει ζωή.

Κατεβαίνουμε ολάκαιρες κατηφόρες χωρίς επιστροφή. Παντού λάσπη, κλειστά δρομάκια από νερά, λάσπη, πέτρες, λάσπη, 5 παιδιά, λάσπη, ο Cave Man και εγώ! Α και λίγη λάσπη.

Μετά, σκαρφαλώνουμε σε βράχους, και περνάμε έρποντας στις λάσπες μέσα από ένα στενό δρομάκι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το πόσο στενό ήταν, καθώς τα κράνε μας χτυπούσαν συνέχεια στον πάνω βράχο με την παραμικρή κίνηση!

Εκεί, δεν υπήρχε καμία ρωγμή για παροχή φωτός, και είμασταν ήδη πολύ βαθιά μέσα στην σπηλιά.  Ξαφνικά ο Cave Man σταματάει και δεν πιστεύει στα μάτια του!!

Αντιλαμβάνεται πως η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε δεν ήταν πλέον προσβάσιμη λόγω της λάσπης.

Με πλησιάζει και μου λέει τι έχει διαπιστώσει.

Δεν ήξερε τι θα κάναμε. Δεν μπορούσαμε με καμία δύναμη να επιστρέψουμε απ’ τις κατηφόρες που είχαμε κατέβει.

Μου είπε να μην δείξω πανικοβλημένη μπροστά στα παιδιά. Η μόνη λύση ήταν ένα στενό κατηφορικό άνοιγμα σε σχήμα κυλίνδρου στο οποίο θα εισερχόμασταν ένας ένας και πάλι έρποντας.  Αυτή η διαδρομή ενδεχόταν να οδηγούσε στα νερά του καταρράκτη, ο οποίος βρισκόταν στο ανώτατο σημείο του σπηλαίου. Εκεί θα έπρεπε να κολυμπήσουμε στις λάσπες με την ελπίδα να βγούμε στην έξοδο.

Μου τόνισε πως το ιδανικότερο θα ήταν να κατεβαίναμε με σχοινιά, αλλά δεν είχαμε τον κατάλληλο εξοπλισμό επειδή ο δρόμος που ακολουθήσαμε ήταν απόφαση στιγμής. Και κάπου εκεί μου λέει «Ίσως είχε δίκαιο η γυναίκα μου, αυτός ο δρόμος παραήταν επικίνδυνος.»

Και για μια στιγμή, νιώθοντας εγκλωβισμένη σε μία σπηλιά στην μέση του πουθενά, μου είχε κοπεί η ανάσα. Ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ’τα πόδια μου. Οι σκέψεις μου είχαν χαθεί (μαζί τους και εγώ) μέσα στην απέραντη λάσπη. Ένιωσα αυτά τα 10,950 χιλιόμετρα που με χώριζαν απ’την οικογένεια μου, τόσο έντονα όσο ποτέ.

Άρχισα να τρέμω. Και τι θα κάνω; Και τι θα κάνουμε; Και τα παιδιά; Και άμα πεθάνω τώρα εδώ, ποιος θα με βρει; Σε μία σπηλιά στην μέση του Tennessee; Κάπου στο πουθενά.

Θα με έκλαιγε η μάνα μου και θα με καταριόντουσαν και οι άλλες 5 μάνες των παιδιών που πήρα στο λαιμό μου! (Που να ήξεραν πως δεν έφταιγα σε τίποτα! Η Pippa φταίει που μας έστειλε εδώ!).

Μέχρι αυτή τη στιγμή, πίστευα πως η φράση του «σε λίγα δευτερόλεπτα πέρασε από μπροστά μου όλη μου η ζωή» ήταν πάντα υπερβολική. Μα πιστέψτε με δεν είναι!

Ένιωσα να θέλω να πω όσα δεν είπα, σκέφτηκα πόσες ευκαρίες άρπαξα στη ζωή μου και πόσες έχασα. Πίστεψα στο πόσα θα άλλαζα αν δεν πέθαινα σε αυτήν την σπηλιά.

Μετά ξεκίνησα τις σκέψεις τύπου, λες να πεθάνουμε από πείνα; Ή από δίψα; Ή λες απλά να μας επιτεθούν ζώα της σπηλιάς; ‘Απλά’.. Καλά ίσως και να πεθάνουμε από πνιγμό στον καταρράκτη. Το μόνο σίγουρο αυτής της στιγμής ήταν πως είχαμε πολλούς εναλλακτικούς τρόπους!

Άρχισα ξανά να τρέμω. Ο Cave Man προσπάθησε να με ηρεμήσει και με συμβούλεψε να το ανακοινώσω ενθουσιασμένη στα παιδιά, έτσι ώστε να μην καταλάβουν τον κίνδυνο. Σε αυτό είχε δίκαιο. Κι έτσι κι έγινε! Μαζεύω ότι απέμεινε απ’ τα σπασμένα κομμάτια του δυναμισμού μου και γυρνάω προς τα παιδιά με χαμόγελο «Ε  λοιπόν, ποιος δεν θα τρελαινόταν για ένα άκρως μοναδικό κολύμπι στις λάσπες μιας τόσο μυστήριας σπηλιάς;;;»

Τα παιδιά με κοιτάζουν κατενθουσιασμένα! ΝΑΙΙΙΙΙΙ, φωνάζουν και χοροπηδάνε.

…Και οι πέτρες της σπηλιάς γέλασαν, γιατί οι πέτρες της σπηλιάς ξέρουν!

Σκέψη no.1 στιγμής:  Ααα ρεε τι όμορφα ξέγνοιαστα που’ ναι τα παιδικά χρόνια…!

Μπήκαμε λοιπόν σε αυτό το άνοιγμα, έρποντας ένας ένας. Παλέψαμε με τις πέτρες, τσαλακωθήκαμε, πέσαμε, πονέσαμε και ιδρώσαμε. Φτάσαμε επιτέλους στο νερό και θα έπρεπε να κολυμπήσουμε στις λάσπες.

Μετά το κολύμπι στις λάσπες, είχαμε φτάσει σε ένα τοπίο, όπου μια φυσική ρωγμή έστελνε φως! Ήταν το φως της εξόδου!!!!! Δεν μπορούσα να το πιστέψω!

Αυτή τη στιγμή, αντίκριζα μια πανέμορφη εικόνα, μοναδικού φυσικού κάλλους. Μια εικόνα που μας είχε ανταμείψει. Αυτό το ελάχιστο φως χτυπούσε στους βράχους και τους έδινε μια ξεχωριστή λάμψη, μια μαγευτική, ακαταμάχητη θέα. Υπήρχαν γύρω μας σταλαχτίτες και αταλαγμίτες που έλαμπαν ανεξίγητα εντυπωσιακά!

Τα μάτια μου αντίκριζαν το απίστευτο. Ίσως το όλο rollercoaster ψυχολογίας της περιπέτειας να συνέβαλε στο τι έβλεπαν τα μάτια μου, κάνοντας το ακόμα πιο εντυπωσιακό! Ίσως και όχι! Ίσως να ήταν έτσι από μόνο του.

Μα στ’αλήθεια, ήταν μία απίστευτη εικόνα συνοδευμένη με μίας ιδιαίτερης μορφής εμπειρία. Αναμφίβολα μία από τις μοναδικότερες εμπειρίες που εχω ζήσει!

Και ναι, ήταν το φως της εξόδου! Και ναι! Τα καταφέραμε!

Στην έξοδο και στην αντάμωση μας με την υπόλοιπη ομάδα είχε ο καθένας μας κάτι διαφορετικό να πει! Τα παιδιά που δεν είχαν νιώσει τον παραμικρό κίνδυνο ήθελαν να αφηγηθούν στα υπόλοιπα πόσο όμορφο ήταν το τελευταίο τοπίο και πόσο στενά μονοπάτια χρειάστηκε να διαβούμε έρποντας! Εγώ ήθελα απλώς να σκοτώσω την Pippa και ο Cave Man ήθελε να μην μάθει η γυναίκα του πως είχε δίκαιο!

Τέλος καλό, όλα και όλοι καλά! Επιστροφή!
Προορισμός: Charlotte ✅ 
Όλα τα παιδιά ασφαλή: ✅ 
Ψυχολογική κατάσταση: ❌ 
Σχέσεις με το αφεντικό: ❌ 
…

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ:

Μάθημα no.1:
Πάντα  να ακούς την άποψη μίας γυναίκας!

Μάθημα no.2:
Να τολμάς! Να ζεις! Αν πήγαινα απ’ τον εύκολο δρόμο (όχι πως είχα την επιλογή βέβαια), δεν θα το ζούσα ποτέ όλο αυτό!

Μάθημα no.3:
Πολλές φορές, τις καταστάσεις που μας τρομάζουν, πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε όπως ένα παιδί. Να τις βλέπουμε με άλλο μάτι. Τίποτα δεν είναι τόσο τραγικό, αρκεί μόνο να το το αντιμετωπίσουμε σωστά.

Μάθημα no.4:
Να αγαπάς το πραγματικό σου όνομα. Τόσο όμορφο όνομα το Φιλίππα και το έκανε Pippa. Τραγικό!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com