Δεν είναι λίγες οι φορές όπου οι βιβλιόφιλοι διαμαρτύρονται ότι τα αγαπημένα τους βιβλία σχεδόν «καταστρέφονται» όταν μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή ο αναγνώστης, διαβάζοντας ένα βιβλίο δημιουργεί τις δικές του εικόνες και μεταφέρεται σε μία δική του σφαίρα φαντασίας, πράγμα που διαλύεται όταν οι χαρακτήρες και η ατμόσφαιρα παίρνουν σάρκα και οστά στη μεγάλη οθόνη. Σήμερα ξεχώρισα 5 αποτυχημένες μεταφορές βιβλίων στον κινηματογράφο και αποφάσισα να τις θάψουμε παρέα.. Ready??
1. Κώδικας Ντα Βίτσι (2006)
Το παγκόσμιο best seller του Dan Brown με τις πωλήσεις του να ξεπερνούν τα 80 εκατομμύρια αντίτυπα μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2006 με πρωταγωνιστές τον Τομ Χανκς και τη Οντρέ Τοτού. Η ταινία, κατά γενική ομολογία, απογοήτευσε κοινό και κριτικούς από την πρώτη κιόλας προβολή στο Φεστιβάλ Καννών. Κανένα χειροκρότημα και κοροϊδευτικά γέλια κατέκλυσαν την αίθουσα, με τους δημοσιογράφους να αναφέρουν με καυστικό τρόπο ότι ήταν μια άχαρη και ανούσια ταινία, που κατάστρεψε το βιβλίο λόγω έλλειψης χημείας μεταξύ των 2 πρωταγωνιστών. Ο σκηνοθέτης Ron Howard ενώ αποδεδειγμένα είναι ένας άνθρωπος που ξέρει καλά πως να φτιάχνει ατμοσφαιρικές ταινίες, στη συγκεκριμένη όχι μόνο δεν κατάφερε να μας βάλει στην ατμόσφαιρα του βιβλίου, αλλά έπεσε στη παγίδα της άσκοπης φλυαρίας. Επικεντρώθηκε σε λάθος σημεία, πετσοκόβοντας πολλές σημαντικές λεπτομέρειες, κάτι που φυσικά οδήγησε την ταινία στον όλεθρο.
2. Ο Χιονάνθρωπος (2017)
Ο Jo Nesbo είναι μακράν ο αγαπημένος μου συγγραφέας και ο χιονάνθρωπος ανήκει στο τοπ 5 με τα αγαπημένα μου βιβλία. Όπως καταλαβαίνετε είχα ξετρελαθεί με την ιδέα της κινηματογραφικής μεταφοράς, αλλά τελικά απογοητεύτηκα και ταυτόχρονα εκνευρίστηκα απίστευτα. Ίσως ήταν η μοναδική φορά που βγήκα απ’ το σινεμά και μετάνιωσα για το εισιτήριο που πλήρωσα. Επίπεδη σκηνοθεσία, καμία κορύφωση, κανένα συναίσθημα, γενικά βαρετό και αργό φιλμ. Είναι από τις λίγες φορές που θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης είχε όλα τα υλικά που χρειαζόταν για να φτιάξει ένα έπος και απλά τα πέταξε απ’ το μπαλκόνι του σπιτιού του. Κομμένες σκηνές, αλλαγή πλοκής και ένα εντελώς διαφορετικό και προβλέψιμο τέλος. Προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο όσοι είστε λάτρεις του αστυνομικού, αλλά για την ταινία μην μπείτε καν στον κόπο.
3. Το κορίτσι με το τατουάζ (2011)
Αμφιλεγόμενες κριτικές. Υπάρχουν θεατές που την αποθέωσαν και άλλοι που την κατακεραύνωσαν. Εγώ φυσικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία (γλυκούλα!). Η σουηδική εκδοχή, για να λέμε και τις αλήθειες, ήταν μακράν καλύτερη αλλά η συγκεκριμένη ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ! Η δυναμική προσωπικότητα της πρωταγωνίστριας του βιβλίου Λισμπεθ με το νεύρο και τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα, μετατράπηκε μέσα από την κάκιστη ερμηνεία της Ρούνι Μάρα σε μια αδύναμη γυναικούλα, ανήμπορη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής. Ταινία χλιαρή χωρίς δράση, αργό και βασανιστικό το πρώτο μισάωρο, χωρίς ένταση το υπόλοιπο δίωρο. Ο σκηνοθέτης Φίντσερ δυστυχώς δεν έπιασε ούτε καν το νόημα του βιβλίου, αλλά ούτε και την ψυχολογία των ηρώων, δημιουργώντας ένα απογοητευτικό και αποστασιοποιημένο φιλμ.
4. Έρωτας στα χρόνια της χολέρας (2007)
Πώς να κατακρεουργήσετε ένα μυθιστόρημα. Αυτός είναι ο ιδανικός τίτλος που θα μπορούσε να περιγράψει τη συγκεκριμένη ταινία. Τι να πρωτοπώ σαν μειονέκτημα τώρα; Καταρχάς δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το βιβλίο. Μακρόσυρτη, μελαγχολική, με κακή σκηνοθεσία και δυστυχώς ανέλπιστα λίγος ο κατά τ’ άλλα αγαπημένος μου Χαβιέ Μπαρδέμ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχουμε λοιπόν ένα σπουδαίο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέθ, ενός εκ των σημαντικότερων συγγραφέων του αιώνα που πέρασε, που μετατράπηκε σε μία τρισάθλια σαπουνόπερα, αγγίζοντας τα όρια του γελοίου. Από μένα ένα ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ! Sorry not sorry guys….
5. Όταν έκλαψε ο Νίτσε (2007)
Όταν έκλαψε ο Νίτσε…έκλαψα κι εγώ μαζί του. Όχι από συγκίνηση, αλλά από περισσό εκνευρισμό. Στο μυθιστόρημα του Ίρβιν Γιάλομ, για όσους δεν γνωρίζετε, συναντιούνται ο Γερμανός φιλόσοφος Φρήντριχ Νίτσε και ο Αυστριακός γιατρός Γιόζεφ Μπρόιερ, σε μία διπλή υπαρξιακή ψυχοθεραπεία, στην οποία εμπλέκεται και ο γνωστός ψυχίατρος Φρόυντ, η θυελλώδης Λου Σαλομέ και η γοητευτική ασθενής Άννα, που στόχο έχει να στοιχειώσει την ψυχή του Φρόυντ. Το έργο εκτυλίσσεται τον 19ο αιώνα, σε μια εποχή όπου ακόμη δεν υπάρχει η επιστήμη της ψυχολογίας και αποτελεί ένα θησαυρό γνωμικών και συμβουλών για να ζήσεις μια ζωή που να αξίζει.
Τώρα στο δια ταύτα, πρόκειται για μια από τις πιο αποτυχημένες προσπάθειες μεταφοράς βιβλίου στη μεγάλη οθόνη. Σίγουρα η μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου δεν είναι εύκολο εγχείρημα, όμως δυστυχώς δεν μπορώ να δώσω ούτε αυτό το ελαφρυντικό στον σκηνοθέτη. Γνώμη μου, όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι καλά, τότε απλά δεν το κάνεις. Ένα βαθιά πνευματικό βιβλίο, μετατράπηκε σε μία αδύναμη σεναριακά και σκηνοθετικά ταινία, πάρα τις αξιόλογες ερμηνείες των ηθοποιών. Σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να προβάλλει ρεαλιστικά τις προσωπικότητες των μεγαθηρίων της φιλοσοφίας και της ψυχιατρικής, αλλά ούτε και τον ψυχισμό των γυναικείων χαρακτήρων. Γενικά επίπεδη και αφόρητα μελοδραματική ταινία, σε αντίθεση με το βιβλίο το οποίο αξίζει να διαβαστεί απ’ όλους.
Mary Bee
xx
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: i.ytimg.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment