Απορία 1^η: Γιατί μαθαίνουμε τα παιδιά να φοβούνται και να αμύνονται;

Εισαγωγή: Ο κόσμος. Ένα υπέροχο μέρος που απαρτίζεται από έμβια και άβια όντα. Άβια που δεν ενοχλούν, έμβια που δεν ενοχλούν και τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος. Το είδος που ευθύνεται για όλα τα όμορφα και για όλα τα έκτροπα του κόσμου.

Ένας άνθρωπος τα πρώτα χρόνια της ζωής του, δηλαδή τα παιδικά, δεν αντιλαμβάνεται ποτέ την ουσία του να αμύνεται. Αντιμετωπίζει την κάθε προτροπή σαν εντολή φόβου. Μαθαίνει απλά ότι πρέπει να φοβάται. Σκεφτείτε το σαν μια μηχανή ολοκαίνουργια, στην οποία καταχωρούνται για πρώτη φορά εντολές, τις οποίες εκτελεί παθητικά. Και περνούν πολλά χρόνια καχυποψίας, μέχρι να αντιληφθεί από μόνο του ένα παιδί, το λόγο που πρέπει να αμύνεται ή τι είναι αυτό που τελικά φοβάται.

Στον κόσμο αυτό που λέτε, μαθαίνουμε τα παιδιά να αμύνονται γιατί ξέρουμε ότι θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα βρεθεί για να τα βλάψει. Τα μαθαίνουμε να φοβούνται επειδή το κακό, αδιαμφισβήτητα θα έρθει. Κι αντί να φτιάχνουμε ανθρώπους χαρούμενους, που μπορούν να απολαύσουν  τον κόσμο γύρω τους, τα γεμίζουμε με ανασφάλειες, με φοβίες, με απορίες.

Τι θα γινόταν άραγε αν όλοι οι γονείς αντί να μαθαίνουν στα παιδιά τους τον φόβο και την άμυνα, τους μάθαιναν να αγαπούν, να αποδέχονται, να συγχωρούν. Να δείχνουν εμπάθεια, να αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Να είναι ανοιχτά, να κλαίνε μπροστά σε άλλους αν αυτό νιώθουν, να εκφράζονται. Κι αφού τα παιδιά μιμούνται, ας ήταν αυτοί το παράδειγμα.

Η άποψη «η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση» ισχύει μόνο σε παρτίδες σε σκάκι κι αυτό κάποιες φορές. Άντε να χρησιμοποιηθεί και σε κανένα σχήμα οργάνωσης σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Γιατί να διαιωνίζουμε έναν τρόπο αντίληψης της ζωής που βασίζεται στο φόβο μη συμβεί; Γιατί δε διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια στο να φροντίσουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο που να μην μπορεί να συμβεί αυτό το κάτι;

Είμαι ρομαντική, αλλά δεν είμαι αφελής. Ξέρω ότι το κακό που φωλιάζει μέσα σε κάποιους ανθρώπους δεν μπορεί να γιατρευτεί. Γιατί το κακό μεταφράζεται σε κενό. Και το κενό θέλει πάντα να γεμίσει. Γι’ αυτό κιόλας δημιουργείται η επιθυμία πρόκλησης πόνου σε κάποιον, με αποτέλεσμα το θύμα σε κάθε περίπτωση, αναγκάζεται ακούσια να μάθει αυτούς που αγαπά, να φοβούνται και να αμύνονται για να τους προστατέψει.

Ωστόσο, ο φόβος ΔΕΝ είναι στάση ζωής που μας αξίζει. Τροφή για σκέψη…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: bbend.net