Παλιά συνήθιζα να γράφω όλους τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου σε χαρτάκια και να τα απλώνω μπροστά μου στο πάτωμα. Ένα όνομα σε κάθε χαρτάκι. Τα κοιτούσα, τα χώριζα, τα ξαναέσμιγα. Κάποια τα κρατούσα πιο κοντά στα πόδια μου και κάποια τα πέταγα τυχαία πιο πίσω σαν να μην με ένοιαζε. Θυμάμαι, δε μπορούσα να καταλάβω ποιοι ήταν κοντά μου και ποιοι όχι, δεν ήξερα ποιοι όντως άξιζαν και ποιους είχα απλά και ανούσια… θεοποιήσει.  Καταλάβαινα μονάχα πως χρειαζόταν μια τάξη. Ήξερα πως κάπου γελιόμουν. Κάτι νόθευε τις λέξεις μου, κάτι με περιόριζε, κάτι δεν μου ήταν αληθινό.

Πως απομυθοποιούνται καμιά φορά οι άνθρωποι… Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες.  Όχι πολύ παλιές. Ένα χρόνο πριν μονάχα. Πως φεύγουν κι έρχονται έτσι οι παρέες και οι φιλίες. Φεύγουν οι φιλίες; Σβήνονται ποτέ; Ίσως να ξεθωριάζουν, όπως οι λέξεις γραμμένες με μολύβι σε ένα παλιό ημερολόγιο, μα σβήνονται; Κι άνθρωποι που είχες, που πάνε; Ξεχνιούνται κι αυτοί;

Δεν μου αρέσει να απογοητεύομαι με τους ανθρώπους που έχω κοντά μου. Δεν έχω χειρότερο. Μα έχω αυτό το αρνητικό, σχεδόν ποτέ δεν πέφτω μέσα στους ανθρώπους με την πρώτη ματιά. Για κάποιο λόγο το σύστημά μου μπορεί να σκανάρει μόνο τα θετικά αφήνοντάς με έτσι φοβερά εκτεθειμένη στις επικείμενες απογοητεύσεις. Έμαθα όμως να τα βγάζω πέρα. Απογοητεύομαι φυσικά, πολύ. Και καμιά φορά πιο πολύ. Μα έμαθα πως αν δεν προστατέψεις εσύ τον εαυτό σου δεν θα το κάνει κανείς για εσένα. Το αντιλαμβάνομαι σχεδόν σαν χρέος μου. Κι έτσι έμαθα να μην φοβάμαι να αφήσω ανθρώπους όχι απαραίτητα να φύγουν από την ζωή μου, μα να γλιστρήσουν μια-δυο θέσεις πιο κάτω στις προτεραιότητές μου, στις έγνοιες μου, στην καρδιά μου. 

Γιατί οι άνθρωποι είναι η μεγαλύτερη ευλογία μα και η μεγαλύτερη απειλή.

Αν κοιτάξω τώρα τα χαρτάκια με τα ονόματα είμαι σίγουρη πως τα μισά θα είναι σβησμένα. Κι ας χορεύει κάθε τους γράμμα μες τα μάτια μου, θα είναι σβησμένα. Σαν να μην υπήρξαν. Γιατί τελικά η φιλία θα έπρεπε να μετριέται και να χαρίζεται πολύ ακριβά. Κι εγώ την σκόρπισα αυτή την λέξη σαν να’ ταν εύκολο.

Σήμερα, οι άνθρωποι που μετράνε για εμένα και που φροντίζω να έχω πιο κοντά μου είναι μετρημένοι στα δάκτυλα. Μα με ολοκληρώνουν, με καταλαβαίνουν και κυρίως με προσέχουν. Το όνομά τους δεν υπάρχει σε κανένα χαρτάκι, δεν τους σμίγω δεν τους χωρίζω και το πιο σημαντικό δεν αμφιβάλω πια. Ξέρω βέβαια πως μπορεί εν τέλει να φύγουν, να μην κρατηθούν στην ζωή μου μα το πέρασμά τους είναι βέβαιο και σημαντικό για εμένα. Γιατί όχι δεν σβήνονται οι φιλίες, μονάχα υπάρχουν. Κι ας μείνουν ξεχασμένες σε ένα παλιό ημερολόγιο, υπάρχουν.

Ούτε και οι άνθρωποι ξεχνιούνται, απλώς απομυθοποιούνται. Απομυθοποιούνται και σε απελευθερώνουν.

pinimg.com

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: reneehartleib.com