«Με θέλεις, σε θέλω γιατί δεν παντρευόμαστε»,  «όλα ή τίποτα μαζί σου», «θέλεις ή δε θέλεις να μου πεις απόψε τα μυστήρια κόψε, φτάνει ως εδώ» …

Καλά τα λένε λοιπόν τα λαϊκά άσματα. Εν αντιθέσει με εσάς τους χλιαρούς και βολεμένους ανθρώπους, που συμβιβάζεστε με αυτά που δήθεν σας φέρνει η ζωή, είμαστε κι εμείς οι άσπρο μαύρο στον έρωτα!  Εμείς που βλέπουμε το ποτήρι μας γεμάτο ή άδειο. Ποτέ μισογεμάτο, ποτέ μισοάδειο.

Δεν είναι απλά ένας χαρακτηρισμός, είναι ο τρόπος ζωής μας. Επιλέγουμε να τα δίνουμε όλα στον έρωτα, να τον βιώνουμε στα άκρα! Πώς να συμβιβαστεί άλλωστε ένας ερωτευμένος με κάτι λιγότερο από την υπερβολή; Για εμάς δεν υπάρχει καμία δικαιολογία που να αποστερεί σε δύο άτομα, που πραγματικά αγαπιούνται, το «μαζί».  Γκρεμίζουμε κάθε τοίχο που φαντάζει ανυπέρβλητο, αρκεί να ζήσουμε δευτερόλεπτα με τον άνθρωπό μας. Δεν διανοούμαστε το λίγο χώρια ή το λίγο μαζί, ούτε το «θέλω, αλλά..».

Για μας τους άσπρο-μαύρο, δεν έχει εύκολο και δύσκολο ποτέ. Έχει “θέλω” και “δε θέλω”! Μην προσπαθείτε να μας πείσετε με ανούσιες δικαιολογίες στις αποχρώσεις του γκρί.  Προτιμάμε μια λευκή αγνή πραγματικότητα ή ένα μαύρο τραγικό τέλος. Κάποιος κάποτε είπε «where there is a will there is a way». Κανένας αριθμός λοιπόν δε στέκει εμπόδιο μπροστά σε ένα ερωτευμένο. Μήτε χιλιόμετρα, μήτε ηλικία, μήτε χρόνος, μήτε χρήμα. Κι όποιος μας έχει πει μια από τις ακόλουθες χιλιοειπωμένες φράσεις – «σε θέλω, αλλά θέλω χρόνο…» ή «μου αρέσεις, αλλά δεν είμαι σε φάση», «θα ήθελα να σε δω, αλλά είμαι κουρασμένος», απλά δεν περιλαμβάνεται στα πλάνα μας, κρίνοντας τον εξ υπαρχής άκυρο! Γουστάρεις ή δεν γουστάρεις, φίλε μου; Μίλα σταράτα, καθαρά κι άστα σάπια!

Όσο γι’ αυτούς που μας θεωρούν ψυχρούς κι απόλυτους, ένα έχω να δηλώσω… καλύτερα ένα απόλυτο μαζί ή ένα αξιοπρεπές τέλος.

Άλλωστε, εξηγήστε μου τι είναι πιο ψυχοφθόρο για ένα άνθρωπο στο τέλος της μέρας – ένα ξεκάθαρο τέλος ή ένα συνεχιζόμενο τίποτα και κάτι;  Μια χαριστική βολή που σε σκοτώνει αμέσως ή μια πάλη με απανωτά χτυπήματα και το ίδιο αποτέλεσμα; Όχι. Όχι. Δεν δεχόμαστε να ξεφτιλίσουμε αυτό που νιώσαμε, δεν το χαραμίζουμε σε τίποτα λιγότερο. Και το τέλος σε κάτι που δεν προχωρά, ο σεβασμός του απόλυτου έρωτα είναι. Γιατί ο έρωτας δεν είναι πάντα αμοιβαίος. Ας είναι απόλυτη λοιπόν και η καταστροφή του.

Ααααα! Και κάτι για τους αναποφάσιστους – εκτός από τους άλλους, κουράζετε πρώτα απ’ όλους το ίδιο σας τον εαυτό… Δεν τον αφήνετε να νιώσει, να αφεθεί, να δράσει ελεύθερα. Τείνετε να μετατοπίζετε χρονικά το πρόβλημα, ξεχνώντας δύο βασικούς παράγοντες… αφενός ότι οι άλλοι δε θα σας περιμένουν δια παντός χρόνου και αφετέρου ότι τα δεδομένα μιας κατάστασης δεν θα αλλάξουν ποτέ. Take it or leave it, και μη μας κουράζετε και μας με λόγια πολλά υποσχόμενα και πράξη καμία.  

Εν τέλει μια είναι η ουσία. Ο έρωτας -κύριοι- περιλαμβάνει αυθορμητισμό, πάθος και συναίσθημα. Η πολλή σκέψη χαλά την μαγεία του.

Δεν είναι σύμβαση με αποδοχή όρων και “προσοχή” στα μικρά γραμματάκια… Είναι μη καταναγκαστική ευθύνη, που αν δεν μπορείς να την αναλάβεις, άσε μας κι εμάς στην ησυχία μας, να αναζητάμε αυτά τα μεγάλα… απόλυτα!