Άνοιξες τα μάτια και είδες τον κόσμο. Και έκτοτε άρχισε για σένα ο αγώνας του μόνιμου… Σε έβαλαν σε ένα σπίτι για να ζεις εκεί «για πάντα», ασφάλεια ζωής. Σου έδωσαν ένα όνομα και μια θρησκεία για να πιστεύεις. Σε έβαλαν σε μία τάξη, να γίνεις καλός μαθητής γιατί αυτό θα είναι το «κλειδί της επιτυχίας» σου. Σε δίδαξαν το γνωστό ποιηματάκι: «πτυχίο = δουλειά = λεφτά» και σ’ έβαλαν να κάνεις χρόνιους αγώνες γι’ αυτά. Σε μύησαν σε μία ομάδα και σε φανάτισαν να την υπηρετείς. Σου φύτεψαν ιδέες για τον τέλειο άντρα, την τέλεια γυναίκα, και προσπάθησες να τους μοιάσεις. Σου πούλησαν το παραμύθι της δόξας, των χρημάτων, του prestige και αναγκάστηκες να πιστεύεις πως αυτά έχουν μόνιμη αξία στη ζωή. Σε μπόλιασαν με τη φαρμακερή ατάκα «Να παντρευτείς» και έδωσες μέχρι και «όρκους αιώνιας αγάπης» στην εκκλησία. Σε άφησαν να μεγαλώσεις, βάζοντας όρια στο πώς θα μεγαλώσεις. Σε άφησαν να ερωτευτείς, βάζοντας όρια στον έρωτά σου. Σε άφησαν να ονειρευτείς, βάζοντας όρια στα όνειρά σου.

Όλα αυτά γιατί οι άνθρωποι τα θεώρησαν προϋποθέσεις της μόνιμης ευτυχίας. Για να είσαι καλά, πρέπει να παλεύεις για το «για πάντα». Να έχεις μία καλή ζωή, μόνιμα. Να αποφεύγεις τις δυσκολίες και τα βάσανα, εφ’ όρου ζωής.

Και τότε, έρχεται μία αναποδιά, ένα δυστύχημα, ένα τσουνάμι, ένας θάνατος, ένας χωρισμός, ένας αποχωρισμός, ένα κούρεμα, ένας κορωνοϊός και σοκάρεσαι. Είναι δύσκολό σου να συνειδητοποιήσεις ότι τα λεφτουδάκια που είχες στην τράπεζα μπάι μπάι, εξαφανίστηκαν. Σου είναι δύσκολο να αποδεχθείς πως έχασες τη μάνα σου από μία αρρώστια και πως το σπίτι σου είναι πια έρημο και σου προκαλεί μόνο θλίψη.  Θα δεις φίλους να γίνονται πια «άσχημοι», καταθλιπτικοί, βαριεστημένοι σκιές των εαυτών τους, και αυτά στην καλύτερη. Γιατί θα δεις και φίλους να μην είναι φίλοι πια, να σε αφήνουν, να σε ξεχνάνε, να σε εγκαταλείπουν. Θα δεις τα αδέλφια σου να σε σφάζουν για τις προίκες ή να χάνονται στην νέα τάξη πραγμάτων. Θα δεις τον έρωτα που ορκιζόσουν «για πάντα», να τα φτιάχνει μ’ άλλον, νέο «έρωτα» ή τον νέο έρωτα να μην είναι νέος έρωτας τελικά. Θα δεις τον «αιώνιο σύντροφο» που έβλεπες εκείνη τη μέρα στην εκκλησία και ορκιζόσουν για πάντα, ως το χειρότερο σου εχθρό και εμπόδιο στη ζωή σου, καθώς θα μπαινοβγαίνετε στους δικηγόρους για διατροφές και διακανονισμούς περιουσιών. Θα δεις είδωλά σου παλιά, να καταρρέουν ή να γίνονται τρωτοί άνθρωποι, σαν κι εσένα. Θα δεις πράγματα για τα οποία ορκιζόσουν πως δεν θα γίνουν ποτέ, να γίνονται πια η καθημερινότητά σου.

Θα δεις τον ίδιο σου τον εαυτό ν’ αλλάζει και τότε ΠΡΕΠΕΙ να καταλάβεις κάτι, γιατί έχασες ήδη πολύτιμο χρόνο.

Το είπε ο Ηράκλειτος και πόσο δίκαιο είχε: «Τα πάντα ρει και ουδέν μενεί». Είσαι πρωταγωνιστής σε μία παράσταση, που προορίζεται να τελειώσει κάποια στιγμή. Μπορεί ν’ ανέβει ξανά, μπορεί και όχι. Μπορεί ν’ ανέβει αλλαγμένη, διασκευασμένη μπορεί και όχι. Μπορεί να σαρώσει, μπορεί και να στεφθεί με παταγώδη αποτυχία. Μπορεί να αλλάξουν οι ηθοποιοί, μπορεί να αλλάξει η σκηνή, μπορεί να πεθάνει μέχρι και πρωταγωνιστής. Το θέμα είναι, κάθε φορά που ανεβαίνεις σε αυτή την παράσταση, όσο είσαι ακόμη ζωντανός να το χαίρεσαι. Γιατί όταν αντιληφθείς πως στη ζωή τίποτα δεν είναι μόνιμο, θα έχεις προσπεράσει το νοητό όριο της ελευθερίας, και έκτοτε θα αρχίσεις να ζεις. Είσαι ελεύθερος όταν συνειδητοποιήσεις πως τα πάντα είναι παροδικά, όλα αλλάζουν, μέχρι κι εσύ ο ίδιος, γι’ αυτό και πράττεις ανάλογα.

Για το σήμερα, απλά και παροδικά.

(Ανέβα λοιπόν στη σκηνή σήμερα, πάρε μια βαθιά ανάσα, δες το πλήθος γύρω σου, και άρχισε να παίζεις. Ας είναι η καλύτερη σου παράσταση… Σαν να είναι η τελευταία.)

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: https://data.whicdn.com/images/340471490/original.jpg?t=1583278324