Καταδικασμένοι χωρίς τέλος, χωρίς υπόλοιπο, χωρίς ζωή. Για αυτούς μιλάω, που στραγγίζουν τη ζωή από μέσα τους, χωρίς να καταλαβαίνουν πως απλά υπάρχουν, χωρίς να ζούνε!

Η ζωή μάτια μου, έγινε για να την απολαμβάνουμε, μέχρι το μεδούλι.

Για να την αφήνουμε να αφήνεται κι όπου μας πάει.  Για να τη λατρεύουμε ακριβώς με ότι μας φέρει, χωρίς μεμψιμοιρίες, χωρίς μιζέρια και αναστολές. Άνω κάτω να γίνει, εμείς την αλλάζουμε. Φτάνει να μάθουμε να τη ζούμε πριν μας ξεγλιστρήσει.

Άτιμη είναι έτσι κι αλλιώς. Κυλάει, φεύγει, χωρίς να μας ρωτήσει. Έτσι πριν το αντιληφθούμε, μας έχει τελειώσει.  Επιβάλλεται λοιπόν, να κάνουμε όνειρα για αυτήν, για τους ανθρώπους που διαλέξαμε να βρίσκονται μέσα της, για αυτές τις εμπειρίες που τις καταδικάσαμε πριν καν συμβούν, πριν καν μεγαλώσουν μέσα μας.

Πώς να δημιουργήσουμε αναμνήσεις; Χωρίς οράματα; Πώς να συνυπάρξουμε με τις τόσες απολαύσεις ενώ εμείς δε νιώσαμε ούτε καν τα απαραίτητα; Την αγάπη, τη διασκέδαση, τη δική μας δημιουργία, την ευχαρίστηση και ικανοποίηση του δικού μας ονείρου;

Έτσι λοιπόν μας ξεγλιστράει χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μέχρι που έρχεται η μέρα που η ερώτηση είναι πια μονόδρομος. «Τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα;»  «Έχω ζήσει για μένα ή για τους άλλους;» Κι όμως.. Είναι αργά. Θα έχει φύγει προ πολλού και θα την έχουν ζήσει άλλοι, αντί για σένα..

Άνθρωποι μοναχοί, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς δύναμη για την υποστήριξη των δικών τους ονείρων, των δικών τους σχεδίων, πάντα ένα βήμα πίσω μη τυχόν κι αποτύχουν, μη τυχόν και ονειρευτούν. -Αν με κοροϊδέψουν;  -Αν δεν είμαι αρκετά καλός; Συχνές ερωτήσεις που βασανίζουν το μυαλό μας, ακόμα και αυτούς που ζουν τη ζωή τους με όνειρα και φιλοδοξίες, κάποιες φορές σκαλώνουν.

Τόσος κόσμος νεκρός. Γιατί ναι, αν δεν κάνεις τη ζωή σου όπως την θέλεις εσύ, τότε έχεις αποτύχει.  Άνθρωποι χωρίς οράματα, άνθρωποι νεκροί, αναζητούν κάθε μέρα λόγω ύπαρξης και ουσίας. Η ζωή είναι μπροστά τους, μα δε μπορούν να τη δουν.

Αυτό που υπερισχύει στο μυαλό τους είναι το ΑΝ και το ΔΕΝ.

 Πολλοί καταδικαστήκαμε. Προσκολλημένοι στη ρουτίνα και στη καθημερινότητα μας, χάσαμε την ουσία της ζωής μας. Κι είναι φορές που μπροστά μας συμβαίνει η μεγαλύτερη γιορτή κι εμείς δεν έχουμε μάτια να τη δούμε. Όλο σκεφτόμαστε!

– Τι φαγητό θα κάνουμε σήμερα;  -Αν αρρωστήσω;  -Να το κάνω ή είναι υπερβολικό;

-Λες να με κοροϊδέψουν;  -Λες να με κρίνουν;  -Αν δε πετύχει και πάει άδικα τόσος κόπος;

Το χειρότερο όμως είναι όταν έρχονται κι οι απαντήσεις: -Δε νομίζω να τα καταφέρω.- Δεν ξέρω αν πετύχω.- Καλύτερα να μη κάνουμε όνειρα. -Μη προγραμματίζεις τίποτα. -Θα έρθουν όλα από μόνα τους…

 Ναι, θα’ ρθούν από μόνα τους όταν κουνήσεις κι εσύ λίγο το δαχτυλάκι σου. Πώς να συμβούν δια μαγείας χωρίς να προσπαθήσεις;

Με το να αφήνεσαι στη μοίρα σου η ζωή σου ρέει. Αν δε κυνηγήσεις τη τύχη σου, δε θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου. Όσο ψυχρό κι αν ακούγεται.

Ευθεία πάντα πρέπει να πηγαίνουμε. Εμείς θα οδηγάμε το τιμόνι της ζωής μας. Εμείς θα ενεργοποιούμε το πυροτέχνημα, κανείς άλλος για εμάς. Αυτή η τόλμη που δεν τολμήσαμε, θα μας κατατρέχει. Σε μία άγνοια της πιο σημαντικής μας νίκης.

Τώρα είναι όλα λοιπόν. Η ζωή και η γιορτή. Τα καλοκαίρια κι οι αγκαλιές. Η ξεγνοιασιά, τα πάθη. Τα νιάτα και τα όνειρα! Ονειρέψου και θεμελίωσέ τα! Τώρα είναι η στιγμή, για το αύριο δε ξέρεις. Μην αναβάλλεις τίποτα σε αυτή τη ζωή. Δε φτάνει που είναι μία στάλα, κάποιοι δεν είχαν καν το προνόμιο να γεράσουν σε αυτή..