Αντικρίζω τη φωτογραφία σου και η καρδιά μου σκίζεται στα δυο…
Βλέποντας τα ματάκια σου, νιώθω ένα κόμπο σαν θηλιά στο λαιμό.
Αυτά τα ματάκια σου, σαν ρεύμα διαπερνούν για τα καλά τον εσωτερικό μου κόσμο και τον γεμίζουν με τύψεις και ενοχές….
Ξέρω πως θέλουν τόσα πολλά να πουν, μα ο πόνος τους κατακλύζει για τα καλά την ψυχή μου…
Αθώο μου πλασματάκι με τα μεγάλα όλο απορία, έντονα ματάκια… Ο φόβος είναι ζωγραφισμένος στο προσωπάκι σου και τα δάκρυα σου κυλάνε σαν βροχή στα ροζ σου μαγουλάκια.
Σκυθρωπό και παγωμένο, πεινασμένο και διψασμένο, απροστάτευτο και τρομαγμένο, ελπίζοντας για μια στιγμή να έρθει ο φίλος σου ο Superman για να σε σώσει από αυτή την κόλαση που σε ανάγκασαν να βιώσεις…
Τα ερωτήματα πολλά μέσα στο αθώο σου κεφαλάκι και ο φόβος σε έχει κυριεύσει για τα καλά…
Είναι τόσα πολλά που θες να πεις μα δεν λες λέξη… τις λεν τα μάτια σου για σένα…
Η καρδιά σου τρεμοπαίζει από τον τρόμο…
Είναι που διαπερνούν τα αυτιά σου κάθε τρεις και λίγο οι βομβαρδισμοί και μη ξέροντας τι ακόμη μαγείρεψε η μοίρα ή καλύτερα οι άνθρωποι για σένα, φοβάσαι ακόμη περισσότερο….
Κλαις σπαρακτικά, κλαις για τόσα πολλά μα δυστυχώς τα δάκρυα σου δεν θα ξεπλύνουν ποτέ τις αμαρτίες όλων όσων χωρίς ανθρωπιά, σε έχουν βλάψει…
Πονάς λοιπόν, πονάς πολύ μη μπορώντας να κάνεις και αλλιώς…
Είναι που σου λείπει το κουκλάκι σου, αυτό που κρατούσες πάντα αγκαλιά για να κοιμηθείς, αλλά στο πήρανε και αυτό απότομα την ώρα που τρομαγμένο ξύπνησες για να τρέξεις μακριά απ’ το κακό, να σωθείς…
pemptousia.gr
Είναι πάλι που θέλεις να δεις τους γονείς σου και αναρωτιέσαι πότε θα έρθουν, η τύχη τους αγνοείται μα εσένα σου λείπει ήδη η αγκαλιά της μαμάς σου και οι πλάκες με τον μπαμπά, η γιαγιά και ο παππούς για να σου διαβάσουνε παραμύθι και να σε σκεπάσουνε γλυκά να κοιμηθείς, οι φίλοι σου και τα παιχνίδια μαζί τους, ακόμη και τα γλυκά που σου δίνουν κρυφά απ’ τους γονείς σου οι θείες σου, σου λείπουν τόσα πολλά και είσαι τόσο μικρό για να καταλάβεις πως τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο πια ξανά και ότι μπορεί να μην ξαναδείς τα αγαπημένα σου πρόσωπα και ας το νιώθεις βαθιά μέσα σου…
Σου λείπουν τόσα και άλλα τόσα, που σου στερήσανε μια μέρα ξαφνικά, χωρίς να ξέρεις το δόλιο το γιατί και τι αμαρτήματα πληρώνεις, τι τίμημα έχεις ακόμη να πληρώσεις και τι κακά έχουν κάνει οι μεγάλοι για να τα επωμίζεσαι εσύ με τόσο άσχημο τρόπο μη θέλοντας πια και εσύ τελικά να μεγαλώσεις για να μην τους μοιάσεις…
Αναρωτιέσαι σε τι έχεις φταίξει και είναι που περνά απ’ την σκέψη σου μήπως είναι οι σκανδαλιές που είχες κάνει την προηγούμενη μέρα και υπόσχεσαι στον θεό πως θα είσαι φρόνιμο παιδάκι από δω και πέρα… Παρακαλάς με όλη τη δύναμη που σου έχει απομείνει, να δεις τους γονείς σου, να τους αγκαλιάσεις σφιχτά κι ας σε μαλώσουνε που ζωγράφισες στους τοίχους και στα ρούχα σου την προηγούμενη μέρα και ποιος να το πίστευε ότι θα σου έχει λείψει ακόμη και το να σε μαλώσουν…
Πολλά τα ερωτηματικά στο μυαλουδάκι σου μικρό μου… Σκέφτεσαι τόσα πολλά και αναρωτιέσαι… μα καημένο μου πλασματάκι, θα ‘θελα τόσο πολύ να ήμουν εκεί και να σου βροντοφωνάξω, πως δεν φταις εσύ! Όχι δεν φταις σε τίποτα εσύ για τα τόσα ασυγχώρητα σφάλματα των μεγάλων, δεν φταις…! Γιατί εσύ είσαι το αθώο θύμα του πολέμου… Εσύ δεν έχεις καν προλάβει να γευτείς την ζωή, να σφάλλεις, να μάθεις, να πληρώσεις… Και όμως πληρώνεις τόσο σκληρά την ασυνειδησία τους… Πριν καν προλάβεις να μεγαλώσεις, κουβαλάς στους ώμους σου όλα τα λάθη τους και καλείσαι να δώσεις τις μεγαλύτερες μάχες της ζωής σου, που μακάρι να τις κερδίσεις!
iellada.gr
Έχουν περάσει τόσες εικόνες από αυτά τα μάτια σου, άνθρωποι να σκοτώνονται, άνθρωποι χτυπημένοι, αίματα παντού, παιδάκια να σπαράζουν από το κλάμα, κτίρια να γκρεμίζονται, περιουσίες να καταστρέφονται, φωτιές, βομβαρδισμοί, όπλα, απειλές, αυτά τα θηριώδη πολεμικά οχήματα που σαν θεριά κατασπαράζουν την ψυχή σου και τόσα άλλα που δεν μπορεί με τίποτα το μικρό σου κεφαλάκι να χωρέσει και οι μάχες μέσα σου τόσες πολλές…
Μέσα λοιπόν από αυτά τα αθώα σου ματάκια… νιώθω τον πόνο σου, πονώ μαζί σου… γίνεται κομμάτια η καρδιά μου μα δυστυχώς νιώθω τόσο ανήμπορη και μικρή μπροστά σου… τόσο απογοητευμένη και παράλληλα θυμωμένη για την χαοτική και σαθρή κοινωνία που ζούμε….
Τόσο ανήμπορη που δεν μπορώ να σε πάρω μακριά, να σε χώσω στην αγκαλιά μου και να σου πω πως ήτανε απλά ένα κακό όνειρο και να σε ηρεμήσω… Να σε κάνω να μην πονάς, να μη φοβάσαι, να μην κρυώνεις, να σε ζεστάνω, να σου δώσω ασφάλεια και στοργή, σπιτική θαλπωρή και αγάπη, να σου δείξω την όμορφη πλευρά της ζωής… να διαγράψω από την μνήμη σου αυτές τις φρικτές εικόνες που έχουν δει τα ματάκια σου και που θα στοιχειώνουν για πάντα την ζωή σου….
Και νιώθω τόσο ανήμπορη που δεν θα καταφέρω να σου σβήσω τις τόσες πληγές που έχει τώρα μέσα η ψυχούλα σου…
Νιώθω τόσο ανήμπορη λοιπόν απέναντι σου… Μα και δέος για τις αντοχές σου και τις σκληρές μάχες που δίνεις για να επιβιώσεις. Παλεύεις και θυσιάζεται στο βωμό των συμφερόντων των μεγάλων…
Νιώθω τόση οργή και λύπη για τα άσχημα που ακόμη θα ακολουθήσουν και εύχομαι να γίνει ένα θαύμα όπως στα παραμύθια που σου διαβάζει η δασκάλα στο σχολείο, με happy end…
prth.gr
Νιώθω τόσο θυμό για αυτά τα τόσα άλλα που εσύ δυστυχώς ακόμη θα περάσεις και θα χαραχθούν βαθιά σαν τατουάζ μες την ψυχούλα σου, για αυτά που θα σε στιγματίσουν για πάντα… Αν τελικά καταφέρεις να ζήσεις…
Νιώθω ευθύνη λοιπόν απέναντι σου μικρό μου πλασματάκι… και δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω…
Είμαι ανήμπορη μπροστά στα μάτια σου, μα βλέπεις η οικτρή κοινωνία που ζούμε σε έφερε σε αυτή την δύσκολη θέση μη καταλαβαίνοντας το μεγάλο πλήγμα που έχει δημιουργήσει, ξεχνώντας πως αυτά τα αθώα πλασματάκια σαν και εσένα είναι το μέλλον μας, η χαρά της ζωής… Η μόνη ελπίδα σε αυτή την απάνθρωπη και σκληρή κοινωνία που ζούμε…
Αυτά τα μάτια σου λοιπόν θα τα έχω πάντα μέσα μου, θα στοιχειώνουν για πάντα τη συνείδηση μου και θα παρακαλώ σε ένα κόσμο καλύτερο, θα παρακαλώ να μην είμαι πια ανήμπορη μπροστά τους…. Μα να μπορώ να τους δώσω ελπίδα και φως, χαρά και αγάπη…! Να τους διώξω τα δάκρυα και να ζωγραφίσω χαμόγελα και πολύχρωμες ελπίδες…
Θα παρακαλώ λοιπόν, αφού δεν καταφέραμε να το μάθουμε εμείς, να διδάξουμε τουλάχιστον σε αυτά τα μικρά πλασματάκια, τις αξίες της ειρήνης, της αγάπης, της ηθικής και της αλληλεγγύης μπας και κάποτε υπάρξει αλλαγή σε τούτο τον άθλιο κόσμο που ζούμε… !
Πονάω λοιπόν μαζί σου και απογοητεύομαι μικρό μου…. Το συγνώμη είναι λίγο για να απαλύνει τον πόνο σου….!
Αποτύχαμε λοιπόν κόσμε, αποτύχαμε….!!!
«Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή τον πόλεμο, ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά.»
Ν. Καζαντζάκης
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: koutipandoras.gr
What do you think?
Show comments / Leave a comment