Παρατηρώντας την σημερινή πραγματικότητα, θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι τρέχουμε αδιάκοπα δίχως να έχουμε κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Τρέχουμε, λες και θέλουμε να ξεφύγουμε από κάτι, λες και μας κυνηγάνε οι προσωπικές μας «Ερινύες» χωρίς σταματημό. Μας έχουν γίνει δέρμα, μας τρελαίνουν, μας βασανίζουν, μας τιμωρούν. Είναι μια φυγή που τελειωμό δεν έχει.

Κάποιοι τρέχουν να σωθούν όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, άλλοι τρέχουν να γλιτώσουν από συναισθήματα, πάθη, λάθη. Σκέψεις, ανισσόροποι έρωτες, δήθεν φιλίες τους κυνηγούν καθημερινά και η φουρτούνα δεν λέει να καταλαγιάσει. Νιώθουν σαν να πνίγονται συνεχώς σε μια αγριεμένη θάλασσα όπου η ψυχή βουλιάζει συνεχώς. Γιατί όμως οι άνθρωποι τρέχουν να ξεφύγουν και δεν βρίσκουν τη δύναμη να κοιτάξουν κατάματα τους φόβους τους;

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου σχεδόν τα πάντα, μας τα σερβίρουν έτοιμα και γρήγορα και εμείς όπως τις μαριονέτες δεν μπαίνουμε καν στο κόπο να σκεφτούμε ότι ίσως αυτό που μας «ταϊζουν» να μην τρώγεται καν! Πεινάμε; Με ένα πάτημα ενός κουμπιού, φαγητό στο σπίτι σε λίγα λεπτά. Νιώθουμε μοναξιά; Ας ανοίξουμε μια εφαρμογή ευρέσεως συντρόφου. Έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση; Ας ανεβάσω μια φωτογραφία στα κοινωνικά δίκτυα, να πάρω καμιά πενηνταριά ‘likes’ να μου φύγουν οι αμφιβολίες. Δεν μου δίνει σημασία η σχέση μου; Ας κάνω μια βόλτα σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα να δω τι παίζει και να γίνω η μεγαλύτερη κατίνα. Κατρακυλάμε καθημερινά και φτάνουμε στον πάτο. Έχουμε γίνει επιφανειακοί, μίζεροι, ένα περιτύλιγμα.

Έχουμε γίνει αναλώσιμα «προϊοντα» με αναλώσιμα συναισθήματα, αναλώσιμους πόθους, αναλώσιμους έρωτες. Αναλώσιμοι έχουμε γίνει οι άνθρωποι, λες και δεν μας αγγίζει τίποτα πλέον. Δεν μας κάνει κάποιος, απλά τον πετάμε, πάει δεν μας κάνει πια. Θα αγοράσουμε ένα καινούργιο άνθρωπο. Άνθρωποι πολλοί. Ούτε λόγος να ψάξουμε τι φταίει, να βρούμε μια λύση. Μόλις ζορίσει λίγο η φάση φεύγουμε. Πάμε να ψωνίσουμε κάτι καλύτερο. Τα συναισθήματα μας αναλώσιμα και αυτά, χλιαρά, επιφανειακά. Αλλά ναι, ξέρω. Πόσο πιο έυκολο είναι να νιώθεις στο περίπου σε ένα κόσμο που σου αδειάζει την ψυχή; Όχι. Σε ένα κόσμο κομματιασμένο, εσύ μαζεύεις το είναι σου και φωνάζεις πως είσαι παρών! Λες ΝΑΙ στη ζωή με ότι έχει να σου προσφέρει και καλά και κακά. Χίλιες φορές να νιώθω στο μέγιστο βαθμό και ας πληγωθώ εκατό φορές παρά να ζω μια ζωή στα περίπου και στα μέτρια.

Η ζωή δεν είναι κοινωνικά δίκτυα, εκεί μέσα μόνο ψευτιά υπάρχει. Η ζωή είναι η καθημερινή επαφή με συνανθρώπους μας, η επαφή με την φύση και τα ζώα, οι μικρές καθημερινές στιγμές που δεν χρειάζεται να τις ανεβάζουμε παντού. Δεν ζούμε για τους άλλους. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε πιο αληθινά, πιο αργά, πιο απλά γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε αναλώσιμοι. Πρέπει να γίνουμε πιο ουσιαστικοί, πιο ευαίσθητοι, πιο άνθρωποι. Αναλώσιμα είναι τα πράγματα, τα άψυχα. Τι σχέση έχουμε εμείς με αυτά; Εμείς είμαστε ζωντανοί, έχουμε ψυχή και το είναι μας φωνάζει παρόν!!!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: moirognomonio.files.wordpress.com