Κάποια στιγμή τον προηγούμενο μήνα βρέθηκα πάνω σε έναν λόφο, σε ένα απόμακρο σημείο της πόλης μου, σπίτια απλωμένα μπροστά μου, δρόμοι χυμένοι στα πόδια μου. Ο ήλιος έδυε και τα φώτα άρχιζαν δειλά δειλά να ανάβουν, τα χρώματα του ουρανού να αλλάζουν, το τοπίο και η ψυχή μου να ηρεμεί όλο και περισσότερο .

Έκλεισα τα μάτια μου και αφουγκράστηκα .

Λίγος αέρας φύσηξε και το πράσινο τοπίο γύρω μου κινήθηκε ανεπαίσθητα, μα εγώ εκεί στη μέση έμεινα ακίνητη.  Από το μυαλό μου πέρασαν εκατοντάδες εικόνες, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, το τελευταίο φιλί που έδωσα, η τελευταία απόδειξη που έκοψα, εκείνο το μάθημα που τόσο άδικα κόπηκα με ένα πονεμένο τέσσερα και τελικά η εικόνα στο δωμάτιο μου, με μία κούπα καφέ, διαδικτυακά μαθήματα, άπειρο ελεύθερο χρόνο, ελάχιστη ελευθερία και τρομερό άγχος για το μέλλον.

Στην αρχή λοιπόν ήταν δύσκολα, σωματικά και ψυχολογικά, ο άνθρωπος όμως όσο αντιδρά και σιχαίνεται την αλλαγή τόσο γρήγορα προσαρμόζεται, συνήθισε ή αναγκάστηκε να συνηθίσει στον ελεύθερο χρόνο, αναγκάστηκε να βγει μια βόλτα στη φύση, αναγκάστηκε να διαβάσει ένα βιβλίο, αναγκάστηκε να ασχοληθεί με την οικογένεια του, με τον σύντροφο του και τελικά με τον ίδιο του τον εαυτό.

Νέοι τρόποι καθημερινότητας, νέος τρόπος εργασίας και νέος τρόπος ζωής. Θα έλεγε κάποιος πολύ εύκολα διαβάζοντας αυτά που γράφω ότι όλα τα παραπάνω είναι γνωστά και έχουν κουράσει,  άποψη με την οποία θα συμφωνήσω κι εγώ. Αλλού όμως θέλω να καταλήξω, γιατί σε κάποια σημείο εκεί που στεκόμουν πήρα μια βαθιά ανάσα, άνοιξα τα μάτια και συνειδητοποίησα ότι ακόμα κι εάν άνοιγαν όλα πάλι και όταν με το καλό θα ανοίξουν, δε θέλω βαθιά μέσα μου τα πράγματα να μείνουν στη ζωή μου όπως πριν.

Συνειδητοποίησα ότι πρέπει να κάνω κάποιες αλλαγές, να πάρω πρωτοβουλίες και να έχω το κουράγιο να εκφράσω αυτά που δεν με ευχαριστούν πλέον. Ακόμα κι εάν δεν μπορώ να κάνω κάτι ειδικά, να σχεδιάσω και να χτίσω κάτι μακροπρόθεσμα, να έχω επαφή με εμένα και τους στόχους μου.

miro.medium.com

Εκτός όμως από προσωπικό επίπεδο, αντιλήφθηκα την ανάγκη της αλλαγής ενός ολόκληρου κόσμου γύρω μου ή τουλάχιστον την δική μου επιθυμία για κάποια αλλαγή, για κάτι θετικό.

Έχουμε σαν κοινωνία την ίδια άποψη για την ζωή ενός ανθρώπου στον 21 αιώνα, ύστερα από αυτό που ζήσαμε και αυτό που εξακολουθούμε να βιώνουμε;

Το μοντέλο για την εργασία, την παιδεία, την υγεία παραμένει το ίδιο;

Θεωρούμε ότι η δημοκρατία και τα θεμέλια της παραμένουν ακλόνητα;

Έχουμε τη δυνατότητα να συνεχίσουμε να ζούμε με εκείνο τον τρόπο, ο οποίος συμβάλλει στην κατάρρευση του φυσικού μας περιβάλλοντος σε βαθμό που ο πλανήτης μας  ίσως να είναι και αφιλόξενος σε λίγα χρόνια;

Κοιτάω τα πράγματα γύρω μου και τίποτα δεν μου φαίνεται το ίδιο ύστερα από την συνειδητοποίηση ότι η αλλαγή είναι απαραίτητη και μάλλον θα έπρεπε να είναι ευπρόσδεκτη. Μα η αλλαγή δεν χρειάζεται να έρθει από κάτι τόσο θλιβερό όπως μια παγκόσμια πανδημία, η αλλαγή μπορεί και πρέπει να εμπνέεται από τον ίδιο τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο.

Και οι μικρές αλλαγές είναι αυτές που οδηγούν σε κάτι μεγαλύτερο, σε κάτι πιο ουσιαστικό. Η λογική του όλα ή τίποτα, μαύρο – άσπρο μάλλον είναι ξεπερασμένη και ασύμφορη για εμάς τους ίδιους, για τη ζωή μας, για τις σχέσεις μας, για όλα αυτά που συναποτελούν την καθημερινότητα μας.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: 7geese.com