Η Χριστίνα Σολωμού είναι μία νεαρή Κύπρια η οποία εδώ και σχεδόν 4 χρόνια ζει και εργάζεται στην Ισπανία και συγκεκριμένα στην Βαρκελώνη.  

Στη συνέντευξη αυτή, η Χριστίνα μου διηγείται πώς πήρε την απόφαση να εγκατασταθεί στη Βαρκελώνη και πώς το πρόγραμμα Erasmus διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην απόφαση αυτή. Επίσης, μας αναφέρει εάν υπήρξαν δυσκολίες ή ευκολίες και τι της αρέσει περισσότερο στη Βαρκελώνη. Εξομολογείται ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειας και των φίλων της όταν αποφάσισε να κάνει αυτό το βήμα και εάν έκανε φιλίες με ντόπιους εκεί.

Εάν κάποιος/α ενδιαφέρεται για μία νέα αρχή στη Βαρκελώνη, σε αυτή τη συνέντευξη η Χριστίνα μας δίνει τη δική της συμβουλή σχετικά με αυτό.

 Πώς και πότε κατέληξες στην απόφαση να κάνεις το βήμα να ζήσεις σε μια άλλη χώρα και συγκεκριμένα στην Ισπανία;

«Πήρα την απόφαση να έρθω στην Βαρκελώνη για πρώτη φορά όταν μου δόθηκε η ευκαιρία με το Erasmus. Και διάλεξα τη Βαρκελώνη, σχεδόν τυχαία για να είμαι ειλικρινής, και όταν είχα έρθει μου άρεσε πάρα πολύ. Μου άρεσε τρομερά. Τελείωσα μετά το πτυχίο μου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και αμέσως μετά είχα έρθει ωςErasmus Placement. Δούλεψα εκεί 6 μήνες σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό και μετά προσπάθησα με πάρα πολλούς τρόπους να βρω μια δουλειά εδώ. Γιατί κατάλαβα ότι εδώ μου αρέσει πάρα πολύ, μου αρέσουν οι ρυθμοί, μου αρέσει ο κόσμος, και είπα ότι είναι μία ευκαιρία να δοκιμάσω και κάτι διαφορετικό».

Ποια ήταν η άποψη των κοντινών σου ατόμων για την απόφαση σου αυτή; Προσπάθησαν να σε προτρέψουν ή να σε αποτρέψουν;

«Η οικογένεια μου, οι φίλοι μου είχαν στηρίξει απόλυτα την απόφαση μου, γιατί έβλεπαν ότι εδώ είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη, περνώ πάρα πολύ ωραία, είμαι στους ρυθμούς που μου αρέσει. Και άρα είμαι πάρα πολύ τυχερή. Και πόσο μάλλον ήταν χαρούμενοι γιατί μπορούσαν να έχουν κάπου να έρχονται για διακοπές. Και έρχονται, τους φιλοξενώ, περνούν ωραία και μετά πάνε σπίτι τους ?».

Ήξερες καλά τη γλώσσα πριν εγκατασταθείς στη Βαρκελώνη;

«Η αλήθεια δεν ήξερα την γλώσσα καλά. Μπορώ να πω δεν την ήξερα σχεδόν καθόλου. Ήξερα απλά τα βασικά και αυτό θα ήταν μία συμβουλή – αν κάποιος θα ήθελε να κάνει αυτό το βήμα, καλό θα ήταν να ξέρει τη γλώσσα. Και όπου και να πας, δηλαδή, ναι με τα αγγλικά μπορείς να επιβιώσεις αλλά αν θέλεις πραγματικά να αφομοιωθείς μέσα στην κουλτούρα, να καταλάβεις την κουλτούρα, να κάνεις φίλους, να κάνεις παρέες που είναι ντόπιοι κλπ., είναι πιο εύκολο να ξέρεις τη γλώσσα. Και για δουλειά, εννοείται».

Ποια ήταν τα συναισθήματα σου καθόλη αυτή τη διαδικασία αλλαγής;

«Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, η αλήθεια. Γιατί εννοείται έχεις την ανυπομονησία για το κάτι καινούργιο, αλλά το κάτι καινούργιο πάντα μας τρομάζει. Αλλά μετά από εσωτερική σκέψη, κατάλαβα ότι αυτές δεν ήταν δικές μου ανησυχίες. Ήταν ανησυχίες ίσως των γύρω μου που μου τις είχαν βάλει χωρίς να το θέλουν. Αν και ήταν υπερβολικά supportive ο στενός μου κύκλος. Αλλά μετά είπα ότι εντάξει θα το κάνω αυτό και όσο με κάνει ευτυχισμένη. Όταν σταματήσει να με κάνει ευτυχισμένη δεν θα το κάνω και θα πάω πίσω. Γιατί αυτός ήταν ο σκοπός μου. Να έρθω εδώ για να γνωρίσω καινούργια πράγματα, να δω καινούργιο κόσμο. Άρα όταν φεύγεις όλη αυτή την πίεση απ’την κατάσταση, νομίζω ότι απλά τη χαίρεσαι. Και όταν προτρέχεις και σκέφτεσαι πολύ τα πράγματα στο τέλος χαλάς την αξία τους, χαλάς τη χαρά σου».

Υπήρξαν κάποιες δυσκολίες ή ευκολίες κατά τη διαδικασία αυτή;

«Δυσκολίες υπήρχαν, εννοείται. Και πρώτα απ’ όλα οικονομικού χαρακτήρα. Γιατί νόμιζα ότι για να κάνεις τέτοιο βήμα χρειάζεσαι ένα τεράστιο budget, γιατί ξεκινάς μία ζωή απ’ το μηδέν. Αλλά τελικά κατάλαβα ότι χρειάζεσαι ένα budget, αλλά όχι τόσο μεγάλο. Και όταν έχεις το Erasmus Placement, για παράδειγμα, που σε χρηματοδοτεί και σε βοηθά να κτίσεις μία ζωή 6 μήνες και μετά πρέπει εσύ να βρεις μια δουλειά για να καλύψεις τα έξοδα σου κλπ. Άρα ήμουν πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Δηλαδή, κατάλαβα ότι αν περιμένεις τα πάντα να είναι ευθυγραμμισμένα, να είναι τέλεια και σωστά, και όλοι να είναι υπέρ και να έχεις και τα λεφτά, δεν θα κάνεις ποτέ το βήμα.

Μία από τις δυσκολίες που βρήκα, είναι ότι αν και είμαστε Ευρωπαίοι, εννοείται, πρέπει να τρέξεις λίγο τα χαρτιά σου για να τα βγάλεις εδώ. Που δεν είναι καθόλου δύσκολο και συγκριτικά με το τι έχουν να κάνουν άλλοι άνθρωποι που έρχονται από χώρες που δεν είναι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είναι τίποτα πραγματικά. Αλλά ήταν η πρώτη φορά ίσως που έπρεπε μόνη μου, χωρίς τη βοήθεια κανενός, να αναμεικτώ με όλα αυτά τα γραφεία, τις κοινωνικές ασφαλίσεις κλπ. Γιατί δεν είχα εδώ ούτε τη μαμά μου να μου τα κάνει, ούτε κάποιο γνωστό του γνωστού να μας βοηθήσει να βγάλουμε τα χαρτιά και όλα αυτά. Και ίσως ήταν απ’ τις λίγες δυσκολίες που βρήκα».

Όταν κατάφερες να εγκατασταθείς στην Ισπανία, ποια ήταν τα πρώτα σου συναισθήματα/σκέψεις;

«Όταν πλέον εγκαταστάθηκα εδώ – αλλά εδώ να κάνω μία παρένθεση ότι για να εγκατασταθείς σε μία χώρα δεν σημαίνει απλά να έχεις ένα σπίτι, να έχεις μία δουλειά. Σημαίνει να νιώθεις άνετα να βγαίνεις έξω μόνος σου, να κάνεις ένα κύκλο και όλα αυτά. Που γι ‘αυτό χρειάζεται ένα ικανό διάστημα. Αυτό το ανακάλυψα στην πορεία, γιατί εγώ νόμιζα στους 3 μήνες θα γίνω ένα με την πόλη. Που δυστυχώς δεν γίνεσαι. Κλείνει η παρένθεση εδώ.

Άρα όταν εγκαταστάθηκα πλέον, ένιωθα πάρα πολύ χαρούμενη, ένιωθα ότι εδώ είμαι πολύ ευτυχισμένη. Ένιωθα ότι εδώ μπορούσα να αναμεικτώ με οργανώσεις που μου αρέσουν, μπορούσα να κάνω παρέα με άτομα που μου αρέσουν. Όχι πως στην Κύπρο έκανα παρέα με άτομα που δεν μου αρέσουν. ? Απλά ήταν πολύ πιο εύκολο να βρω κοινά ενδιαφέροντα με ομάδες, με άτομα την πόλης κλπ. Γιατί είναι μία πάρα πολύ φιλελεύθερη πόλη, είναι μία πόλη πολύ φεμινιστική, είναι μια πόλη πάρα πολύ μπροστά. Σε ότι έχει να κάνει με θέματα gay rights, με trans rights και όλα αυτά, που για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Είδα μια πόλη γεμάτη αγάπη. Μία πόλη που και να μην υπάρχει αγάπη κάποιες φορές, πολεμούν οι άλλοι για να μπει αυτό το κλίμα, να σέβονται τους ανθρώπους. Ακούγεται τόσο βασικό αλλά όπως γνωρίζεις, όλα αυτά τα προβλήματα ρατσισμού ή σεξισμού ή ομοφοβίας έρχονται πρώτα απ’όλα γιατί δεν σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ ότι εδώ πολεμούν και προσπαθούν και δεν αφήνουν να περάσουν αδικίες, που αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι είναι 100%. Παντού υπάρχουν άνθρωποι που είναι ρατσιστές, που είναι σεξιστές κοκ. Απλά εδώ δεν μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις κάτι σεξιστικό στη δουλειά, δεν μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις κάτι ομοφοβικό. Θα σε διώξουν κατευθείαν. Υπάρχουν αυτές οι βάσεις, που φαντάζομαι και στην Κύπρο υπάρχουν αυτοί οι νόμοι αλλά δεν θα καταγγείλεις εσύ τον μάνατζερ σου αν είπε κάτι τέτοιο. Η εταιρεία δεν θα την ενδιαφέρει και ιδιαίτερα αν έγινε κάτι τέτοιο. Αυτό μου άρεσε τρομερά εδώ».

Έκανες φιλίες ή γνώρισες κάποιους ντόπιους στην πόλη που κατοικείς;

«Είμαι πολύ τυχερή για το ότι έκανα και πάρα πολύ καλούς φίλους εδώ, ανθρώπους που μπορώ να βασιστώ πάνω τους. Όταν είσαι τόσο μακριά από τη χώρα σου, ουσιαστικά, ψάχνεις αυτή τη φιλία, αυτή την αγάπη, αυτή την αποδοχή και ανθρώπους που μπορείς πραγματικά να βασιστείς πάνω τους. Και αυτό φυσικά εσύ πρέπει να το τρέξεις, αλλά είναι και κάποιες φορές θέμα τύχης. Εγώ θεωρώ ότι ήμουν πάρα πολύ τυχερή που έχω τα άτομα που έχω εδώ γι’αυτό τον λόγο. Γιατί πραγματικά όταν είσαι τόσο μακριά από τη χώρα σου, και γίνονται καθημερινά πράγματα που μπορεί να σε αγχώσουν, μπορεί να μην ξέρεις πώς να τα λύσεις κλπ. Αλλά μπορεί να έρθει και κάτι πιο μεγάλο, μεγάλα εμπόδια που τα βλέπεις στην Κύπρο με τους δικούς σου και δεν μπορείς να είσαι εκεί μαζί τους λόγω της κατάστασης, ειδικά τώρα, που δεν μπορείς απλά να πάρεις ένα αεροπλάνο και να πας Κύπρο αν τύχει οτιδήποτε. Και νομίζω αυτό είναι από τα πράγματα που είμαι πάρα πολύ χαρούμενη. Οι συγκάτοικοι μου είναι Καταλανοί που είναι φανταστικά παιδιά, με βοηθούν πολύ με τη γλώσσα και όλα αυτά. Δηλαδή υπάρχει όλη η καλή πρόθεση. Όταν υπάρχει καλή πρόθεση και από τις δύο πλευρές, νομίζω ότι πραγματικά μπορείς να κάνεις πάρα πολύ καλούς φίλους εδώ».

Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον/α που θα ήθελε να ζήσει και να εργαστεί στην Ισπανία;

«Εγώ θα πρότεινα, εννοείται, σε πάρα πολλούς να έρθουν στη Βαρκελώνη, είναι μία πανέμορφη πόλη. Έχει τα πάντα. Έχει θάλασσα, έχει βουνό, έχει τόσα πράγματα να κάνεις. Αν θέλεις να είσαι απίστευτα χαλαρός μπορείς να το κάνεις, να θέλεις να είσαι πολύ fancy πάλι μπορείς να το κάνεις. Και αν και είναι μία μεγαλούπολη, πορφανώς, έχει ένα αίσθημα οικειότητας. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βρίσκω και με πολλούς φίλους μου που το μίλησα, αυτό νιώθουν και οι ίδιοι. Δεν νιώθουν αυτή τη αποξένωση κλπ. Γι’αυτό είναι απ’τους λόγους που θα πρότεινα πραγματικά αν κάποιος σκέφτεται την Ισπανία, να έρθει Βαρκελώνη είναι πανέμορφη.

Θα έδινα, επίσης, συμβουλή που δεν έκανα εγώ να μάθει ισπανικά πριν έρθει και να μην περιμένει να τα μιλά τέλεια και άπτεστα γιατί αυτό έρχεται με την τριβή με τη γλώσσα. Απλά να ξέρει τουλάχιστον τα βασικά. Να μην περιμένει να φτάσει στο επίπεδο το τέλειο, γιατί αυτό δεν θα γίνει ποτέ και απλά θα χρονοτριβείς χωρίς λόγο. Απλά καλό θα ήταν να γνωρίζεις τη γλώσσα».

Ευχαριστώ πολύ την Χριστίνα Σολωμού για αυτή τη συνέντευξη. Μου μετέδωσε τη δική της θετική ενέργεια και μέσα από την εμπειρία της ένα από τα πολλά μηνύματα που μεταφέρει είναι και το ότι: ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ!.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com