Οφείλουμε ένα θερμό συγχαρητήρια στους εαυτούς μας, που μπορέσαμε να υποτάξουμε τουλάχιστον για κάποια δευτερόλεπτα – άντε το πολύ λεπτά – τις επιθυμίες μας, να υψώσουμε ανάστημα και να πείσουμε τον εαυτό μας, πως δεν τον θέλουμε πια….

Ένα cheers, για τις αμέτρητες φορές που πατήσαμε πόδι και δεν στείλαμε μήνυμα, δεν βάλαμε like, δεν είδαμε το story του, δεν αναφέραμε το όνομά του για 34 ώρες 47 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα… και ξεκάθαρα, ξεπεράσαμε την κατάσταση ηρωικά! Καλά αυτό είναι πράμα που φαίνεται….

Μπράβο μας λοιπόν, που δείξαμε πυγμή και μόλις μας έδωσε το πρόσωπο ένα ίχνος σημασίας, μια δόση προσοχής, λίγα ψίχουλα αγάπης, σκάσαμε ένα τεράστιο χαμόγελο και βρήκαμε 37489 δικαιολογίες, για να αιτιολογήσουμε τη στάση του και πρότερη φυγή, απουσία του…. Μέχρι που αναρωτηθήκαμε κιόλας αν φταίμε!

Δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω και πως θα νιώσω ….αν δε με θέλεις εσύ μια, εγώ σε θέλω δέκα!

Κατάλαβες;   Δε θα μου πεις εσύ αν θα σε θέλω ή όχι, ούτε θα με παρηγορήσεις για την παράκρουση που με οδήγησες να ζω.  Πρόβλημα μου!  Άμα θέλω θα σε θέλω, κι άμα δε θέλω, θα σε θέλω πάλι!  Δεν απαιτώ την κατανόησή σου, ούτε αποζητώ τον οίκτο σου! 

Cheers λοιπόν, για τις αμέτρητες φορές, που μας έχει εκνευρίσει το πρόσωπο και βάλαμε πάνω τον εγωισμό και το γινάτι μας… ή μάλλον έτσι θεωρήσαμε… που κάτσαμε και απαριθμήσαμε τι έκανε και τι δεν έκανε στους κολλητούς για να ακούσουμε εμείς την κατάσταση και να αντιληφθούμε επιτέλους ότι δεν τραβά η κατάσταση άλλο…. 

Για σε τα λέω πεθερά, για να τα ακούει η νύφη!  … και μόλις λάβαμε το πράσινο φως, σε όποια μορφή αυτό εμφανίστηκε – μήνυμα, τηλέφωνο, τυχαία συνάντηση και καλά- ξαφνικά μας πέρασε ο πόνος και του δώσαμε και εύσημα και συγχωροχάρτι!  Μπράβο!!! Έτσι, αυτό θα πει κυρία/ος! 

Ρε παιδιά να σας πω κάτι;  Κανείς δε νοιάστηκε περισσότερο λόγω της αδιαφορίας μας, ούτε λιγότερο λόγω της περισσής σημασίας που του δώσαμε!  Φιλική συμβουλή;  Πράξε όπως νιώθεις, ζήσε τη στιγμή …  αν θέλεις να επικοινωνήσεις με κάποιον στείλε μήνυμα.  Αν θέλεις να συναντήσεις κάποιον πάρε τηλέφωνο κι αν είναι να ερωτευτείς δώστα όλα!  Όλα κι ας μαζεύεις τα κομμάτια σου μετά… ο έρωτας είναι ένα αυθόρμητο και παρορμητικό κτήνος… ένας χείμαρρος που σε παρασύρει.. και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο;  Προτιμάς εσύ ο ίδιος να πνιγείς!  Δεν αναζητάς καμιά σωτήρια λέμβο, για να πιαστείς!

Είναι μικρή η ζωή για δεύτερες σκέψεις και μεγάλο συναίσθημα ο έρωτας, για να κρυφτεί πίσω από θεατρινισμούς.. 

Σημασία δεν έχει να προσποιείσαι ότι δε σε νοιάζει ή να κρύβεις ότι σε νοιάζει.  Σημασία έχει να είσαι ο εαυτός σου με ό,τι αυτό συνεπάγεται… κι αν τύχει και τσαλακωθείς λιγάκι να λες why not? (ή so what)??

Άλλωστε, ποιος βρήκε το ταίρι του εύκολα, άκοπα και εξ αρχής;  Κι αν πέσεις σε ρουα ματ να λες:  «Μπράβο μου! Γούσταρα! Μαγκιά μου και καμάρι μου!  Εγώ τουλάχιστον έκανα ό,τι μπορούσα»…..  ποτέ μην μετανιώνεις για τίποτα.  Μόνο για την αδράνεια… την αδράνεια και την μετριότητα… ο έρωτας είναι καταδικασμένος να βρίσκεται… στο απόλυτο!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com