Στέκομαι στην άκρη ενός γκρεμού, σχεδόν 10 μέτρα, έτοιμη να πηδήξω στην θάλασσα.

Κοιτάζω διστακτικά προς τα κάτω και παγώνω, όταν συνειδητοποιώ ότι ο βράχος είναι πολύ ψηλότερος απ’ ότι νόμιζα όταν τον έβλεπα από κάτω. Το μυαλό μου ξαφνικά πλημμυρίζει από αρνητικές σκέψεις και οι αμφιβολίες με καταβάλλουν. “Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Τι σκεφτόμουν; Θέλω να φύγω από ‘δω. Απλά απομακρύνσου από το βράχο και πήγαινε σπίτι όπου θα είσαι ασφαλής.”

Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που σχεδόν την άκουγα να μου μιλάει. Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν, φοβόμουν μην με παρατήσουν ξαφνικά και σωριαστώ κάτω. “Θα γκρεμοτσακιστώ!” σκέφτηκα με τρόμο.

Βρισκόμουν στο βράχο του Κάβο Γκρέκο, στην Αγία Νάπα της Κύπρου, και πάλευα με τον εαυτό μου κατά πόσο θα έκανα τελικά τη βουτιά για την οποία είχα πάει. Λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν αποφοίτησα από το λύκειο, είχα επισκεφτεί ξανά αυτό το μέρος, όμως, δεν είχα τολμήσει να βουτήξω από εκείνο το βράχο. Ήταν η χρονιά που άρχισε να με πιάνει η υψοφοβία. Για την ακρίβεια, είχαν αρχίσει να με πιάνουν διάφορες φοβίες που δεν γνώριζα μέχρι τότε. Όταν είσαι παιδί ο κόσμος είναι η παιδική σου χαρά. Ο φόβος υπάρχει μόνο στους λιγοστούς εφιάλτες, που κι αυτοί εξαφανίζονται μόλις ξυπνάς. Όσο μεγαλώνεις, όμως, αρχίζει να σε προβληματίζει το μέλλον όλο και περισσότερο. Και όσο πιο πολύ το μελετάς, τόσο πιο πολύ φοβάσαι. 

tourentipp.com

Περνούσα μια περίοδο της ζωής μου που αποφάσισα να αντιμετωπίσω τους φόβους μου και να αποκαταστήσω το χαμένο μου θάρρος. Γι’ αυτό και επέστρεψα εκεί, στη βουτιά που δεν τόλμησα να κάνω τότε. Ήμουν αποφασισμένη να πηδήξω. Όταν, βέβαια, βρέθηκα μια ανάσα πριν από τον γκρεμό άρχισα να αναθεωρώ. Ξαφνικά, άκουσα μια φωνή σε απόσταση να μου λέει “Μην το κάνεις, καλή μου, παράτα τα. Είναι επικίνδυνο!” Μάλλον θα ήταν κάποιος που διάβασε τις σκέψεις μου και διέκρινε τον τρόμο στο πρόσωπό μου.

Το επόμενο δευτερόλεπτο βρισκόμουν στον αέρα! Αυτό ήταν η ώθηση που χρειαζόμουν για να τολμήσω. Πάντοτε πήγαινα κόντρα στα πρέπει. Όταν κάποιος μου έλεγε “δεν μπορείς να το κάνεις”,  εγώ του έλεγα “περίμενε και θα δεις”. Έτσι και τώρα, όταν εξωτερικεύτηκε η αρνητική μου πλευρά με τη φωνή κάποιου άλλου και άκουσα καθαρά τι έλεγε, έπρεπε να την καταρρίψω.

Η πτώση διήρκησε μόνο τρία δευτερόλεπτα, αλλά το αίσθημα υπερηφάνειας και ικανοποίησης θα έμενε για μια ζωή. Ήταν αρκετά οδυνηρή η στιγμή διείσδυσης στο νερό, αφού είχα πέσει με λάθος τρόπο. Για λίγα δευτερόλεπτα μετά την πτώση μου, δεν μπορούσα να μιλήσω – δεν ξέρω αν ήταν από τον πόνο ή τον απέραντο ενθουσιασμό και την αδρεναλίνη. Ότι και να ‘ταν, τα κατάφερα, πήδηξα! Ένας φόβος λιγότερος.

Το νερό ήταν υπέροχο. Στην περιοχή της Αγίας Νάπας και του Πρωταρά βρίσκονται οι πιο όμορφες παραλίες της Κύπρου. Το Κάβο Γκρέκο είναι μια βραχώδης πλαγιά, απομακρυσμένη από τη βουή της πόλης και καλυμμένη με πράσινο. Εκεί είναι πάντοτε μια καλή επιλογή για καλοκαιρινές εξορμήσεις, αν βρίσκεσαι στην Κύπρο. Ωστόσο, η επίσκεψή μου είχε βαθύτερο σκοπό από τον τουρισμό. Ήταν ένα βήμα – ή μάλλον ένα πήδημα – προς την κατεύθυνση του αύριο χωρίς φόβους, απωθημένα ή μεταμέλειες.

***Να σημειωθεί πως κάτι τέτοιο που περιγράφεται στο άρθρο, δεν προτρέπεται σε κανέναν και είναι επικίνδυνο.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: chooseyourcyprus.com