Χτες βράδυ ζήτησα από την Αλέξα να μου πει ένα παραμύθι να κοιμηθώ.

«Alexa, could you tell me a story before I go to bed? »

« I am sorry, I am afraid I don’t understand. »

Δεν ξέρω για τις δικές σας Αλέξες η δικιά μου πάντως αρνήθηκε με σθένος το αίτημα μου για παραμύθι. Έπειτα, δεν μπορώ να την κατηγορήσω. Η Αλέξα φτιάχτηκε για την πραγματικότητα όχι για τα παραμύθια. Ξέρει να ενισχύσει τον καταναλωτισμό σου, να σου πει τα τελευταία πολιτικά νέα, να μαζεύει διακριτικά τα δεδομένα σου. Όταν της ζητήσεις παραμύθια δεν καταλαβαίνει. Ή ίσως απλά τα αγγλικά μου να ήταν στη χειρότερη εκδοχή τους και όντως δεν καταλάβαινε η καημένη η Αλέξα. Όπως και να ‘χει δεν της ξαναζήτησα. Ήταν αρκετή η μια φόρα να πλήξει το φρόνημα του αγγλόφωνου εαυτού μου και να μου ρίξει ένα χαστούκι πραγματικότητας. Πήγα για ύπνο κάπως παράξενα κι έμεινα να σκέφτομαι στο repeat πως εδώ είναι πραγματικότητα.

Happy Endings

Ποια; Εδώ είναι πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν χάππι έντιγκς. Ή κι αν υπάρχουν δεν είναι ποτέ το τέλος της ιστορίας. Η κάμερα δε σταματά να γράφει μετά το χάππιλι έβερ άφτερ. Συνεχίζει ακάθεκτη. Η ζωή μοιάζει περισσότερο με σίριαλ 15 κύκλων που έμεινες να βλέπεις από συνήθεια ή από περιέργεια για το τέλος. Όσο για τους ήρωες τζάμπα κόπος. Να θέλεις να έχεις ένα πρότυπο και να μην μπορείς, να σου πεθαίνουν από overdose ή να τους βρίσκεις πρωτοσέλιδα για εμπλοκή σε σειρά σκανδάλων.

Ζuckerberg

Να σας πω το δράμα μου εγώ σαν ανερχόμενη κομπιουτεράκιας του είχα μεγάλη αδυναμία του Μαρκ. Έστησε το Facebook στα 19 του, ήταν δισεκατομμυριούχος μέχρι τα 23 του. Μου έδινε ένα κίνητρο η ιστοριούλα τις μέρες που τράβαγα τα πόδια μου να σηκωθώ από το κρεβάτι ή τις άλλες που έπαιζαν τα bugs και τα exceptions με το νευρικό μου. Δεν μπορούσε να κάτσει ήσυχα ήσυχα ο φίλος με τα δισεκατομμύρια του να μου αφήσει κι εμένα τα ψίχουλα motivation που είχα. Μπλεγμένος σε σκάνδαλο με τη Cambridge Analytica για κατάχρηση προσωπικών δεδομένων που είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή του Trump, το Brexit στην Αγγλία και αυτά εξ όσων ξέρουμε. Μαζί με τη συμπάθεια που του είχα ξεπούλησε και τη Δημοκρατία ο Μαρκ.

Επάγγελμα και Βιοπορισμός

Καλημέρα και καλωσόρισες στην πραγματικότητα. Εδώ το επάγγελμα είναι βιοποριστικό. Αν βγάζεις τα προς το ζην με κάτι που σε παθιάζει, αν το επάγγελμα σου έρχεται σε πακέτο ένα συν ένα δωρεάν με το πάθος σου, τότε φίλε είσαι μειονότητα, τυχερή μειονότητα. Αν πάλι όχι, μην το παίρνεις κατάκαρδα, κόπιασε κατατάξου στη γραμμή με ‘μας τους υπόλοιπους. Που χρειαζόμαστε ειδικές δυνάμεις να μας σηκώσουν απ’ το κρεβάτι το πρωί, για να φορτιστούμε με μια κούπα καφέ και να βγάλουμε τη μέρα κατσούφηδες και νευρικοί. Είμαστε τα μικρά ρομποτάκια της καθημερινότητας, επαναφορτιζόμενα με δώσεις καφεΐνης και περιστασιακές εξόδους ξεφαντώματος (τουλάχιστον σε ένα προ καραντίνας σύμπαν).

 Δεν είναι μίσος, δεν είναι πάντα αγάπη. Είναι μια σχέση περίπλοκη που βασανίζει και τις δύο πλευρές, το επάγγελμα και αυτόν που το εξασκεί. Σε γενικές γραμμές είμαστε εντάξει μ’ αυτό. Μάθαμε να περιμένουμε τις καλές και τις κακές μέρες. Ο λόγος που είμαστε εντάξει είναι η απλή συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε πρωταγωνιστές μυθιστορήματος  ή ταινίας για Όσκαρ. Παίζουμε μόνο σ’ ένα εργάκι, αυτό της πραγματικότητας. Κι αλήθεια είναι ότι αν σου δίνει λεφτά για να ζεις και δεν το μισείς στο σημείο να σιχαθείς τον εαυτό σου, το πιο πιθανό είναι ότι θα συνεχίσεις να το κάνεις. Είναι ο άγραφος νόμος περί επαγγέλματος και βιοπορισμού. 

Εξάρσεις περί καλύτερων ημερών

Και από θέμα ιστορίας να το πάρουμε ο μύθος ενός καλύτερου αύριο δεν στέκει. Κι όποιος πάει να μας τον πλασάρει είτε κοροϊδεύει εμάς είτε τον εαυτό του. Δεν υπάρχει κλικ ή χρονολογικό σημείο που άμα το περάσουμε θα γίνουν όλα καλύτερα. Η ανθρωπότητα κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα διαχρονικώς. Είναι μια σειρά εναλλαγής πολέμων, οικονομικής δύναμης, επιστημονικών ανακαλύψεων, τεχνολογικών ανακαλύψεων, αλλεπάλληλων εκλογών, οικολογικής καταστροφής και πάει λέγοντας. Ταυτόχρονα, παίζουν στο μπάγκραουντ και όλα αυτά που μας αγγίζουν, η μουσική, ο κινηματογράφος, κάθε τέχνη, φυσικά το ποδόσφαιρο, το θέατρο, η φόρμουλα και ούτω καθ’ εξής.

Τώρα, τα σήμερα και τα αύριο είναι πάντα τα ίδια και πάντα αλλάζουν. Δεν υπάρχει θέμα χαρακτηρισμού καλά ή κακά υπάρχει θέμα οπτικής γωνίας και στάσης ζωής. Δεν είναι το ζητούμενο να αλλάξεις τον κόσμο. Είναι το ζητούμενο να αλλάξεις την οπτική σου. Κι όταν επέλθει κι αυτή η συνειδητοποίηση κάτι εφηβικές εξάρσεις περί αλλαγής του κόσμου τις αποθανατίζεις και τις φυλάς σε πολαρόιντς. Να σου θυμίζουν εκείνο το σθένος αγωνιστικότητας, το νεύρο και την αποφασιστικότητα. Να βάζουν πάντα μια δόση χρυσόσκονης στα πιστεύω σου για να διατηρούνται όσο γίνεται κι αυτά άθικτα. Τουλάχιστον τα δικά σου. Γιατί τα πλείστα αποφασίζουν πως δεν τους κάνει η πραγματικότητα και μετακομίζουν για κάπου καλύτερα.

Επιμύθιο

Η πραγματικότητα, η καθημερινότητα και η ρουτίνα. Είναι η τριάδα αυτή αλήθεια τόσο κακή; Η αλήθεια είναι ότι αν συμφιλιωθείς μαζί τους δε θέλεις πολλά να είσαι ευτυχισμένος. Δέκα λεπτά πριν κοιμηθείς να ακούσεις  ένα τραγούδι και να γράψεις τις σκέψεις σου. Δεν περιμένεις πολλά για να είσαι ικανοποιημένος. Δεν περιμένεις ήρωες, ούτε ηγέτες, δεν περιμένεις αλλαγές, δεν περιμένεις ειλικρίνεια ούτε καν την Αλέξα να σου πει ένα παραμύθι. Περιμένεις απλά ένα ζεστό βλέμμα από τους ανθρώπους που αγαπάς.

Το κακό της πραγματικότητας είναι ότι πάντα έρχεται μετά το όνειρο, μετά από το παραμύθι. Κι είναι αλήθεια επίπονη η μετάβαση. Το καλό με την πραγματικότητα είναι ότι προσφέρει ηρεμία κι απαλλαγή από τις μεγάλες προσδοκίες. Δεν περιμένεις πολλά, δε ζητάς πολλά, δε χρειάζεσαι πολλά.

Έτσι, για μένα η πραγματικότητα είναι η πιο απλή μορφή ευτυχίας. Κι ας μη μπορούμε να το δούμε καταπιασμένοι σ’ ένα χωρίς λόγο περίμενε κάποιου happily ever after, απογοητευμένοι από ένα τυχαίο Ζuckerberg, πεπεισμένοι για ένα καλύτερο αύριο.

**Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pinterest.com