Κάθε άνθρωπος κρύβει πίσω του μία ιστορία. Πολλές φορές, ακόμη και άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας, άνθρωποι που τους γνωρίζουμε χρόνια, ίσως να έχουν να μας διηγηθούν κάτι από τα προσωπικά τους βιώματα, το οποίο ακούμε για πρώτη φορά και δε θα μπορούσαμε καν να φανταστούμε! Το άκουσμα της ιστορίας ενός ανθρώπου θα μπορούσε ενδεχομένως να μας προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα∙ χαράς, ενθουσιασμού, έκπληξης, συγκίνησης, θαυμασμού.
Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι γύρω μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που, όπως προκύπτει μέσα από την ιστορία τους, θα μπορούσαν να αποτελέσουν για εμάς σπουδαία παραδείγματα προς μίμηση! Αυτό ήταν και το σημαντικότερο κριτήριο βάσει του οποίου επέλεξα το πρόσωπο που θα πρωταγωνιστούσε στο συγκεκριμένο άρθρο μου. Η κυρία Αγάθη Βασίλαγα Γιαγκουλλή εργάζεται εδώ και αρκετά χρόνια ως εκπαιδευτικός στη δημοτική εκπαίδευση. Καθένας που τη γνωρίζει, δεν αργεί να διακρίνει ότι πρόκειται για έναν σπάνιο και αυθεντικό άνθρωπο, μία ιδιαίτερα χαρισματική εκπαιδευτικό, με σπουδαία προσωπικότητα. Ανέκαθεν θαύμαζα ιδιαίτερα το έργο της και όλα όσα προσφέρει τόσο απλόχερα στους μαθητές της. Αναμφίβολα αποτελεί ισχυρό πρότυπο για μένα, εφόσον ασκώ και εγώ το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Ας πάμε, όμως, να τη γνωρίσουμε καλύτερα, διαβάζοντας όσα μου έχει διηγηθεί για την πορεία της.
Πόσα χρόνια ασκείς το επάγγελμα του εκπαιδευτικού και με ποιο κριτήριο το επέλεξες;
Είμαι δασκάλα εδώ και 31 χρόνια. Πάντα μου άρεσαν τα επαγγέλματα που είχαν σχέση με τον άνθρωπο. Και ιδίως η διδασκαλία, κατά την οποία νιώθεις ότι μεταδίδεις κάτι, προσφέρεις πράγματα στους άλλους. Όμως, το σημαντικότερο κριτήριο με βάση το οποίο επέλεξα το επάγγελμά μου είναι η αγάπη μου για τα παιδιά. Ήθελα από μικρή να γίνω δασκάλα, επειδή θαύμαζα τους δικούς μου δασκάλους. Περνούσα έξω από το δημοτικό σχολείο και ονειρευόμουν ότι βρισκόμουν μέσα και δίδασκα. Ευτυχώς τα κατάφερα και εν τέλει βρέθηκα να είμαι συνάδελφος με αρκετούς δασκάλους μου.
Ποιες δυσκολίες συνάντησες στη δουλειά σου;
Πρακτικές δυσκολίες υπάρχουν πολλές. Για παράδειγμα, η έλλειψη υλικών, μέσων τεχνολογίας (ακόμα υπάρχει σε κάποια σχολεία) ή ακόμη και οι συνθήκες διδασκαλίας. Αρκετές φορές ο χώρος της τάξης δεν είναι ο ιδανικός. Μία δυσκολία που συναντώ αρκετά συχνά είναι όταν θέλω να εφαρμόσω μία καινοτόμα ιδέα -π.χ. διδασκαλία έξω, στη φύση- και δε βρίσκω εύκολα άλλους εκπαιδευτικούς που να είναι πρόθυμοι να την υποστηρίξουν και να την εφαρμόσουν. Αυτό σε κάνει να νιώθεις λίγη μοναξιά. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί είναι κάπως συντηρητικοί και συνεπώς είναι διστακτικοί στην εφαρμογή μίας πρωτοπόρας διδακτικής μεθόδου. Στην πλειοψηφία των συναδέλφων αρέσει η ασφάλεια του γνωστού δρόμου.
Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα περιστατικά (είτε ευχάριστα, είτε δύσκολα, είτε συγκινητικά) που έζησες στο σχολείο και θα σου μείνουν αξέχαστα; Και αν ναι, για ποιον λόγο;
Το ένα περιστατικό που δε θα ξεχάσω είναι όταν ανακάλυψα ότι η γιαγιά ενός μαθητή μου ήταν δασκάλα μου! Ο μαθητής μου είπε στη γιαγιά του το όνομα της νέας του δασκάλας (δηλαδή το δικό μου). Τότε η γιαγιά του θυμήθηκε ότι ήμουν μαθήτριά της. Με πήρε αμέσως τηλέφωνο, μου είπε ότι κάνω μάθημα στον εγγονό της και ότι η ίδια ήταν δασκάλα μου στη Δ’ τάξη του δημοτικού. Επίσης, μου είπε ότι θα ήθελε πολύ να με δει! Χάρηκα τόσο πολύ, επειδή την αγαπούσα ιδιαίτερα. Ήταν ένας άνθρωπος καλόκαρδος, χαμογελαστός καλοπροαίρετος, δοτικός και θυμάμαι ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο να μας μάθει καλλιγραφία, πράγμα που με ενθουσίαζε. Την ίδια χρονιά ήμουν συνάδελφος με μία παλιά μου μαθήτρια η οποία έγινε και αυτή δασκάλα. Έτσι, τη μέρα που ήρθε να με δει η παλιά μου δασκάλα -γιαγιά του μαθητή μου- βγάλαμε φωτογραφία και οι τρεις μαζί: εγώ και οι δύο συνάδελφοι, εκ των οποίων η μία ήταν δασκάλα μου και η άλλη μαθήτριά μου!
Ένα ακόμη περιστατικό που θυμάμαι έντονα είναι ένα παιδί το οποίο είχε υπερκινητικότητα, διάφορα οικογενειακά προβλήματα και συνεχώς αποζητούσε την προσοχή των άλλων. Το συγκεκριμένο παιδί έβγαινε συχνά από την τάξη χωρίς άδεια και κουβαλούσε μαζί του αιχμηρά αντικείμενα όπως μαχαίρι, ξύλα με καρφιά, αλυσίδες κλπ. Είχα μεγάλη αγωνία πώς να χειριστώ την κατάσταση αυτή και να διαφυλάξω την ασφάλεια τόσο του ιδίου όσο και των υπόλοιπων μαθητών. Στο σχολείο υπάρχουν πολλά θέματα που χρειάζονται λεπτό χειρισμό και σίγουρα ο δάσκαλος πρέπει να γνωρίζει καλά όλους τους μαθητές του και τις ιδιαιτερότητές τους, ώστε να διαχειριστεί σωστά μία κατάσταση.
Τι πιστεύεις ότι κερδίζεις από τη δουλειά σου, το οποίο δε θα μπορούσες να αποκομίσεις κάνοντας άλλο επάγγελμα;
Το γεγονός ότι βρίσκομαι συνεχώς μες στη χαρά και την αθωότητα των παιδιών συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην αυτοβελτίωσή μου. Σίγουρα τα παιδιά με βοηθούν να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Και αυτό επειδή έχουν πιο γνήσια αντίληψη του κόσμου. Αγαπούν χωρίς προϋποθέσεις. Με παρασύρουν στον κόσμο της φαντασίας τους και με κάνουν να αισθάνομαι και εγώ, πάντα παιδί!
Ποιο είναι το πιο συγκινητικό πράγμα που άκουσες ποτέ από κάποιον μαθητή σου;
Ήταν όταν μία μαθήτρια μού έγραψε «Κυρία Αγάθη, είσαι ο ήλιος που φωτίζει την τάξη μας»! Συγκινήθηκα, επειδή το παιδί επέλεξε τον ήλιο, που είναι ένα πολύ δυνατό στοιχείο στην τέχνη, στα σχέδια των μαθητών. Και προσφέρει φως και ζεστασιά. Το φως ενδεχομένως να συνδέεται με τη μάθηση και η ζεστασιά με τη συναισθηματική υποστήριξη που προσφέρει ο δάσκαλος στα παιδιά του.
Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο, θα επέλεγες ξανά το ίδιο επάγγελμα; Ναι ή όχι και γιατί;
Σίγουρα ναι! Δεν υπάρχει καμιά στιγμή που να το μετάνιωσα που είμαι δασκάλα. Ο χώρος της δουλειάς μου είναι πάντα χαρά για μένα και είμαι ευτυχισμένη που βρίσκομαι ανάμεσα σε παιδιά. Τα παιδιά με έμαθαν να μην επηρεάζομαι από τις γνώμες των άλλων, να μην προσποιούμαι να δώσω μία άλλη εικόνα που είναι αποδεκτή στους πολλούς, αλλά να είμαι ο εαυτός μου. Και ακριβώς επειδή και τα παιδιά είναι πάντα ο εαυτός τους και έχουν αυτό τον αυθορμητισμό, η επικοινωνία μας γίνεται καλύτερη. Η δουλειά μου μού προσφέρει αυτό το πολύ σπουδαίο πράγμα∙ να παραμένω αγνή σαν τα παιδιά. Αυτό νομίζω είναι και η πραγμάτωση του σκοπού μας, του προορισμού μας σαν άνθρωποι.
Με αυτά τα συγκινητικά και σοφά λόγια, έκλεισε η όμορφη συζήτηση που είχα με την Αγάθη, με την οποία περάσαμε ένα ευχάριστο και εποικοδομητικό απόγευμα. Της εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να συνεχίσει να προσφέρει στους μαθητές της τις γνώσεις, τις συμβουλές, την ενθάρρυνση και την αγάπη της και να εξακολουθήσει να αποτελεί πηγή έμπνευσης για αυτούς. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, τα εμπνευσμένα λόγια του Henry Brooks Adams: «Ο δάσκαλος επηρεάζει την αιωνιότητα. Κανείς δεν ξέρει πού σταματάει η επιρροή του»!
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment