Ποιος ήταν δίπλα μου όταν απελπιζόμουν; Ποιος άκουγε τις κραυγές της απόγνωσης μου; Ποιος μου σκούπιζε τα δάκρυα της αδικίας; μόνο ΕΣΥ.

Εσύ με έμαθες να πατάω γερά στα πόδια μου, να μην φοβάμαι τους κεραυνούς, να συνεχίζω να ονειρεύομαι. Να βρω τι μου αρέσει και τι όχι. Τι θέλω και τι όχι. Σε ποιους θέλω να χαμογελάσω και σε ποιους θέλω να μιλήσω.

Εσύ μου έμαθες το πραγματικό νόημα της δύναμης και της ψυχικής αντοχής. Εσύ  ήσουν πάντα δίπλα μου. Εσύ με έμαθες να είμαι εγώ. Να γνωρίσω τα όρια και τις αντοχές μου. Με δίδαξες πως πάντα θα υπάρχεις στη ζωή μου, φτάνει να σε αναζητώ.

 Γιατί, ξέρεις, οι άνθρωποι σε φοβούνται. Στο άκουσμα σου το βάζουν στα πόδια, τρέχουν.

Δεν είναι κατάρα φίλε μου, η μοναξιά και μη ξινίζεις στο άκουσμα της. Έχει αξία ανεκτίμητη και μην την κατακρίνεις. Δοκιμασία είναι και μάλιστα για λίγους.

Αλλά ξέρεις τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς και οι πραγματικά δυνατοί είναι λίγοι.

Αυτοί που επιλέγουν να αντιμετωπίσουν την μοναξιά τους κατά πρόσωπο. Που δεν φοβούνται τα μελαγχολικά τραγούδια, αντίθετα τα απολαμβάνουν κιόλας.

Ξέρουν να πορεύονται μόνοι και περήφανοι. Γιατί στη μοναξιά κρύβεται ο πιο καλός σύντροφος, ο ίδιος τους ο εαυτός. Ο μόνος που ξέρει και μπορεί να τους προσφέρει αυτό που πραγματικά θέλουν.

Αυτή σου μαθαίνει να αγαπάς τον εαυτό σου. Όχι την εικόνα σου αλλά το μέσα σου. Αυτό που δεν φαίνεται στον καθρέφτη. Να μάθεις τον εαυτό σου και πως να του φέρεσαι σωστά. Θα σε μάθει να γιατρέψεις τις πληγές σου με αξιοπρέπεια.

ΕΣΥ  απλά άκουσε την. Έχει πολλά να σου πει και ακόμα πιο πολλά να σε διδάξει…διότι είναι καλύτερα να περπατάς μόνος, πάρα μέσα στο πλήθος προς τη λάθος κατεύθυνση.

Η μοναξιά δεν είναι λέξη άσχημη φτάνει να ψάξεις να βρεις τη φωτεινή της πλευρά γιατί ένα είναι σίγουρο , όταν θα περάσει η καταιγίδα δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που ξεκίνησε.

Αγαπητή μου μοναξιά, σε ευχαριστώ.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com