Πρόσφατα, έτυχε να δω ξανά μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, η οποία βασίζεται σε πραγματική ιστορία και αυτό είναι που την κάνει τόσο δυνατή. Τους Άθικτους (The intouchables). Όπως συνήθως συμβαίνει με τις ταινίες που με αγγίζουν και μου γεμίζουν το μυαλό και την ψυχή, γεννήθηκαν μερικές σκέψεις που με προβλημάτισαν και με έκαναν να εκτιμήσω ξανά τόσο την έννοια της φιλίας, όσο και το μεγαλείο του να ξέρει κανείς να δίνει ευκαιρίες.

Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία δύο ανθρώπων προερχόμενων από τελείως διαφορετικούς κόσμους και πραγματικότητες και φαινομενικά αταίριαστων. Ο ένας εκ των πρωταγωνιστών (Φιλίπ), όντας στη μέση ηλικία, αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια τετραπληγία έπειτα από ένα ατύχημα που είχε στο παρελθόν. Η πολυαγαπημένη του σύζυγος, έπειτα από έναν μεγάλο αριθμό αποβολών, λαμβάνει τη διάγνωση μιας πολύ σοβαρής νόσου, η οποία της στέρησε τη ζωή. Το ζευγάρι, πριν ακόμη πεθάνει η γυναίκα, αποφασίζει να υιοθετήσει ένα κορίτσι που σήμερα περνά μια εξαιρετικά δύσκολη εφηβεία και δεν επικοινωνεί ιδιαίτερα με τον πατέρα του. Ο ίδιος ζει πλουσιοπάροχα και έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει την καθημερινή φροντίδα της υγείας του από το προσωπικό που εργάζεται στο σπίτι του και όπως φαίνεται τον νοιάζεται πραγματικά. Ωστόσο, του λείπει ένας προσωπικός βοηθός που θα γίνει στην ουσία το δεξί του χέρι. Ο Φιλίπ, όμως, δε νοιάζεται να βρει έναν άνθρωπο που θα τον βλέπει σαν τη μεγάλη ευκαιρία, για να βγάλει χρήματα. Ψάχνει για κάποιον που θα τον αντιμετωπίζει ισότιμα, θα ξεχνά πολλές φορές το θέμα της υγείας του και θα τον κάνει να γελά δυνατά. Σ’ αυτή την αναζήτηση, βρίσκεται στο δρόμο του ο Ντρις.

npr.org

Ο Ντρις έχει μόλις αποφυλακιστεί έπειτα από έξι μήνες κράτησης για ληστεία κοσμημάτων. Επιστρέφει στη γειτονιά, στους παλιούς του γνωστούς, στη μητέρα και στα αδέλφια του. Η κατάσταση στο σπίτι είναι εξαιρετικά δύσκολη και η μητέρα του εξαιρετικά πληγωμένη και κουρασμένη. Δεν του συγχωρεί που 6 μήνες δεν την αναζήτησε, πιστεύει πως δεν τη νοιάστηκε, χωρίς όμως να γνωρίζει την πραγματικότητα. Του ζητά να φύγει από το σπίτι. Την προηγούμενη μέρα, ο Ντρις για καλή του τύχη είχε επισκεφθεί το σπίτι του Φιλίπ, όπου περίμενε μια σειρά από υποψήφιους που θα περνούσαν συνέντευξη για τη θέση του προσωπικού βοηθού του. Τον Ντρις δεν τον ενδιέφερε η θέση, παρά μόνο η τρίτη υπογραφή σε ένα χαρτί που θα αποδείκνυε ότι πέρασε από συνέντευξη για θέση εργασίας και θα του εξασφάλιζε την πολυπόθητη έκδοση ενός επιδόματος. Ο Φιλίπ του είπε να περάσει την επόμενη μέρα να παραλάβει το χαρτί υπογεγραμμένο, χωρίς να του καταστήσει σαφές ότι ήταν ο άνθρωπος που αναζητούσε. Έτσι, ο Ντρις όχι μόνο πήρε την επόμενη μέρα το χαρτί, αλλά χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιήσει, ξεναγήθηκε στο σπίτι του Φιλίπ και έλαβε ήδη τις πρώτες οδηγίες για τα καθήκοντά του. Κι η ιστορία τους ξεκινά.

brightside.me

Ο Φιλίπ και ο Ντρις περνούσαν όλη τη μέρα μαζί, ακολουθώντας μια ρουτίνα γεμάτη από συγκινήσεις, γέλια, εμπειρίες, εξόδους, εύκολες και δύσκολες στιγμές. Ποτέ δεν αντιμετώπισε ο ένας τον άλλον διεκπεραιωτικά. Οι δυο τους έχτισαν μια δυνατή φιλία, γιατί ο ένας θέλησε να δώσει στον άλλον μια ευκαιρία χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς μισαλλοδοξία και επιφανειακή αντιμετώπιση. Ο αυθορμητισμός του Ντρις, η ουσιαστική φροντίδα του και το γεγονός ότι δεν έπαιρνε τη ζωή πολύ στα σοβαρά, ήταν αυτό που είχε ανάγκη ο Φιλίπ. Η έλλειψη αυτολύπησης, ο αυτοσαρκασμός και η ευαισθησία του Φιλίπ, ήταν αυτά που κέρδισαν το Ντρις. Πολλές φορές η στάση ζωής μας είναι το κλειδί, για να αφήσουμε τον εαυτό μας να γευτεί  χαρές και νέες εμπειρίες, όποια και αν είναι η συνθήκη, στην οποία καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να δρα καλοπροαίρετα όταν το ένστικτό μας, μας οδηγεί σε αυτή την κατεύθυνση. Η καχυποψία σαφώς είναι ικανή συχνά να μας προστατέψει, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι ικανή και να μας στερήσει. Ας επιτρέψουμε στις ζωές μας, λοιπόν, να μπει λίγο περισσότερο φως, έστω και αν είναι από χαραμάδα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: rogerebert.com