Πάλι κλαίω. Κλαίω χωρίς λόγο. Ή για πολλούς. Είναι τόσοι πολλοί που αρνούμαι να τους βάλω σε σειρά.

Μου είπες. Σου είπα. Λόγια που βραχυκυκλώνουν. Λόγια αντίθετα απ’ αυτά που σκεφτόμαστε. Οι νευρώνες μας μιλάνε. Η καρδιά μας ποτέ. Βαρύ το φορτίο τους. Μας ηλεκτρίζει.

Ο εγωισμός μας διαχρονική αξία.

Τι μου συμβαίνει; Τι μας συμβαίνει; Τα «γιατί». Πες μου αν ακούς. Πες μου αν ΜΕ ακούς.

Είμαι εδώ. Με νιώθεις;

Φεύγω. Δεν θέλω πια. Απόσταση. Το «χωρίς» η λύτρωση.

Το αντίο πονάει, ειδικά όταν επαναλαμβάνεται. Γιατί δεν φύγαμε; Γιατί μείναμε. Ηλεκτρισμένη ανάγκη. Οι άνθρωποι μένουν, όταν τους λες φύγε. Και τ’ αντίθετο. Τσουρουφλισμένες ψυχές. Αναίτια εγκαύματα. Πληγές παντού.

Να πονάμε για τον έρωτα. Να μας πονά. Μια ανάγκη να παγιδευτούμε, να πονέσουμε, να χαρακωθούμε. Δαιμονισμένοι εχθροί που αγαπιούνται παράφορα.

Στάχτη και φθορά. Στάχτη και φθορά.

Η ανάγκη μας καίει. Το χωρίς μας πληγώνει. Μα το μαζί ακόμη περισσότερο. Αρρωστημένη σχέση επιβεβαίωσης των «εγώ». Πότε πάψαμε να λέμε «εμείς;»

Καιγόμαστε.

Σώματα γυμνά, αντίσταση καμιά. Καλώδια, εντάσεις, σκοντάφτουμε τυφλά σαν άψυχα ρομπότ. Άδειες ψυχές. Άδειοι γίναμε με τον καιρό.

Στάχτη και φθορά.

Σιδερικά που παλιώνουν. Σκουριασμένοι έρωτες. Για το «τίποτα». Για όλα ή τίποτα.

Φέρω αντίσταση. Πολεμάς.

Παραδίνομαι. Θυμώνεις.

Υποχωρείς, αρχίζω πόλεμο. Φαύλος κύκλος.

Πάρε με αγκαλιά. Μείνε δίπλα μου.

Πότε θα φτάσουμε στο τέρμα;

ΟΧΙ. Φύγε. Φύγε.  

Τι μας συμβαίνει;

Παγιδευμένοι σε ιδέες. Ιδέες ιδανικές, ποτέ αληθινές. Μόνο ιδέες.

Σαν βραχυκύκλωμα είμαστε εσύ κι εγώ.

Κάνε κάτι. Κλείσε το διακόπτη.

Σε αναγκάζω. Σκότωσέ με.

Πηγή έμπνευσης του άρθρου το τραγούδι «Βραχυκύκλωμα» του Γιώργου Σαμπάνη.