Αγάπη. Την ακούς να περιφέρεται σαν μια λέξη στα στόματα περαστικών. Διασχίζει ουρανίσκους από το άλφα μέχρι το ήττα. Κι αλλοιώνεται. Τόσο την ακούμε, που μάθαμε να τη λέμε. Όλα εύκολα στα λόγια. Κι έμεινε η αγάπη να ισοδυναμεί με μια λέξη, ένα ήχο, συνδυασμός συμφώνων και φωνηέντων στα χρώματα της χροιάς μας. Και μας διέφυγε το κομμάτι του αισθήματος.

Χάσαμε τη σημασία. Νομίσαμε η λέξη ήταν αρκετή.  Νομίσαμε είχαμε το δικαίωμα να τη προφέρουμε σαν να σήμαινε κάτι. Στην ουσία απλά την εξευτελίσαμε.

Κι έπειτα, μείναμε στις λέξεις. Μας ήταν αρκετό. Νομίζαμε, πιστεύαμε, θέλαμε να πιστεύουμε. Μα δεν ήταν. Η αγάπη προδιαθέτει αποθέματα ψυχής. Τελειώνει και ξεκινά στην αυτοθυσία. Κι αν θέλεις ν’ αγαπάς μαθαίνεις να μην περιμένεις ανταλλάγματα. Η ουσία συγκεντρώνεται στο «δίνω» και όχι στο «περιμένω να πιάσω». Γιατί, αυτό έγιναν οι ζωές μας. Καλοστημένες συναλλαγές. Τι θα δώσω, για να πάρω. Κι όρος «συναλλαγές» είναι που χρησιμοποιείται στην παρούσα περίπτωση, είναι ευνοϊκός. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν «αγορές». Έγιναν τα πάντα απτά κι αναλώσιμα. Στον ίδιο κόσμο που ακόμα επικαλούμαστε πως ξέρουμε τι πάει να πει αγάπη.

Αγάπη είναι, δίνω γιατί θέλω να δώσω. Έχω την ανάγκη να δώσω. Γιατί αν σχηματίσω ένα χαμόγελο σε κάποιου το πρόσωπο, είμαι χαρούμενος.

Γιατί αν φτιάξω τη μέρα κάποιου η δική μου θα πάει καλύτερα. Και δε ζητώ ούτε εκτίμηση, ούτε αναγνώριση, ούτε περιμένω ανάλογη συμπεριφορά. Ό,τι δίνω το προσφέρω συνειδητά, γιατί έχω τη διάθεση να το κάνω. Γιατί αγαλλιάζει η ψυχή μου αν ξέρω ότι έχω τη δύναμη να κάνω κάποιο χαρούμενο. Να επουλώσω τις πληγές που του άφησε ο ιδανικά φτιαγμένος κόσμος που ζούμε, που εξακολουθεί να υποστηρίζει πως είναι βέβαιος τι πάει να πει αγάπη.

Κι αν δεν πάρουμε ίχνος αγάπης πίσω. Κι αν πάρουμε μόνο μίσος. Κι αν μας πληγώσουν, μας πατήσουν, μας χτυπήσουν αλύπητα, μας κάνουν κομμάτια. Δεν φταίει η αγάπη. Δε θα την κατηγορήσουμε για τις ανθρώπινες αδυναμίες.

Αν έτυχε και οι γύρω μας δεν ήξεραν, δεν έμαθαν, δεν προσπάθησαν να μάθουν πώς να αγαπούν. Αν έχουμε μείνει με τη γεύση της λέξης ξεθωριασμένη στα χείλη. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε την αγάπη. Γιατί αν τα κίνητρα μας ήταν σωστά δε θα έπρεπε να περιμένουμε το παραμικρό. Θα είχαμε ήδη γεμίσει. Θα ήμασταν ήδη χαρούμενοι.

Κι αν λίγοι περισσότεροι άνθρωποι κατάφερναν να ζήσουν έτσι, τότε λίγοι λιγότεροι θα πληγώνονταν μέρα με τη μέρα. Κι είναι αλυσίδα.

Γιατί ο πληγωμένος θα πληγώσει. Εκείνος που ξέρει ν’ αγαπά θα γιατρέψει. Γέμισαν οι δρόμοι, οι πόλεις, τα σπίτια χαλασμένους ανθρώπους. Δυστυχισμένους, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι και μια γεύση αλκοόλ στην ανάσα. Ανθρώπους πληγωμένους, τόσες αλλεπάλληλες φορές που είναι πλέον ανίκανοι να αισθανθούν. Προϊόν καθαρά κατασκευασμένο από την ίδια κοινωνία που ακόμα οδύρεται πως… ξέρει να αγαπά.

Και η κοινωνία δεν είναι κάτι μακρινό κι απρόσωπο. Κοινωνία είσαι εσύ που διαβάζεις, είμαι εγώ που γράφω. Κοινωνία είμαστε εμείς που κοιμόμαστε αναπαυτικά στους λήθαργους των μικρόκοσμών μας και ξεχνούμε ότι έχουμε τέτοια δύναμη μέσα μας. Τη δύναμη ν’ αγαπάμε. Αυτή είναι η μυστική δύναμη του ανθρώπου που μπορεί να το λυτρώσει από τη θνητότητα και τη μικρότητά του. Η αγάπη.

Μα εμείς αρκούμαστε με το να την καμουφλάρουμε σε λέξη και να την προφέρουμε άσκοπα, σχεδόν χυδαία με απώτερο σκοπό να χειραγωγήσουμε.

Κι αν σε ρωτήσουν πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, το πιο πιθανό είναι να μη θυμάσαι. Γιατί όλα υποκινούνται από τα δικά μας συμφέροντα και κίνητρα. Ακόμα κι όταν λες «Σ’ αγαπώ», έχεις την απαίτηση ν’ ακούς «κι εγώ».  Μα δε χωρεί ίχνος εγωισμού στην αγάπη. Ούτε καν αυτό.

Κι αν κάποτε ξυπνήσουμε κι ο κόσμος που ζούμε δε μας ικανοποιεί, δε χρειαζόμαστε επαναστάσεις. Αγάπη θέλουμε. Αγάπη γιατί χανόμαστε.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com