Πόσοι από εμάς  δεν έχουμε πονέσει, πληγωθεί, εξαπατηθεί από τον έρωτα; Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην πληγωθεί. Λες και είναι άγραφος κανόνας, σαν να είναι ένα από τα βασικά πράγματα που ξέρουμε για την ζωή μας. Θα γεννηθούμε, θα πεθάνουμε μα και θα πονέσουμε κάποια στιγμή, γιατί επιλέξαμε να δώσουμε την καρδιά μας σε έναν ενδεχομένως λάθος άνθρωπο.

Σας έχει συμβεί όμως να πληγωθείτε μα να εξακολουθείτε αγαπάτε τον άνθρωπο αυτόν; Είναι όμως αγάπη; Μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά κάτι ή κάποιον που δεν είχαμε ποτέ; Οι απόψεις διίστανται. Ας αναλύσουμε την περίπτωση πως δεχόμαστε ότι ισχύει. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η απάντηση είναι πολύ πιο απλή και είναι κάτι που ουσιαστικά όλοι μας ήδη ξέρουμε. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν όταν αγαπάμε κάποιον με τον οποίο δεν ήμασταν ποτέ μαζί, δεν αγαπάμε τον ίδιο τον άνθρωπο. Αγαπάμε τις προσδοκίες μας για εκείνον. Αγαπάμε τη εικόνα που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας για εκείνον κι  όχι τον ίδιο. Ωραιοποιούμε τα «άσχημα» του χαρακτήρα του. Λειαίνουμε τις αιχμηρές πλευρές του και ουσιαστικά δημιουργούμε έναν άλλο, νέο άνθρωπο που πιθανότατα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Άρα αγαπάμε τις ίδιες μας τις προσδοκίες για έναν άνθρωπο.

Είναι σαν να αγαπάμε ένα φανταστικό πλάσμα, κάποιο αποκύημα της φαντασίας μας, βγαλμένο από τα ενδότερα της ψυχής μας, από την ανάγκη μας να υπάρξει στ’ αλήθεια.

Κατ’ εμέ μπορείς να πεις πως αγάπησες μόνο εάν καταφέρεις να αγαπήσεις την «κακή» πλευρά ενός ανθρώπου. Εάν καταφέρεις να αγαπήσεις τα σκοτάδια του, εάν μπορέσεις να αγκαλιάσεις εκείνη την πλευρά του. Εξιδανικεύοντας κάποιον δεν μπορούμε να δούμε την πραγματική του εικόνα. Μονάχα μέσα από την τριβή, αυτοί οι δυο άνθρωποι μπορούν να νιώσουν την αγάπη.

neopolis.gr

Θα σας βάλω ένα τεστ. Σκεφτείτε τον άνθρωπο αυτόν που σαν πλήγωσε περισσότερο από όλους στην ζωή σας και λέτε πως αγαπάτε ακόμη. Θυμηθείτε, όσο επώδυνο κι αν είναι, τον τρόπο με τον οποίο σας πλήγωσε. Τώρα θέλω να απαντήσετε σε μια ερώτηση. Θα ευχόσασταν αυτός ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος ακόμη κι αν δεν είναι με εσάς, ακόμη κι αν τον κάνει ευτυχισμένο ένας άλλος άνθρωπος; Αν η απάντηση είναι θετική τότε ναι, αγαπάτε. Γιατί η αγάπη δεν κοιτά εγωισμούς. Γιατί εάν αγαπάς κάποιον δεν σε νοιάζει η προσωπική σου ικανοποίηση, σε ενδιαφέρει μονάχα η δική του ευτυχία. Η πραγματική, καθαρή, αγνή αγάπη είναι αυτό. Να εύχεσαι στον άνθρωπο που αγαπάς, ακόμη κι αν σε πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο να είναι ευτυχισμένος στα χέρια κάποιου άλλου.

Ας μάθουμε λοιπόν ως άνθρωποι να ξεχωρίζουμε την πραγματική εικόνα ενός ανθρώπου και τότε να επιλέγουμε εάν θα την αγαπήσουμε ή όχι. Να μάθουμε να βλέπουμε ρεαλιστικά κι όχι να εξιδανικεύουμε καταστάσεις γιατί στο τέλος μόνο εμείς θα είμαστε αυτοί που θα βγούμε χαμένοι. Κλείνοντας θα σας αφήσω τα λόγια του μεγάλου Κωνσταντίνου Καβάφη, και τα συμπεράσματα δικά σας:

«Ό,τι αρχίζει, θα τελειώσει. Ό,τι δεν αρχίσει δεν θα τελειώσει και πότε. Έρωτας δεν είναι μόνο ότι εκπληρώθηκε – είναι ότι πόθησες. Ίσως γι’ αυτό μας τρώνε για πάντα οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Δεν πεθαίνουν γιατί δεν κατάφεραν να γεννηθούν».

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: enimerotiko.gr