Οι δύο γιαγιάδες μου και οι δύο παππούδες μου, δε μεγάλωσαν με τον ίδιο τρόπο. Δεν έζησαν την ίδια ζωή. Ούτε καν θα γνωρίζονταν αν δεν ήταν οι γονείς μου. Δύο ζευγάρια ανθρώπων με εκατομμύρια διαφορετικές επιλογές, που μοιράζονται μεταξύ τους παιδιά, τα εγγόνια τους. Ωστόσο, για τα εγγόνια τους εκφράζονταν από πάντα με το ίδιο μότο. «Του παιθκιού μου το παιδί, είναι θκυό φορές παιδί μου» («Του παιδιού μου το παιδί , είναι δυο φορές παιδί μου»).

Και μου έλεγαν την φράση αυτή κάθε φορά που, μικρή, ήθελα άλλο ένα μπισκοτάκι, και μου το έδιναν. Κάθε φορά που έκανα κάποια ζαβολιά και παρέμβαιναν για να μην με τιμωρήσουν οι γονείς μου. Κάθε φορά που ήθελα δεν τους άφηναν οι γονείς μου να μου δώσουν άλλα λεφτά και μου τα έδιναν λες και επρόκειτο για ανταλλαγή ναρκωτικών. Και τους αγαπώ για κάθε φορά που έκαναν αυτές τις μικρές πράξεις που για μένα ήταν στ’ αλήθεια μεγάλες.

sugarfreepress.gr

Ως παιδί που μεγάλωσε και γνώρισε και παππούδες και γιαγιάδες και από τις 2 πλευρές, δηλώνω πραγματικά ευλογημένη κι όποιος έχει γνωρίσει έστω και έναν είμαι σίγουρη ότι μπορεί να πει το ίδιο. Αυτοί οι άνθρωπο θυσιάστηκαν και πάσχισαν μια φορά για να μεγαλώσουν τους γονείς μας χωρίς να τους λείψει τίποτα και όταν γεννιούνται τα εγγόνια τους, αφήνονται στην ίδια διαδικασία ξανά λες και ξεχνούν τις θυσίες που είχαν κάνει την πρώτη φορά, λες και ξεχνούν πως οι αντοχές τους και οι δυνάμεις τους δεν είναι πια οι ίδιες. Και ξαναλένε ιστορίες και ξανακάνουν δώρα και ξανα-αγωνιούν για την πρόοδο και την υγεία των «δεύτερων» παιδιών τους.

Όπως μου εκμυστηρεύτηκαν κάποτε οι ίδιοι και παραθέτω τα λόγια «τα αγγόνια διούν ζωήν, εν το νόημα, μες το νόημα της ζωής!»(Τα εγγόνια ξαναδίνουν ζωή, είναι το νόημα, μες το νόημα της ζωής»). Προφανώς εγώ  ήμουν μικρή δεν κατάλαβα τίποτα. Μόνο χαμογέλασα και απάντησα «αγαπώ σας πολλά!»(«σας αγαπώ πολύ»). Η αλήθεια είναι, ούτε τώρα μπορώ να αντιληφθώ πλήρως, γιατί δεν έχω φτάσει ακόμα σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Ωστόσο αρχίζω λίγο να μπαίνω στο νόημα.

ipop.gr

Άνθρωποι που μπορεί να έβγαλαν ή όχι το σχολείο, που όμως είναι σοφοί, και σαν να εκμηδενίζουν τα πτυχία στα μάτια μου. Δεν διστάζουν ποτέ να δίνουν συμβουλές και να κάνουν παρατηρήσεις γεμάτες αγάπη.

Από αυτούς ξεκινά και το πρώτο δέσιμο με τα ξαδέρφια μας, τους συγγενείς που καταλήγουν και φίλοι και οικογένεια. Οι γιορτές, τα γενέθλια, τα τραπεζώματα, τα απογεύματα μας στιγματίζονται ευχάριστα με την πινελιά αυτών των ανθρώπων. Μακάρι το μυαλό να μπορούσε να τυπώσει, τις εικόνες που απαθανατίζει. Και η αγαπημένη μου θα ήταν αυτή που και οι δύο μεριές της οικογένειάς μου (γιαγιάδες, παππούδες, θείες, θείοι και πρώτα ξαδέρφια και από τις δύο μεριές) βρισκόμαστε στο σπίτι της μιας γιαγιάς και παππού και καθόμαστε στην αυλή. Όλοι είναι έτοιμοι να βάλουν από τα πεντανόστιμα πουρέκκια και γλυκά του κουταλιού από άλλον πλανήτη και καφέ, ενώ τα ξαδέρφια παίζουμε «χωστόν» (κρυφτό). Αυτό είναι για εμένα η ευτυχία.

themamagers.gr

Μεγαλώνοντας, αυτό που διαπιστώνω -και με λυπεί ιδιαιτέρα- είναι ότι τείνουμε να παραμελούμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. «Απασχολημένοι» πλέον με τις πιεστικές αστικές ζωές μας, δεν αφιερώνουμε λίγο χρόνο για να τους δούμε, ή έστω να τους πάρουμε ένα τηλέφωνο. Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι κάπου έξω υπάρχουν παππούδες ή γιαγιάδες μόνοι τους χωρίς καμιά παρέα, χωρίς τα εγγόνια ή τα παιδιά τους να νοιάζονται γι’ αυτούς. Αλλά δυστυχώς, αυτό γίνεται. Οι περισσότεροι υπερήλικες ανά το παγκόσμιο καταλήγουν να κάνουν γιορτές μονοί.

Όλα αυτά, γιατί μπορεί πλέον να μην μπορούν να μιλήσουν, να εκφραστούν, λόγω κάποιας ασθένειας ή γιατί δεν μπορούν να περπατήσουν ή να οδηγήσουν για να έρθουν αυτοί σε εμάς όπως συνήθιζαν ή τελοσπάντων για οποιοδήποτε άλλο λόγο δεν μπορούν πλέον, λόγω της ηλικίας, να ανταποκριθούν στην καθημερινότητα όπως συνήθιζαν. Και ρωτώ. Είναι έτσι η αγάπη; Αγαπάς τον άλλο μόνο όταν είναι δυνατός και μπορεί να σου προσφέρει; Και θα απαντήσω κιόλας. Όχι, σίγουρα δεν είναι αγάπη. Εγωισμός είναι. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τους δούμε στα τελευταία τους για να καταλάβουμε τι νιώθουμε γι’ αυτούς και να το εκφράσουμε έμπρακτα!

Δεν θέλουν κάτι υπερβολικό. Ούτε περιμένουν αντάλλαγμα για όσα καλά σου έκαναν. Θέλουν απλά λίγη παρέα και ένα άνθρωπο να πούνε μια κουβέντα, ιδιαίτερα αν έχουν μείνει μόνοι, επειδή το ταίρι τους έχει «φύγει». Όπως και για τους γονείς μου έτσι και για τους «δεύτερους» μου γονείς νιώθω τα ίδια πράγματα. Αλλά όπως και να το κάνεις οι δεύτεροι, είναι η αδυναμία μας. Μακάρι να ήμουν κοντά τους κάθε μέρα να τους λέω πόσο σημαντικοί είναι για εμένα.

Η ζωή είναι μικρή για να αναβάλλεις απλά πράγματα, πόσο μάλλον σημαντικά. Γι’ αυτό, πάρε το τηλέφωνό σου, πληκτρολόγησε τον αριθμό και μίλα λίγο μαζί τους. Θα δεις θα φτιάξεις και τη δική τους μέρα, αλλά και τη δική σου. Αν πάλι τους έχετε κοντά σας, σκάστε τους ένα φιλί (after COVID advice, για τώρα απλά επισκεφτείτε τους και κρατήστε απόσταση)! Κι όσο για σένα που οι παππούδες ή γιαγιάδες, έχουν φύγει, να ξέρεις ότι κάθε φορά που τους σκέφτεσαι, αυτοί το ξέρουν, σε βλέπουν και σου στέλνουν δύναμη με την αγάπη τους.

myobt.files.wordpress.com

ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΟΥ, ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΜΟΥ,

Όσο και να ασπρίσουν τα μαλλιά σας, όπου κι αν είσαστε εγώ θα σας αγαπώ πάντα και για πάντα! Εύχομαι μια μέρα να μπορέσω να δώσω όσα μου δώσατε εσείς.

Φιλιά πολλά,

Η εγγονή σας <3

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: mothers.bbend.net