Έχουμε όλοι την ανάγκη να γίνουμε αποδεκτοί και λανθασμένα νομίζουμε πως αποδεκτοί σημαίνει όμοιοι. Από τις πρώτες φορές που βρέθηκα ως έφηβη αντιμέτωπη με τον κόσμο ένιωσα την ανάγκη να μαζέψω τον εαυτό μου στην χούφτα μου και να τον κρύψω. Στην ανάγκη να περνάει απαρατήρητος παρά να γίνεται τρωτός σε τρίτα χέρια. Ο κόσμος δεν αστειεύεται. Δεν σου συγχωράει αδυναμίες. Σε αυτές βασίζει την επιβίωση του.

Κάθε φορά που γυρνούσα στο σπίτι με βήματα νικημένα το ένιωθα. Ένιωθα ξανά μια σκιά να γέρνει επάνω μου με όλο της το βάρος, να με μικραίνει, να με ξεθωριάζει. Να με αλλοιώνει. Για καιρό ξαγρυπνούσα παρέα με τις σκιές που πλάγιαζαν στους τοίχους μου. Τις είχα όμως τόσο συνηθίσει που δεν κατάλαβα πως είχαν φύγει απ’ τον τοίχο και ξεκουράζονταν πια επάνω μου. Είχαν τόσο ταιριάσει, είχαν μοιάσει τόσο στη μορφή μου που τις πέρασα για κομμάτι μου. Και τις πήρα μαζί μου.

Πριν ένα χρόνο κάποια μου είχε πει «Αλίμονο σε αυτόν που έχει αδυναμίες και το δείχνει». Ήταν τότε που οι σκιές φούντωσαν τόσο που θόλωσαν την εικόνα μου, ακόμη και στα δικά μου μάτια. Το πίστεψα αυτό που μου είπε και το κράτησα. Μα ίσως κάπου να το παράκανα. Γιατί έτσι εγκαινίασα μια καινούργια εκδοχή του εαυτού μου που όμως δεν μου άνηκε. Με φόβιζαν οι άνθρωποι όσο κι αν τους αγαπούσα. Και εγώ έτρεμα το λάθος. Ή καλύτερα, έτρεμα τις συνέπειες του, την αίσθηση της ευθύνης. Ή ίσως και λίγο την ντροπή του εγώ δεν τα κατάφερα. Έτρεμα περισσότερο μην απογοητεύσω τους ανθρώπους γύρω μου παρά εμένα.

Είναι τόσο περίεργο που έχω τόσο αλλάξει κι όμως μένω ίδια. Σαν να μεγάλωνα άλλον εαυτό τόσα χρόνια κι άλλος μου παραδίδεται. Ένας εαυτός ανασφαλής, με προσπάθεια να παραμείνει σιδερωμένος, να μην τσαλακωθεί, να μην φανεί πως είναι τρωτός. Που άφησε κάτι μίζερες και γκρίζες σκιές να του πουν ποιος θα ‘πρεπε να ‘ταν και τι θα ‘πρεπε να είχε καταφέρει. Που πρόδωσε με τα χρόνια ότι χρώμα είχε καταφέρει να μαζέψει πίσω απ’ την ασφάλεια του γκρίζου.

Αλίμονο λοιπόν σε όσους έχουν αδυναμίες και το δείχνουν. Μέχρι που πια αυτό γίνεται η μεγαλύτερη αδυναμία τους.

Αυτό που έμαθα εγώ είναι πως το να είσαι αυθεντικός είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μπορείς να χαρίσεις στον εαυτό σου. Στο τέλος της μέρας εσύ επιλέγεις. Οι σκιές θα προηγούνται μόνο όσο εσύ γυρνάς την πλάτη στον ήλιο. Κι εγώ έχω κάνει πια την επιλογή μου.

Οι σκιές γύρισαν στους τοίχους και εκεί θα παραμείνουν. Αυτή τη φορά θα φύγω μόνη.

Γύρισε λοιπόν κι εσύ το βλέμμα σου στον ήλιο και κατάλαβε επιτέλους πως όλα αυτά είναι μονάχα μια παγίδα, μια αυταπάτη, που βολεύει μονάχα όσους δεν μπόρεσαν ποτέ να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχεις μονάχα εσύ, ο ήλιος και η ζωή σου. Ξεκίνα. 

                                                                                                                                              Αυτό είμαι λοιπόν;

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pixabay.com