Loading

ΑΕΚ Ελλάδος: Πώς μια ομάδα μπορεί να γίνει η ταυτότητα σου;

Ένα σημαντικό ερώτημα που αν αναλογιστούμε ειδικά την περίπτωση της Κύπρου όλοι ξέρουμε ότι με το που ακουστεί το «Ίντα ομάδαν είσαι ρε;» ξέρουμε τι κόμμα είναι ο άλλος, τι πολιτικά πιστεύω έχει και μάλλον και από που κατάγεται. Αλλά ας ξεφύγουμε από την μικρή μας νήσο και πάμε εδώ δίπλα να αναλύσουμε το γιατί όντως είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ. Και δεν μιλάμε για πολιτικά επιχειρήματα αλλά για μια ιστορία ατελείωτη γεμάτη πόνο, περηφάνεια, ξεριζωμούς και δόξα.

Το όνομα ΑΕΚ σημαίνει: Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως. Μόνο από την τελευταία λέξη καταλαβαίνουν αυτοί που δεν ασχολούνται και πολύ με τα του ποδοσφαίρου ότι κάτι πάει λάθος. Ότι πως γίνεται να είναι Κωνσταντινουπόλεως και να εδρεύει στην Αθήνα. Και πολύ σωστά αναρωτιούνται όσοι το κάνουν. Η απάντηση ακούγεται εύκολη αλλά είναι δύσκολη. Την ίδρυσαν πρόσφυγες μετά την μικρασιατική καταστροφή. Για τους μικρασιάτες τα πρώτα χρόνια στην μάνα Ελλάδα ήταν δύσκολα, πέτρινα μπορούμε να πούμε. Οι περισσότεροι αθλητές έμειναν χωρίς στέγη και κάποιοι εντάχθηκα στον Παναθηναϊκό και τον Πανιώνιο (ακόμα μια προσφυγική ομάδα από την Σμύρνη).

«Επιτέλους, κάτι πρέπει να γίνει», αυτό ακουγόταν συνεχώς στο μικρό μαγαζάκι αθλητικών ειδών «Λουξ» του Κωνσταντίνου Ιωνά και Αιμίλιου Δημόπουλου στην οδό Βερανζέρου. Μια μικρή παρέα που σκοπό είχε να ενώσει τους Κωνσταντινουπολίτες, να τους κάνει να νιώσουν ξανά περήφανοι και να’ χουν να θυμούνται και να ζουν κάτι από την Πόλη, ή έστω για κάποιους κάτι που θα την θυμίζει. Ένα απόγευμα λοιπόν, στις 13 Απριλίου του 1924 ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. «Γεννήθηκε η ΑΕΚ».

Έμβλημα; Προφανώς ο δικέφαλος αετός και χρώματα χρυσό και μαύρο όλα εμπνευσμένα από την βυζαντινή αυτοκρατορία, κάτι που θα θυμούνται όλοι οι Έλληνες για πάντα. Το καταστατικό συντάχτηκε μόλις 1 μήνα μετά με πρόεδρο τον Μιχάλη Σπανούδη ο οποίος ήταν δημοσιογράφος της εποχής. Το συμβούλιο απαρτιζόταν από τους: Νίκο Ελεόπουλο, Τιμολέων Ταγάρη, Μενέλαο Καροτσιέρη, Μίλτο Ιερεμιάδη Κωνσταντίνο Δημόπουλο και Αιμίλιο Ιωνά.

Τα χρόνια περνάνε, και σίγουρα δεν είναι εύκολα αφού μπορεί ένα όνειρο να έγινε πραγματικότητα, αλλά μην ξεχνάμε ότι η προσφυγιά δεν είναι απλά μια λέξη. Όμως ο κόσμος της Πόλης έδωσε αίμα και ιδρώτα για να δει την ιδέα αυτή να παίρνει σάρκα και οστά.

Οκτώ χρόνια από την ίδρυση της η ΑΕΚ κατακτά τον πρώτο της τίτλο νικώντας τον Άρη Θεσσαλονίκης με 5-3 στον τελικό κυπέλλου. Τα χρόνια κυλάνε εν μέσω κατοχής και εμφυλίου. Αλλά κάπου εδώ σταματάμε.

Κατοχή είπαμε ε; Ας δούμε λοιπόν κάτι διαφορετικό, έντονο. Την άνοιξη του 1942, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός έρχονται αντιμέτωποι σε φιλικό αγώνα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Τον αγώνα παρακολούθησαν 15.000 θεατές. Μια επιτροπή από ποδοσφαιριστές, ο Τάσος Κρητικός απ’ τον Παναθηναϊκο, ο Τζανετής και ο Κλεάνθης Μαρόπουλος πήγαν στο γραφείο του Απόστολου Νικολαΐδη, του πρόεδρου του ΠΑΟ και ζήτησαν μέρος από τις εισπράξεις να δοθεί στο νοσοκομείο Σωτηρία για τους ασθενείς από φυματίωση που ανάμεσά τους ήταν και αθλητές. Ο Νικολαΐδης τους ενημέρωσε ότι το γήπεδο αφενός το έχουν επιτάξει οι Γερμανοί, οι οποίοι είχαν σκοπό να κρατήσουν τα κέρδη και αφετέρου είχαν σκοπό να επιβάλλουν ως διαιτητή έναν Αυστριακό αξιωματικό των δυνάμεων Κατοχής.

Οι δύο ομάδες αποφάσισαν να μην αγωνισθούν. Έτσι οι παίκτες βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο και αντί να ξεκινήσουν τον αγώνα ανέβηκαν στις εξέδρες και εξήγησαν στο κατάμεστο γήπεδο τι είχε συμβεί. Ο κόσμος εξοργίστηκε και όρμησε στον αγωνιστικό χώρο, καταστρέφοντας τα πάντα. Ξερίζωσαν εξέδρες, δοκάρια ενώ ακούγονταν συνθήματα υπέρ των αθλητών και των δύο ομάδων κυρίως υπέρ του Κρητικού που ήταν αρχηγός του Παναθηναϊκού και του Μαρόπουλου, του «ξανθού αετού» της Ένωσης.

Τα επεισόδια πήραν έκταση. Οι παίκτες και των δύο ομάδων μαζί με τους φιλάθλους πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας στους δρόμους της Αθήνας με τελικό προορισμό την Ομόνοια. Ήταν μια μεγάλη διαδήλωση κατά της κατοχής και του ναζισμού ευρύτερα. Η ΑΕΚ άρχισε ήδη να δείχνει από τι αποτελείται και από τι είναι φτιαγμένη. Από περηφάνεια, ατσάλι και απίστευτη πυγμή.

Ας προχωρήσουμε όμως 26 χρόνια μετά. Ήταν 1968. Μετά από 44 χρόνια ίδρυσης της, η προσφυγική ομάδα και συγκεκριμένα η μπασκετική ΑΕΚ από το πουθενά, σαν αστραπή βρίσκεται κάπου αλλού. Και που αλλού; Στον τελικό του κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης. Η ομάδα που κτίστηκε βήμα-βήμα με το αίμα των απλών ανθρώπων που ήθελαν να ξαναβρούνε την χαμένη τους αίγλη και μια στέγη που θα τους ένωνε, βρίσκεται μια ανάσα από την κορυφή της Ευρώπης! Η μεγάλη μέρα; 4 Απριλίου 1968. Ο κόσμος αψηφά τους περιορισμούς του καθεστώτος, αφού τότε συμπλήρωνε 1 χρόνο το Χουντικό καθεστώς στην εξουσία. Ο κόσμος ξεκινά για το Καλλιμάρμαρο. Παρότι έχουν τυπωθεί 50.000 εισιτήρια, το στάδιο θα γεμίσει από 80.000 φιλάθλους. Αριθμός που κατείχε για πολλά χρόνια το ρεκόρ Γκίνες. Ο υπουργός Εσωτερικών Στυλιανός Παττακός εισέρχεται στο στάδιο και κατευθύνεται στους επισήμους, ώσπου ο χώρος δονείται από αποδοκιμασίες. Στο ζουμί; Αντίπαλος η Σλάβια Πράγας και η ιστορία εκείνη την νύχτα έγραφε… ΑΕΚ – ΣΛΑΒΙΑ 89 – 82. Τόσο απλό αλλά όνειρο πραγματικό. Η ΑΕΚ στην κορυφή της Ευρώπης, η ΑΕΚ δεν ένωσε μόνο τους Έλληνες της Πόλης, ούτε τους Έλληνες στην ίδια την Ελλάδα. Ένωσε όλους τους Έλληνες από την Αυστραλία μέχρι τον Καναδά. Η ΑΕΚ ήταν η αρχή για να αρχίσει η Ελλάδα να μπαίνει στο χάρτη του μπάσκετ. Για την ιστορία, οι ήρωες του έπους του 68 ήταν:  Aμερικάνος Tρόντζος, Ζούπας, Bασιλειάδης ,Λαρεντζάκης, Xρηστέας, Tσάβας , Πετράκης, Νεσιάδης, Δημητριάδης.

Πάμε σε ακόμα έναν Απρίλη, 3ο στη σειρά. Τετάρτη, 7 Απριλίου 1999. Εν μέσω των νατοϊκών  βομβαρδισμών στη Σερβία, η ομάδα της ΑΕΚ έδωσε έναν φιλικό αγώνα στο Βελιγράδι με αντίπαλο την Παρτιζάν, στέλνοντας έτσι ένα μήνυμα ειρήνης και συμπαράστασης σε έναν φίλο λαό που δοκιμαζόταν. Η ΑΕΚ από την ίδρυση της ήξερε πάντα που βάδιζε, πως περπατούσε και πότε θα άφηνε το στίγμα της στην ιστορία του κόσμου όλου. Αψηφώντας τους κινδύνους η ποδοσφαιρική ΑΕΚ, με 5 πούλμαν γεμάτα και με την αποστολή της ομάδας, πήγε στην Σερβία, σε ένα πολεμικό τοπίο που δεν θύμιζε σίγουρα μια κανονική χώρα, για να κάνει τι; Να διαδώσει το αίσθημα της αλληλεγγύης, της κατανόησης και της στήριξης. Η πρωτοβουλία ήταν του Δημήτρη Μελισσανίδη (Τωρινού Προέδρου της Ένωσης) αλλά και των παικτών. Ένα ματς λοιπόν με γεμάτο κινδύνους εν μέσω πολέμου, ένα ματς που δεν ήταν ματς. Αλλά ένδειξη αντίστασης και περηφάνειας όπως άλλοτε αρμόζει και στα ιδεώδη της ΑΕΚ. Ο αγώνας δεν έληξε ποτέ. Και ο λόγος; Γιατί στο 67ο λεπτό οι οπαδοί των δύο συλλόγων έκαναν ίσως αυτήν την ιστορία ακόμα πιο ιστορική. Εισέβαλαν στο γήπεδο και έγιναν μια αγκαλιά μεταξύ τους. Παίκτες, παράγοντες, οπαδοί έγιναν ένα. Γεγονός που άφησε τον κόσμο όλο άφωνο αφού τα πλείστα ΜΜΕ όταν έμαθαν την κίνηση αυτή τη ΑΕΚ την μετέδωσαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο τότε αρχηγός της ΑΕΚ, Μιχάλης Κασάπης δήλωσε: «Δεν είχαμε καταλάβει τι πάμε να κάνουμε. Στον γυρισμό καταλάβαμε ποιοι είμαστε, που πήγαμε και τι κάναμε».

Η αποστολή της ΑΕΚ τότε με προπονητή τον Όλεγκ Μπλαχίν: Ατματσίδης, Μιχαηλίδης, Κουρκούνας, Κοπιτσής, Κωστένογλου, Μπαμπούνσκι, Καψής, Καλιτζάκης, Τσέκολι, Ζήκος, Κατσαβός, Σαβέβσκι, Κασάπης, Μαλαδένης, Μιλοβάνοβιτς, Ζουμπούλης, Νικολαίδης.

Η ΑΕΚ λοιπόν μέσα από την ιστορία της, στο πέρασμα των χρόνων έδειξε ότι δεν είναι μια ομάδα σαν τις άλλες. Δεν έχει να κάνει με διαφοροποίηση αλλά με άλλη πάστα. Ο κάθε σύλλογος έχει κάτι που τον χαρακτηρίζει. Η ΑΕΚ χαρακτηρίζεται από λέξεις που είναι λίγες για ένα άρθρο. Η μόνη λέξη που μπορώ εγώ προσωπικά να πω για αυτό το δημιούργημα είναι… ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

svg

What do you think?

Show comments / Leave a comment

Leave a reply

svg
Quick Navigation
  • 01

    ΑΕΚ Ελλάδος: Πώς μια ομάδα μπορεί να γίνει η ταυτότητα σου;