Ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτόν που έχουμε. Ποτέ δεν είναι αρκετός. Ποτέ δεν μας ικανοποιεί και κυρίως πάντα, μα πάντα κάτι μένει πίσω. Ο χρόνος! Αχ! Πόσες φορές έχω πετύχει τον εαυτό μου να αποζητά ακόμη λίγο, τόσο δα για να τα προλάβω όλα. Δεν σας το κρύβω πως υπάρχουν φορές που κατακτώ αυτό το λίγο. Ναι… δεν ξέρω πως, Μαγικά κάτι γίνεται, κάτι ακυρώνεται, κάτι αναβάλλεται, κάτι ξεχνιέται. Κάτι γίνεται τέλος πάντων και βολεύομαι, ντάξει τώρα μερικές φορές στριμώχνομαι λίγο… πολύ αλλά δεν βαριέσαι τώρα η δουλεία μας να γίνεται (Αχ! Πόσο ακόμα, πόσο!).

makeleio.gr

Ο χρόνος, λοιπόν, αυτός που τρέχει και προχωράει χωρίς να ρωτάει κανένα και μεταξύ μας χωρίς να υπολογίζει και κανένα. Άλλους τους ευνοεί άλλους τους δίνει μια και κατρακυλούν ακόμα… και αυτός, βέβαια, κύριος, συνεχίζει. Ξέρετε τι σκέφτηκα τώρα; Θα το πω γιατί προφανώς δεν μπορείτε να το ξέρετε. Πως θα ήταν ο χρόνος αν μπορούσαμε να του δώσουμε μια ανθρώπινη μορφή; Μπορείτε να τον κάνετε εικόνα; Εγώ σκέφτομαι έναν άντρα ψηλό, γεροδεμένο σχετικά γύρω στα 40 με σκούρο μαύρο μαλλί και λεπτά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο. Και τι να φοράει… Α! ένα γκρίζο παλτό και ένα καπέλο στις ίδιες αποχρώσεις, με το μαύρο του ρολόι και το μαύρο χαρτοφύλακα του (Πιο πολύ τύπος του γραφείου μου κάνει τώρα που το ξανά σκέφτομαι). Όπως και να τον φανταζόμαστε όμως δεν είναι αυτό που με απασχολεί. Αυτό που με απασχολεί, εν τέλει, είναι πως στο τέλος ότι και να γίνει πάλι με κάποιο τρόπο μαγικό ξαφνικά όλα λύνονται. Δηλαδή εκεί που πιστεύεις, όχι συγγνώμη ξέρεις ότι δεν πρόκειται να προλάβεις με τίποτα αυτά που πρέπει ή έστω θες να κάνεις, ακόμα και ο Θεός ο ίδιος να κατέβει, κάτι γίνεται και κατεβαίνει. Εκεί που ξέρεις πως τίποτα δεν σε γλιτώνει ξαφνικά βρίσκεσαι τελειωμένος με ότι έπρεπε να τελειώσεις και μάλιστα έχεις χρόνος για μια αναπνοή (μόνο). Φανταστικό; Διαστημικό!

enfo.gr

Είναι σαν να ακούς μουσική στο δεξί σου αυτί, να ακούς μια ομιλία ή λέω εγώ τώρα μια διάλεξη στο αριστερό σου αυτί, να προσπαθείς να εξηγήσεις στο τηλέφωνο που βρίσκεται το σπίτι σου για να σου φέρει ότι είναι να σου φέρει ο ντελιβεράς και ταυτόχρονα να γράφεις και άρθρο το οποίο επανειλημμένα άφησες τελευταία στιγμή ενώ είχες πει πως αυτή τη φορά δεν θα την πατούσες πάλι. Και όμως, τα έχεις ακούσει όλα και έχεις παράδοση και το άρθρο σου. Εεε, τώρα, ο ντελιβεράς μάλλον ακόμα προσπαθεί να βρει το σπίτι αλλά αυτό, όχι δεν είναι θέμα χρόνου είναι κυρίως θέμα συνεννόησης και προσανατολισμού.

Όλα γίνονται σιγά σιγά, βήμα βήμα όλα πετυχαίνονται. Άλλωστε αυτό είναι και το μυστικό! Ο χρόνος τρέχει, ναι όντως, αλλά τι γίνεται όταν ξεκινάς και συ να τρέχεις και να τον φτάνεις ακόμη και να τον προσπερνάς και να τον ξεπερνάς;     

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: abcotvs.com