*Το ημερολόγιο αυτό γράφτηκε μέσα στην καραντίνα και δημοσιεύεται μετά την καραντίνα ως μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της ελευθερίας μας και να επαναφέρουμε τα συναισθήματα εκείνα, που δεν θέλουμε να ξανανιώσουμε.

Δεν υπάρχει μετρό πλέον για σκέψεις. Υπάρχουν μόνο 4 τοίχοι.

Μια καραντίνα και η επιθυμία να βγεις έξω να δεις εκείνους που αγαπάς.

Να μπορείς να αγκαλιάσεις αυτούς που το χρειάζονται.

Και να φιλήσεις αυτό που σε αναζητάει σε άδειους δρόμους και πλατείες.

Και κοιτάς έξω από το παράθυρο σου και αναρωτιέσαι αν σε ψάχνει κάποιος.

s3.eu-central-1.amazonaws.com

Και σκέφτεσαι όλες τις φορές που είχες για δεδομένη την ανθρώπινη συντροφιά.

Την ανθρώπινη ζέστη να σου γεμίζει την καρδιά. Και σε κάνει να κρυώνεις ακόμη περισσότερο.

 Αλλά δεν πειράζει. Καραντίνα είναι θα περάσει, έτσι λες στον εαυτό σου για να σε  παρηγορήσει. Αλλά ξεχνάς το πιο σημαντικό, δεν θα περάσει…

Δεν θα ξεχάσεις το αίσθημα της μοναξιάς και της αποξένωσης που σε έκανε να νιώσεις.

Ίσως να είσαι 30, 40 ετών με οικογένεια, αλλά πάντα θα θυμάσαι τη στιγμή που ο πλανήτης σταμάτησε να κινείται, μαζί με εσένα. Και μαζί κατρακύλησαν όλα μας τα συναισθήματα και συνθήματα.

Δεν αγαπάς και δεν ερωτεύεσαι πλέον, όπως πριν..

static1.squarespace.com

Απλά υπάρχεις. Υπάρχεις για να ελπίζεις ότι μία μέρα τα αισθήματα σου θα πάρουνε πάλι μπρος. Θα αγκαλιάσεις, θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς. Θα χαμογελάσεις με χαζά αστεία. Θα είσαι και πάλι άνθρωπος.

Γελώντας και αγαπώντας.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: queerty-prodweb.imgix.net