Τι απομένει χρόνια μετά από τους ανθρώπους εκείνους, με τους οποίους κάποτε μοιράστηκες το ίδιο θρανίο και συνυπήρξες στην ίδια τάξη;  Το σκέφτομαι εδώ και λίγες μέρες, μιας και πρόσφατα είχα την ευτυχία να συναντηθώ ξανά με αγαπημένους παλιούς συμμαθητές, 26 χρόνια μετά την αποφοίτησή μας από το Δημοτικό Σχολείο!  Ω ναι!  Τώρα θα μου πεις, δε μένουμε δα και στη Νέα Υόρκη, άρα αρκετούς από αυτούς μέσα σε αυτήν την πορεία των 26 ετών προφανώς και τους είχα ξανασυναντήσει. Ωστόσο το πνεύμα και η διάθεση της συνάντησης, ήταν τελείως διαφορετικά από εκείνα σε μια τυχαία συνάντηση στους δρόμους, στο σουπερμάρκετ, στο σχολείο των παιδιών μέσα στο συνεχές τρέξιμο.

Όταν έφτασα εκείνο το βράδυ στη συνάντηση (reunion τα λένε αυτά), αργοπορημένη λόγω δουλειάς, μου φάνηκαν, μόλις τους πρωτοείδα, τόσο πολλοί, μα ήταν αυτοί.  Ναι, ήταν αυτοί.  Άλλοι με παιδιά δικά τους πια, άλλοι χωρίς, άλλοι με μαλλιά, άλλοι χωρίς, άλλοι με κιλά, άλλοι χωρίς! Δεν ξέρω αν αλλάξαμε, μετά τα πρώτα δέκα λεπτά όμως μοιάζαμε όλοι ίδιοι με τότε, μπορεί όχι με τα ίδια ακριβώς πρόσωπα, αλλά σίγουρα με τους ίδιους χαρακτήρες.  Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ευτυχώς δηλαδή! Ο αυθορμητισμός και το χιούμορ ήταν ακόμη εκεί σε εκείνους που διακρίνονταν από τότε για αυτά. Ευτυχώς δηλαδή, επειδή όσο κι αν το σώμα φθείρεται, το πνεύμα, παρά την εξέλιξή του, διατηρεί εκείνο που πάντα το καθιστούσε μοναδικό. 

Η συζήτηση μετά από τόσα χρόνια γύρω από τις δουλειές και τα παιδιά μας ήταν προφανής και αναμενόμενη. Εκείνο που κράτησα όμως είναι τελικά η προσπάθεια να θυμηθούμε και με τις αναμνήσεις του καθενός να ανασυγκροτήσουμε μια άλλη εποχή- όταν αποχαιρετούσαμε τη δεκαετία του 80 και μπαίναμε πανηγυρικά στα 90s -τελείως διαφορετική από αυτήν την τρελή που ζούμε σήμερα. Και ήταν για μένα συγκλονιστικό που ο καθένας θυμόταν κάτι κι έτσι συμπληρωνόταν ένα παζλ, το παζλ των πρώτων μαθητικών μας χρόνων. 

Άλλοι θυμήθηκαν τιμωρίες των δασκάλων, άλλοι χαστούκια, άλλοι ποιήματα σε γιορτές, εκδρομές και τραγούδια σε κατασκηνώσεις, έρωτες και πειράγματα, πετροβολήματα στις γειτονιές.  Μερικά από αυτά τα θυμόμουν κι εγώ, άλλα πάλι δεν τα θυμόμουν καθόλου ή θυμόμουν άλλα που άλλοι είχαν ξεχάσει.  Ήταν λες και άνοιγες ένα παλιό άλμπουμ και όλα ζωντάνευαν ξανά μπροστά σου, ξύπναγαν μνήμες, ακούγονταν φωνές, εμφανίζονταν πρόσωπα και ονόματα, στολές σε σχολικές γιορτές, σκηνές μέσα σε τάξεις ενός παλιού σχολείου, την εικόνα του οποίου έχω συνέχεια στο μυαλό μου, μιας και εκεί φοιτάει πια η κόρη μου.  Παρόλα αυτά εκείνη τη νύχτα, εκείνο το παλιό σχολείο που έχει αλλάξει πια, αναβίωνε στη σκέψη μου εξιδανικευμένο, με τον πευκώνα του, τις χαρουπιές του, τις πέτρινες βρύσες του, τα κεραμίδια, τις ξύλινες πόρτες του, το κουδούνι του.  Πώπω, η μνήμη είναι πράγμα ιερό.

Τι απομένει τελικά χρόνια μετά από τους ανθρώπους εκείνους, με τους οποίους κάποτε μοιράστηκες το ίδιο θρανίο και συνυπήρξες στην ίδια τάξη; 

Αγαπητοί μου, απομένουν οι αναμνήσεις, στις οποίες δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν άλλοι 25 περίπου άνθρωποι μέσα σε αυτές τις αναμνήσεις, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.  Υπάρχουν όμως και συ κλήθηκες κάποτε μαζί τους να συγκροτήσεις μια ομάδα, να ακούς τον ίδιο δάσκαλο, να γράψεις το ίδιο διαγώνισμα, να βγάλεις στο τέλος της χρονιάς μια κοινή φωτογραφία.  Πώπω, η μνήμη είναι πράγμα ιερό, ειδικά όταν είναι κοινή, όταν εσύ είσαι μία ψηφίδα από τις πολλές σε ένα ψηφιδωτό του παρελθόντος.  Απομένει η κοινή μνήμη!  Δεν είναι λίγο αυτό! 

Για αυτές τις κοινές αναμνήσεις λοιπόν μου φάνηκε πολύ έντιμο κι ευχάριστο να μοιραστούμε 26 χρόνια μετά κι ένα ποτήρι κρασί (εντάξει, δεν ήταν μόνο ένα!), τώρα που η ωριμότητα κάνει τον άνθρωπο μαζί πιο δεκτικό μα και πιο αδιάφορο.

Αν πρέπει να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, θα καταγράψω αυτό που ίσχυσε για μένα.

ΧΑΡΗΚΑ.  Το χάρηκα όλο αυτό σε μια καθημερινότητα που δεν προλαβαίνω ή δεν βρίσκω χρόνο πολλές φορές για να χαρώ.

Την χάρηκα την κοινή μνήμη και την ένιωσα και την κοινή χαρά.  Στις μέρες μας…δεν είναι λίγο αυτό!

Πρόχειρες σημειώσεις:

(Δυσκολεύτηκα πολύ να γράψω το άρθρο αυτό, όσο κανένα άλλο μέχρι στιγμής, καθώς δεν έχουν αφομοιωθεί ακόμη μέσα μου όλα τα συναισθήματα από τη συνάντηση με παλιούς συμμαθητές.  Άλλωστε δεν αφορά μόνο εμένα.  Άσε που σκέφτομαι ότι ίσως δεν μπορώ να διαχειριστώ τον γραπτό λόγο, για να αποδώσω τη ΧΑΡΑ, ότι συνήθισα να γράφω στοχαστικά.  Μπα!  Υπήρξα ανέκαθεν ώριμο κι ευαίσθητο παιδί και ξέρω πολύ καλά ότι η ΧΑΡΑ δεν αποδίδεται εύκολα με λέξεις.  Μάλλον δεν κατάφερα ούτε εγώ να τις βρω.  Δε βαριέσαι, τι είναι η εκφραστική αρτιότητα μπροστά στη ΧΑΡΑ;)

constantiaphilippou

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com