Loading

2020: Τίποτα από αυτό που ζούμε δεν είναι φυσιολογικό…

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Μπήκαμε αισίως στον τελευταίο μήνα του 2020.

Το έτος που περισσότερο μοιάζει με πίστα παιχνιδιού επιβίωσης παρά με χρονιά, φτάνει -επιτέλους- στο τέλος του. Ο χρόνος αυτός μπήκε τόσο εύκολα και απλά αλλά δεν λέει να φύγει. Δεν είναι λίγες οι φορές που ξυπνήσαμε απηυδησμένοι αναφωνώντας : «Ακόμα είναι 2020?!».  Όπως αποδείχτηκε το έτος αυτό δεν ήταν καθόλου γενναιόδωρο με εμάς τους ανθρώπους, αφού πήρε περισσότερα από αυτά που πρόσφερε. Πολλοί έχασαν την δουλεία τους, άλλοι την υγεία τους και άλλοι τόσοι τον ίδιο τον εαυτό τους. Σε όποια κατάσταση και να βρισκόμαστε, όλοι μας έχουμε «πληγωθεί» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οπότε το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως τίποτα από όσα ζούμε δεν είναι φυσιολογικό…

Δεν είναι λίγες οι φορές, ημερολόγιο μου, που είπα στον εαυτό μου κράτα γερά, άντεξε και θα περάσει, μιας και ακούμε συνεχώς υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον από τον περίγυρο μας. Και ενώ προσπαθώ, αντέχω και ονειρεύομαι, το μέλλον αυτό δεν λέει να έρθει. Τότε είναι που είδα τον εαυτό μου να απελπίζεται και αναρωτιέμαι, άραγε το μέλλον αυτό θα έρθει; Αν ναι, πότε; Και για πόσο ακόμα χρειάζεται να προσπαθούμε; Η επικαιρότητα γύρω, μιλά για κρούσματα, θανάτους και καταστροφές. Βλέπω τους πάντες να συμβιβάζονται με την νέα αυτή πραγματικότητα και εγώ αρνούμαι, δεν θέλω να τους ακολουθήσω, αφού πιστεύω πως τίποτα δεν είναι φυσιολογικό! Έτσι κι αλλιώς, το μέλλον ‘προβλέπεται καλύτερο’…   

Θυμάσαι τότε που μπορούσαμε να βγούμε και να διασκεδάσουμε ελεύθερα;

Θυμάσαι που δεν ήταν έγκλημα να βρισκόμαστε έξω μετά τις 9 ή που μάσκα φορούσαμε μόνο τις αποκριές και δεν αποτελούσε αναγκαιότητα, σαν τα κλειδιά και το πορτοφόλι μας;

Μπορείς να θυμηθείς τα πάρτι, εκείνα στην αυλή με τους πολλούς φίλους και όχι ‘μέχρι 10 άτομα και μακριά από τους γείτονες, μπας και μας καταγγείλουν’. Εγώ θυμάμαι! Θυμάμαι τις αγκαλιές, τα φιλιά τότε πριν γίνουν παράνομα. Θυμάμαι πως οι καλύτερες ώρες να αφουγκραστείς την φύση και τους ήχους της είναι οι πρωινές ώρες κάπου μακριά από την πόλη, που τώρα πια πρέπει να είμαστε ‘προστατευμένοι’ μέσα στο σπίτι. Θυμάμαι επίσης τότε που μπορούσαμε να ταξιδέψουμε χωρίς να χάσουμε 14 μέρες από την ζωή μας, μένοντας καραντίνα.

Οπότε αναρωτιέμαι, ημερολόγιο μου, η νέα αυτή πραγματικότητα είναι όντως φυσιολογική; Είναι κακό να θέλω να αγκαλιάζω και να φιλάω τους ανθρώπους μου; Είναι κακό να θέλω να διασκεδάζω, να ερωτεύομαι και να απολαμβάνω τις μικρές χαρές τις ζωής, που όμως δεν είναι μέσα στο σπίτι ; Είναι κακό να θέλω να ζήσω ελεύθερος; Ο άνθρωπος δεν έχει φτιαχτεί για να απομονώνεται. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να δημιουργεί, να ονειρεύεται, να αναζητά και να μαθαίνει. Δεν θέλω το καλό μου να με βρει κλεισμένο στους τέσσερεις τοίχους, δεν θέλω η διασκέδαση μου να είναι μπροστά από μια οθόνη και σίγουρα δεν θέλω να ερωτευτώ χωρίς να μπορώ να αγγίξω και να αισθανθώ τον άλλο.

Φοβάμαι, όμως, να τους το πω. Δεν θέλω να παραδεχτώ ότι η ζωή που ήταν για τους ανθρώπους κατάντησε να είναι μακριά από τους ανθρώπους. Όλοι φαίνονται να είναι εντάξει με το νέο αυτό σύστημα και δεν τους νοιάζει αν δεν μυρίσουν ξανά την ωραία μυρωδιά του καφέ χωρίς μάσκα ή αν θα ξανακούσουν τα παιδία να μαζεύονται στην πλατεία, αφού έχει πέσει ο ήλιος. Αγαπητό ημερολόγιο, σου φαίνονται φυσιολογικά εσένα όλα αυτά ; Μήπως στην τελική να είμαι εγώ αυτός που ζητά το αφύσικο…;

siliconrepublic.com

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: amazonaws.com

svg

What do you think?

Show comments / Leave a comment

Leave a reply

svg
Quick Navigation
  • 01

    2020: Τίποτα από αυτό που ζούμε δεν είναι φυσιολογικό…